Víðförli - 15.12.1989, Blaðsíða 9

Það var ég sem fann fjárhúsið. Við
kíktum varlega inn fyrir. Ung stúlka
stóð á miðju gólfinu og beygði sig yf-
ir eitthvað sem var þar. Og maður
sem var eitthvað eldri en hún stóð hjá
henni og hélt varlega um axlir henn-
ar. Ljós frá olíulampa lýsti upp fjár-
húsið. í einu horni fjárhússins sá ég
uxa og þar var líka asni.
Ég læddist inn fyrir án þess að
nokkur tæki eftir því og fór út í
hornið til asnans. Enginn sá mig. Ég
skammaðist mín svolítið að vera að
læðast svona inn því þetta hlutu að
vera María og Jósef með Jesúbarnið.
Mikið var hún María ung. Varla eldri
en hún Móa, stóra systir mín. Og
mikið var hún falleg. Svolítið föl,
það var kannski bara vegna ljóssins
frá olíulampanum, nú eða vegna
þess að hún var nýbúin að fæða
barn. Jósef var miklu eldri, örugg-
lega eitthvað fjörtíu ára, eins og
pabbi. Barnið sá ég ekki úr horninu.
Það lá í jötunni. María stóð við jöt-
una hjá barninu og beygði sig yfir
barnið. Ætli mömmur geri ekki svo-
leiðis þegar þær eru nýbúnar að
fæða börn. Hvað veit ég svosem um
það.
Við dyrnar sem lágu inn í fjárhús-
ið stóð Jóhanns. Bankaði varlega í
vegginn og ræskti sig svo þau yrðu
vör við að gestir væru komnir. Maríu
brá og hræðsla færðist yfir andlit
hennar. Jósef sneri sér snögglega
við. Fjárhirðarnir færðu sig inn í
fjárhúsið. Síðan hóf Jóhannes að
segja þeim frá englasöngnum og
hvað engillinn hafði sagt þeim úti í
haganum. Ég hlustaði ekki svo vel á
hvað þeir sögðu, ég hafði líka séð
þetta og heyrði allt saman sjálfur. En
ég sá að María róaðist við orð þeirra
og brosti við þeim.
Komið inn, sagði hún, komið inn.
Þeir sem Guð hefur sent eru alltaf
velkomnir.
Já, við erum komnir til að sjá
barnið, ef það er í lagi, sagði Jó-
hannes. Við viljum ekki trufla og alls
ekki vekja það, maður veit jú að
svona lítil börn geta orðið ergileg ef
þau eru vakin. En engillinn sagði að
við ættum að fá að sjá hann, svo . . .
Auðvitað, sagði María. Komið
hingað fjárhirðar. Hér er hann sem
er Messías, frelsari heimsins. (Ég
verð að spyrja ömmu einhvern tím-
ann hvað frelsari er, og Messías . . .)
Fjárhirðarnir gengu að jötunni.
Þegar þeir sáu barnið féllu þeir á
kné, alveg eins og þegar þeir sáu eng-
ilinn í haganum. Og aftur urðu þeir
svo fallegir í framan. Samt var ekkert
ljós frá stjörnu hérna, bara frá olíu-
lampanum. Þeir horfðu stöðugt á
barnið og það var eins og þeir hugs-
uðu ekki um neitt annað. En loks
sneri Jóhannes sér að mér þar sem ég
var inni í horninu og sagði: Komdu
hingað strákur og sjáðu frelsara
þinn.
Ég gekk að jötunni. Ég hikaði. Ég
var ekki hræddur en mér leið samt
svo undarlega. Ég átti að fá að sjá
Jesúbarnið. Og svo sá ég Jesúbarnið!
Það var svo líkt litla bróður hans
Mikka í útliti, já bara eins og önnur
smábörn. Hann var líka góður eins
og ég held að flest smábörn séu. Nú
krupu María og Jósef líka við jöt-
una. Það var svo skrítið að standa
einn á gólfinu svo ég ákvað að
krjúpa eins og hinir. Ég hélt áfram
að hugsa um hve hann væri líkur litla
bróður hans Mikka og öllum öðrum
smábörnum. Svo góður og fallegur.
Það eru allir, sem eru svona litlir.
Hirðarnir, Jósef og María sungu
bænarsöng. „Þú ert sonur minn, ég
hef í dag fætt þig, til opinberunar
heiðingjum“ og svoleiðis. Aðan
hafði Jóhannes kallað mig heið-
ingja. Voru þau þá að tala um mig.
Um Jesús og mig, nei, ég næ þessu
ekki.
Þýð.: Edda Möller
VÍÐFÖRLI — 9