Víðförli - 15.12.1989, Blaðsíða 16
Jósef smiður var áhyggjufullur.
María, unnusta hans, átti von á
barni. Það var ekki hans barn, og
þau voru ekki gift. Mikið var slúðrað
í þorpinu, öllum fannst sjálfsagt að
Jósef sliti trúlofuninni.
En þádreymdi Jósef draum. Hann
dreymdi að engill Guðs kæmi til
hans og segði:
„Jósef, þú skalt ekki slíta trúlof-
uninni. María hefur ekkert rangt
gert. Guð hefur ákveðið að hún verði
móðir konungsins, sem hann hefur
heitið að senda. Þú átt að láta hann
heita Jesú (en það þýðir frelsari), því
hann mun frelsa mennina frá synd-
inni.“
Þegar Jósef vaknaði var eins og
þungu fargi væri af honum létt.
Hvað varðaði hann um bæjarslúðr-
ið? Hann ætlaði að ganga að eiga
Maríu og annast hana og barnið.
Eigi löngu síðar gaf keisarinn í
Róm, Ágústus, út fyrirskipun um, að
allir íbúar ríkisins skyldu láta skrá
sig á manntal í þeirri borg eða bæ
þangað sem þeir áttu ættir að rekja
til. Keisarinn vildi vera viss um að
allir væru á skrá og enginn kæmist
hjá því að borga skattana!
Fjölskylda Jósefs var komin af
Davíð konungi.
Þess vegna varð hann að fara til
Betlehem, þorpsins þar sem Davið
fæddist. Hann varð að taka Maríu
með sér þessa löngu leið suður yfir
fjöllin. Það voru meira en hundrað
kílómetrar, vegirnir víðast varla
meira en göngustígar eða fjárgötur.
Asninn þeirra bar farangur og nesti
til þessarar löngu og erfiðu ferðar.
Þegar þau náðu loks áfangastað,
var María uppgefin af þreytu. En þá
var hvergi hægt að fá gistingu. Gisti-
húsið var fullt af ferðalöngum.
Hvergi var rúm. Nema í fjárhúsinu.
Og mikið voru þau Jósef og María
fegin er þau gátu lagst til svefns í hey-
inu eftir svona erfiðan dag, og þau
16 — VÍÐFÖRLI