Vinnan - 01.05.1948, Blaðsíða 22

þegar hann tók eftir henni. Hann sneri ér viS og at
hugaði, hvort hann sæi ekki sumarsvip á andliti stúlk-
unnar, en þar var enginn sumarsvipur. Svipur hennar
var gersamlega tjáningarlaus.
— Elsa, sagði hann. — Ég var aðg tala um það við
frú Montaigne, hvað það væri dásamlegt, ef við gætum
farið út í sveit og synt í á.
Gamla konan settist og lét hugann hvarfla til horfinna
ára. Það var eins og símastúlkan væri bæði heyrnar-
laus og mállaus. Hún leit ekki einu sinni á hann.
— Mundir þá vilja koma út í sveit með nrér? spurði
ungi maðurinn.
— Hvað? sagði stúlkan.
— Langar þig að koma út í sveit með mér á sunnu-
daginn? spurði hann.
— Til hvers? spurði stúlkan.
— Við gætum borðað undir beru lofti, sagði hann.
— Og kannski líka fundið á til að synda í.
— Allsber, sagði frú Montaigne við símastúlkuna.
— Allsber? sagði stúlkan.
— Ja, mér datt nú svona í hug, að það gæti verið
skemmtilegra, sagði ungi maðurinn. — Annars gætum
við náttúrlega verið í baðfötum.
Gamla konan varð döpur á svipinn.
— Ég held það yrði miklu skemmtilegra að vera
allsber, sagði hún.
— Af hverju? spurði símastúlkan.
— Ég er viss um það, Elsa, sagði gamla konan.
— Af hverju ferðu ekki.
— Jæja, sagði stúlkan. — Sama er mér.
Hún sneri sér frá unga manninum og gömlu kon-
unni.
— Ég hafði ekkert illt í hyggju, sagði ungi maður-
inn.
— Þú ert óforbetranlegur heimskingi, sagði gamla
konan við ungu stúlkuna.
— Heimskingi? sagði unga stúlkan? — Jæja, þá
það.
— Ég átti ekki við, að þú yrðir að gera það, sagði
ungi maðurinn. — En mér datt svona í hug, að þér
mundi þykja gaman að fara úr öllum fötunum og stinga
þér í vatnið og synda.
— Mig langar ekki, sagði stúlkan.
— Jæja, þá það, sagði ungi maðurinn.
Herra Douglas kom inn, og ungi maðurinn flýtti sér
að skrifborðinu sínu.
Veðrið var himneskt fram til klukkan þrjú um dag-
inn. Þá fór að draga í loft, og um klukkan fjögur tók
að rigna. Ungi maðurinn stóð við gluggann og horfði
á regndropana detta. Hann gekk til stúlkunnar, sem sat
við skiptiborðið og horfði á hana vinna stundarkorn.
—- Ég var bara að stríða, sagði hann.
— Grunaði mig ekki, sagði hún.
---------------------------- s
Vilhjálmur frá Skáholti:
Einvaldsherrann
Þú hefur mörgu hjarta búið hana,
og blindað okkar vitru þjóð.
Þinn draumur var að deyða mig og hana,
og drekka sjálfur okkar blóð.
Og vitund þína ógn sú undir lagði
en eitt var stöðugt þér um megn.
Að fella mig, þú féllst á eigin bragði,
varst fyrri til að leggja þig í gegn.
Þitt heimsstríð var að sýnast sjálfur dyggur
og sverta þann, sem einskis bað.
Því hefi ég kvalizt meir en margur hyggur,
og maður skrifar nokkurn tíma á blað.
í brjósti þínu blóðugt sverðið liggur,
í brjósti þínu er og verður það.
v______________________________________________)
— Hvað ættum við líka að gera úti í sveit? sagði
hann. Það er strax farið að rigna. A sunnudaginn verð-
ur sennilega komin hríð.
—- Hríð? sagði stúlkan. -7- Það snjóar aldrei í San
Francisco.
— Þú veizt við hvað ég á, sagði ungi maðurinn.
— Okkur langar ekkert út í sveit. Við skulum fara í
bíó í kvöld.
—- Olræt, sagði stúlkan. — Er góð mynd?
— Hún heitir „Eik á bersvæði,“ sagði ungi mað-
urinn.
— Hverjir leika? spurði unga stúlkan.
— Sylvia Sidney, Fred MacMurray og Henry Fonda,
sagði ungi maðurinn.
— Fred MacMurray er draumur, sagði stúlkan.
—- Hann rignir, sagði ungi maðurinn dapurlega.
— Það má nú segja, sagði unga stúlkan.
Hann gekk að skrifborðinu sínu, rólegum skrefum,
og hafði náð fullkomnu jafrivægi á ný. Sumarið hafði
komið og farið aftur. Dýrðarstundin var liðin. Yndi
lífsins var horfið, jafnvel úr hjartanu. Veröld hvers-
dagsleikans var umhverfis hann og í honum. Hann var
aftur orðinn bókari í skrifstofu í borginni og vann fyrir
sér. Hann brosti dapurlega, meðan hann horfði á skild-
ingana í lófa sínum. Hann var að athuga, hvort hann
ætti fyrir aðgöngumiðunum.
80
VINNAN