Vinnan - 01.12.1976, Blaðsíða 52

Verkalýðsbaráttan
og bókmenntirnar.
VERKAMAÐUR
Hann var eins og hver annar verkamaður,
í vinnufötum og slitnum skóm.
Hann var aldrei hryggur og aldrei glaður
og átti ekki nokkurn holgidóm.
Hann vann á eyrinni aila daga
þegar einhverja vinnu var hægt að fá,
en konan sat heima að stoppa og staga
og stugga krökkunum til og frá.
Svo var það eitt sinn þann óratíma
að enga vinnu var hægt að fá.
Hver dagur varð harðsótt og hatrömm glíma
við hungurvofuna, til og frá.
Þá ólgaði hatrið sem öldur á sænum,
og auðvaldsins harðstjórum ristu þeir níð.
Og loksins kom að því þeir börðust í bænum
um brauð handa sveltandi verkalýð.
Þann dag var hans ævi á enda runnin
og enginn veit meira um það.
Með brotinn hausinn og blóð um munninn
og brjóst hans var sært á einum stað.
Hans fall var hljótt eins og fóm í leynum,
í fylkinguna sást hvergi skarð.
Að stríðinu búnu, á börum einum
þeir bám lík hans upp í kirkjugarð.
Og hann var eins og hver annar verkamaður,
í vinnufötum og slitnum skóm.
Hann var aldrei hryggur og aldrei glaður
og átti ekki nokkurn helgidóm.
Engin frægðarsól eða sigurbogi
er samantengdur við minning hans.
En þeir segja að rauðir logar logi
á leiði hins fátæka verkamanns.
Steinn Steinarr.
STUND MILLI STRlÐA
Það ár, sem ég fæddist, var friður saminn,
er fávísir menn settu grið.
En áfram var haldið og barist og barist
og búið við vopnaðan frið.
Og vestur á fjörðum var friðnum shtið,
og fátækir daglaunamenn
börðust þar fyrir betri heimi
og berjast þar sumir enn.
Mín ævi er aðeins stund milli stríða.
— Nú stríða þeir enn. Ég bíð
og trúi á heiminn og fegurð og frelsi
og friðinn — og þetta stríð.
Jón úr Vör.
KALT STRlÐ
Þetta er ekki blóð.
I>etta er ekki sú sanna uppspretta hjartans
þetta er ekki straumfall ástarinnar
þetta er ekki lækurinn
ekki áin
ekki fljótið
ekki hafsjórinn
sem litar líf vort rautt.
Þetta mórauða skólp sem hnígur þyngslalega um æðar vorar
það er ekki mannsblóð
ekki hinn skapandi lífsflaumur kynslóðanna
heldur tóbak og kaffi og brennivín.
Þurfum vér þá svipuhögg í andlitið
þarf að brenna land vort
svívirða konur vorar
henda böm vor á byssustingjum
til þess að blóð vort verði rautt og heitt
til þess að blóð vort verði lifandi
til þess að blóð vort verði ósvikið mannsblóð?
Verður blóð vort þá fyrst rautt og heitt og lifandi
þegar vér liggjum helsærðir í valnum
og það fossar niður í rúst vorrar glötuðu ættjarðar?
Jóhannes úr Kötlum.
52 VINNAN