Blik - 22.04.1947, Page 16

B L I K
12
sal barnaskólans. Þegar þangað
kemur, berst að eyrum mér há-
vaði og kliður af fjörugum sam-
ræðum. Meðal annars er rætt
um, hve mikill öfuguggaháttur
ríki í heiminum, að maður skuli
þurfa að klæða sig og hátta svona
oft.
Við smokrum okkur úr fötun-
um. Þegar ég er að fara í annan
leikfimisskóinn, blæs Sigurður
kennari í hljóðpípuna sína.
Sem betur fer kemst ég nógu
fljótt inn í salinn til þess að
missa ekki af „þolhlaupinu
mikla,“ sem hver fimleikatími
hefst á. Þegar því loks er lokið,
göngurn við áfram nokkra
hringi.
Þá hefjast allskonar æfingar.
Síðan eru slárnar teknar fram.
Það gengur ekki alveg slysalaust
að ganga á þeim. Sumir fara of
hratt, missa jafnvægið og detta,
svo að glymur í öllu, aðrir titra
og skjálfa, baða út öngunum og
gera ýmsar aukakúnstir, sem
koma okkur hinum í gott skap.
Svona líður leikfimistíminn. Kl.
er 8,45. Við klæðum okkur í
skyndi og skundum niður í
Gagnfræðaskóla. Þar hefst næsta
kennslustund kl. 9,15. Sumir
nemendurnir skjótast heim í leið
inni, til að fá sér eitthvað í gogg-
inn.
Á mínútunni hringir Óskar,
hinn mikli hringjari skólans, inn
í kennslustundina. Þá erum við
öll setzt. Eftir andartak kemur
skólastjóri inn með tíu mílna
hraða: „Góðan daginn, börn,“
og skelfingar skruðningur heyr-
ist um bekkinn, því að allir
standa upp, til að heilsa á móti.
Sumir taka undir fullum hálsi, í
öðrum mjamtar. Svo hefstkennsl-
an. Það er íslenzka. Kvæði Ein-
ars Benediktssonar „Úr Einræð-
um Starkaðar" skal krufið til
mergjar. Skólastjóri lítur sínum
arnaraugum yfir bekkinn með
hörkuna í öðru munnvikinu, en
mildina í hinu. „Halldór, gerðu
svo vel að lesa fyrir mig, góði
minn,“ og Dóri les fyrsta erind-
ið. Síðan segir hann efnið úr því
með sínum orðum. Skáldið trú-
ir því að guð sé til, almætti, sem
gerir kraftaverk. Skáldið bruðlar
eða tortímir auði hjarta síns, sín-
um innra manni, yfir víndrykkju
og einskisverðum hugsunum eða
skeggræðum, raupi og gaspri.
„Þannig fer mörgum mannin-
um,“ bætir skólastjóri við.
„Munngátin sjálf, hún ber mold-
arkeim,“ segir skáldið. Halldór
þýðir: „Ölið ber feigðina í sér,“
„Já, víndrykkjan leiðir margan
góðan mann til efnalegs, andlegs
og líkamlegs dauða. Það er stað-
reynd, sem jafn vitur maður og
Einar Benediktsson gerði sér
ljóst.“ Þessu bætir skólastjóri við
og leggur áherzlu á orðin. Svo
hefst greining. Erindið er rakið
sundur í setningar, aðalsetning-