Blik - 22.04.1947, Blaðsíða 13

B L I K
9
ÞATTURNEMENDA
Bolludagurinn
Ég sat inni hjá mömmu, og
hún var að búa til bolluvönd
lianda mér. Bolludagurinn var
nefnilega á morgun.
Mikið hlakkaði ég til.
Jæja, loksins var þá vöndur-
inn búinn. „Má ég aðeins prufa
hann núna, mamma?“ spurði ég.
„Nei, nú skaltu fara að hátta
og sofa, en á morgun máttu
flengja eins mikið og þú vilt,“
sagði mamma.
Ég hlýddi og fór að hátta og
áður en ég vissi af, var ég sofn-
nefnd skemmur. Þau tíðkuðust
og hér á landi, en nefndust
Dyngjur.
„Elallgerður átti dyngju eina
og sat þar oftlega.“ — Dyngjurn-
ar voru ekki afhýsi í sjálfum
skálanum, heldur hús útaf fyrir
sig.
í Gísla sögu Súrssonar er sagt,
að Dyngja þeirra Auðar og Ás-
gerðar var utan og sunnan undir
eldhúsi. — Mikið meira mætti
segja um háttu og hús forfeðra
vorra, en hér verður að hætta að
þessu sinni. —
uð. Þegar ég vaknaði um morg-
uninn, varð mér strax litið á
vöndinn, sem ég hafði lagt við
rúmið mitt. Þá mundi ég allt í
einu eftir bolludeginum og flýtti
mér fram úr og klæddi mig. Síð-
an gaf mamma mér mjólk og
smurt brauð. Þegar ég hafði gert
því góð skil, flýtti ég mér inn og
náði í vöndinn, hljóp svo fram í
gang að stiganum, lagðist á mag-
ann á handriðið 02: renndi mér á
fullri ferð niður.
Ég varð svo sem að flýta mér,
áður en sjómennirnir, sem voru
hjá okkur, færu á fætur.
En, æ, svo óheppilega vildi til,
að ég gat ekki gripið um rimlana
nógu fljótt og ég hélt áfram að
renna og rann beint á rassinn.
En sem betur fór, var afi ný-
kominn inn úr dyrunum og
hafði hann komið með nokkra
strigapoka, sem hann af hend-
ingu hafði lagt frá sér, beint
undir handriðið, svo að ég lenti
á pokunum, og slapp við öll al-
varleg meiðsli, en ekki er gott
að vita, hvernig farið hefði fyr-
ir mér, hefði ég lent á beru stein-
gólfinu.
Ég stóð á fætur í flýti og lædd-
ist að dyrunum og heyrði mér
til mikillar gleði háar hrotur.
Ég var ekki að hafa neitt fyrir
A. A.