Blik - 22.04.1947, Blaðsíða 12

8
B L I K
hvers manns hengu vopn hans
og herklæði, þó einkum skjöld-
urinn, því sverðið skildu menn
sjaldan við sig, jafnvel ekki í
stórvinahóp, því að alltaf gat á
skammri stundu skipazt veður í
lofti og voru menn sjaldan ó-
hultir. Því var bezt að vera við
öllu búinn og hafa sverð sitt við
hlið sér.
Sessunautar voru oft í vináttu
sín á milli og ræddu þar oftlega
áhugamál sín.
Þegar nú húsbóndinn og gest-
urinn sátu þannig gagnvart hvor
öðrum, ræddust þeir við frá sæt-
um sínum og ef húsbóndinn
drakk minni gestsins eða gaf
honum gjafir eða gjöf, rétti hann
honum hornið eða gjöfina yfir
langeldinn. Væri enginn göfug-
ur gestur viðstaddur, skipaði önd
vegi á óæðri bekk einhver göfug-
ur hirðmaður eða og oftlega
skáld.
Seinna tóku húsin þeirri
breytingu, að hásætið var flutt
af langbekknum að öðrum gafli
hússins en dyrnar voru á hinum.
Þegar halda skyldi erfis-
drykkju, settist sonur eða erfingi
hins dána á forsæti fram undan
hásætinu, þangað til honum var
færður bikar, er hann átti að
drekka um leið og hann gjörði
einhverja drengilega heitstreng-
ingu. Þá stóð hann upp, tók
bikarinn og drakk minni föður
síns. Því næst settist hann í há-
sætið, sem faðir hans hafði setið
i, og gekk með því að arfi eftir
hann.
Áður en menn bjuggu til sér-
stök hús til ýmislegra afnota, var
höllin eða skálinn ekki einungis
drykkjustofa heldur og einnig
svefnherbergi, bæðli fyrir gesti
og heimamenn. Bak við lang-
bekkina voru sem sé rekkjur,
nokkuð áþekkar þeirn, er til
skamms tíma hafa sézt á einstöku
sveitabæ.
Af Egilsögu má ráða, að þeim
var lokað að innan. Fyrir utan
voru einnig lágir bekkir, sem til-
reiða mátti rekkju á fyrir þá,
er ekki voru í miklum metum
liafðir. í lokrekkjunum hvíldi
húsbóndinn og hið heldra fólk,
enda hefur það þótt tryggilegra,
einkum ef menn áttu í deilum,
eins og ráða má af Droplaugar-
sona-sögu, þar sem Helgi Ás-
bjarnarson átti tal við konu sína,
þegar þau gengu úr rúmi fyrir
Ketilbirni á Hrollaugsstöðum,
enda sætti Grímur Droplaugar-
son þá færi við Helga.
Þó konur væru að nokkru út-
af fyrir sig, sátu þær ýmist á lang-
bekkjum eða á sérstökum bekk.
Annars átti kona eða dóttir hvers
höfðingja herbergi út af fyrir sig
— skemmur — og sátu þar löng-
um. Þangað var karlmönnum þó
ekki meinað að koma, ef komur
þeirra voru með siðsemi og kurt-
eisi. Herbergi kvenna eru oftast