Fréttablaðið - 20.02.2021, Blaðsíða 23

Hverju segir eldra fólk svo oft að
það sjái eftir? Að hafa ekki varið
meiri tíma með börnunum sínum.
Því í raun er tíminn einu verðmætin
í lífinu.
Eins og fyrr segir hófust ævin­
týrin á jólaferðalögum til Kanarí­
eyjanna.
„Yngsta dóttir okkar sem er sjö
ára hefur því aldrei upplifað hefð­
bundin jól. Við vorum reyndar
heima þarsíðustu jól og hún tók þá
þátt í jólaundirbúningi í skólanum
í fyrsta sinn. Þar áttu þau að segja
frá jólahefðum fjölskyldunnar og
hennar svar var að fara á ströndina
og fá sér pítsu,“ segir Snæfríður og
hlær. „Hún hafði aldrei upplifað
neitt annað.“
Aldrei jól í barnæsku
Snæfríður hafði sjálf ekki upplifað
það sem við köllum hefðbundin jól
og var ekki föst í hefðum eins og
margir, en það var þó af allt annarri
ástæðu.
„Mér hefur aldrei fundist mál að
sleppa jólunum enda var uppeldi
mitt óhefðbundið þar sem móðir
mín er Vottur Jehóva,“ segir Snæ­
fríður, sem alin var upp í söfnuð­
inum þó faðir hennar hafi ekki
verið hluti hans. „Það voru aldrei
jól á mínu heimili en foreldrar mínir
reyndu þó að fara einhvern milliveg
og því var hreint á rúmum og hangi­
kjöt á borðum en aldrei neitt jóla­
skraut eða jólagjafir.“
Snæfríður fékk kenningar safn­
aðarins beint í æð á æskuárunum,
sótti samkomur og var látin stúdera
Biblíuna.
„Auðvitað var þetta stórfurðu­
leg æska á margan hátt og mörg
Vottabörn hafa stigið fram og sagt
frá einu og öðru en ég hef einbeitt
mér að því að sjá styrkleikana í
þessu uppeldi. Til dæmis er eitt
markmið Vottanna að þjálfa safn­
aðarmeðlimi upp til þess að ganga
í hús og boða trúna og því reka þeir
ræðuskóla sem ég fór í. Það hefur
nýst mér vel í mínu starfi að hafa
snemma lært að skrifa og halda
ræður og ég fór auðvitað bara beint
í fjölmiðla.“
Snæfríður segist ekki endilega
hafa spáð í það að hennar líf væri
ólíkt annarra þegar hún var yngri,
enda spyrji börn ekki endilega
slíkra spurninga.
„Eftir því sem ég varð eldri fór
ég að spyrja gagnrýnni spurninga
varðandi þetta allt saman og hafði
svo engan áhuga á að ganga í söfn­
uðinn þegar ég komst á unglingsár.
Ég var svo heppin að ég gat f lutt til
systur minnar í Reykjavík beint
eftir grunnskólann, var svo f ljót­
lega farin að leigja sjálf og ferðast
um heiminn.“
Frelsi að vera laus við hefðir
Það er f leira jákvætt sem Snæfríður
segist hafa tekið úr uppeldinu.
„Mér finnst ég alltaf utangátta
í desember því ég kann ekkert á
þessar jólahefðir. En það er ákveð­
ið frelsi í því að vera ekki fastur í
hefðum sem geta verið heftandi.
Það er fullt af fólki sem langar að
gera eins og við en getur það ekki
vegna ákveðinni hefða. Innst inni
þá held ég að ein aðalástæðan fyrir
því að ég leita svona mikið erlendis
sé að ég ólst upp við að vera stór­
furðuleg. Ég passaði ekki inn í kass­
ann sem krakki og sem fullorðin vil
ég heldur ekki lifa lífinu í þessum
hefðbundna kassa.“
Snæfríður segir marga hafa
hneykslast á því að þau hjónin
færu utan með þrjú börn í miðjum
heimsfaraldri. „Að okkar mati lá
mesta áhættan í sjálfu ferðalaginu,
að fara í gegnum f lugvelli í mis­
munandi löndum. Hér erum við
mikið úti í náttúrunni, reynum
að fara gætilega og hugum að per­
sónulegum sóttvörnum en þó það
sé heimsfaraldur verður maður að
reyna að halda áfram að lifa líf­
inu eins eðlilega og unnt er. Það er
ekkert bannað að ferðast þó það sé
vissulega f lóknara en í venjulegu
árferði. “
Fjölskyldan hefur nú dvalið ytra
frá því í desember en upphaf lega
var ætlunin að vera aðeins yfir jólin.
Flókin og kostnaðarsöm ferðalög
þar sem f lugum var af lýst og svo
framvegis urðu þó til þess að þau
ákváðu að hafa ferðina lengri og
Snæfríður ákvað að nýta tækifærið
til að ná í síðustu upplýsingarnar í
handbókina sem hefur verið nærri
tvö ár í vinnslu. Eldri dæturnar tvær
eru í heimaskóla frá Íslandi en sú
yngsta er í svokölluðum náttúru­
skóla þar sem öll kennsla fer fram
utandyra. „Skóli er svo margt annað
en það sem gerist innan veggja
kennslustofunnar. Börn læra einn­
ig mikið af því að vera á ferðalögum
og vera í tengslum við foreldra sína
og annað fullorðið fólk.“
Eðlilegt líf í heimsfaraldri
Snæfríður segir lífið ganga sinn
vanagang í El Médano þrátt fyrir að
heimsfaraldur ríki.
„Við erum í bæ sem er mikið til
spænskur og þar er lífið nokkuð
eðlilegt og ekki eins og á ferða­
mannastöðunum þar sem starf­
semin liggur sums staðar alveg
niðri. Þegar maður fer til dæmis á
Amerísku ströndina og horfir á öll
hótelin sem standa tóm og lokaða
veitingastaði er maður minntur á
ástandið, en þar sem við erum lifir
fólk nokkuð eðlilegu lífi. Hér í okkar
bæ er allt opið þó það sé grímu­
skylda og fjöldatakmarkanir.“
Útgöngubann er í gildi frá klukk­
an tíu á kvöldin til sex á morgnana
en Snæfríður segir þau finna lítið
fyrir því enda heima með börn
hvort eð er. Hún segir töluvert um
útlendinga á eyjunni þó lítið sé um
hina hefðbundnu ferðamenn. Meira
er um fólk í fjarvinnu sem dvelur
lengur á eyjunni og vill njóta þess
að vera í sólinni og fjarri stórborg­
um með harðari sóttvarnaaðgerðir.
„Fólk verður bara að gera upp
við sjálft sig hvað það vill gera. Við
viljum lifa lífinu með þessum hætti
og við tökum ábyrgð á því, enda
eins og ég sagði áður þá er tíminn
það eina verðmæta í lífinu. Hvað
veit maður með þessa veiru og hvað
tekur við þegar hún er búin? “
Þau hjón vöndu dæturnar snemma á langar göngur og þó það hafi þurft
tiltal í byrjun þá er það oft svo í dag að þær eiga hugmyndina að göngu.
MEIRI
HAMINGJU
Í LÍFIÐ!
H E L G I N ∙ F R É T T A B L A Ð I Ð 23L A U G A R D A G U R 2 0 . F E B R Ú A R 2 0 2 1