Fréttablaðið - 20.02.2021, Blaðsíða 22

„Þegar ég hætti að vinna, þá ætla
ég að gera hitt og þetta.“ Mér finnst
það sorglegt því alltof oft hefur það
ekki kraftinn til að gera það þegar
það hættir að vinna eða eitthvað
annað hefur komið upp sem truflar.
Ég lít þannig á þetta að við hjónin
séum að deila ellilífeyrisárunum
niður á lífið. Ég sá eitt sinn Ted-
fyrirlestur þar sem grafískur hönn-
uður búsettur í Bandaríkjunum
sagði frá því að hann lokaði alltaf
fyrirtæki sínu á fimm ára fresti til
að ferðast. Í hvert sinn tapaði hann
auðvitað fullt af viðskiptavinum en
í hvert sinn kom hann til baka svo
endurnærður og uppfullur af nýjum
hugmyndum að þetta borgaði sig
alltaf. Þetta fannst mér heillandi
hugmynd.“
Fyrir tveimur árum síðan ákvað
fjölskyldan að vera allan veturinn
úti. „Það var þá sem hugmyndin
að þessari nýju handbók, Spánn –
Nýtt líf í nýju landi, sem ég var að
gefa út, kviknaði. Við urðum að
fara í gegnum allt þetta ferli, skrá
börnin í skóla, fá spænska kenni-
tölu og allt þetta sem maður þarf
að klóra sig fram úr í nýju landi.
Þetta getur verið svolítið f lókið
og misjafnt, enda skiptist Spánn í
17 sjálfstjórnarsvæði,“ segir Snæ-
fríður, sem ákvað því að einbeita sér
að þeim svæðum sem Íslendingar
sækja helst: Costa Blanca svæðinu
og kanarísku eyjunum.
„Ég hefði sjálf verið til í svona
handbók þegar við fluttum hingað
á sínum tíma, því það getur sannar-
lega verið hausverkur að finna út úr
spænska kerfinu og því hvar eigi að
byrja undirbúningsferlið .“
Klósettpappír skammtaður
Fjölbreytt val er í boði í skólamálum
og þegar fjölskyldan bjó á eyjunni
heilan vetur gengu allar dæturnar
í almennan, spænskan skóla. Það
reyndist töluverð áskorun enda
engin þeirra spænskumælandi og
kerfið ólíkt því sem þau áttu að
venjast.
„Skólinn hér er svolítið gamal-
dags miðað við á Íslandi, meiri páfa-
gaukalærdómur og minni áhersla
á félagslega hlutann. Gamaldags
refsingar viðgangast og sem dæmi
þá lenti elsta dóttirin margoft í því
að frímínúturnar voru teknar af
bekknum af því að einhver hegð-
aði sér illa. Þá var allur bekkurinn
látinn líða fyrir það, allir þurftu að
sitja inni og skrifa „ég hegðaði mér
illa,“ aftur og aftur í stílabók.
Þá þurftu nemendur að biðja
kennarann um klósettpappír í
hvert sinn sem þeir fóru á salernið
og var þeim skammtaður pappír
eftir því hvort gera átti eitt eða tvö.
Þetta fannst elstu dótturinni til
dæmis mjög óþægilegt.“ Snæfríður
segir heraga hafa ríkt í skólanum
og dæturnar hafi ekki fengið neinn
afslátt þrátt fyrir að vera ótalandi á
spænsku við upphaf náms.
Við bugun fyrstu mánuðina
„Við héldum að við yrðum bara með
kokteila á ströndinni en gerðum lítið
annað fyrstu mánuðina en að læra
með dætrunum. Sjálf töluðum við
litla sem enga spænsku á þessum
tíma svo við vorum við það að bug-
ast fyrstu þrjá mánuðina,“ segir hún
og hlær að upprifjuninni. „Stelp-
urnar voru hetjurnar enda altal-
andi á spænsku eftir þetta og stóðu
sig ótrúlega vel. Eins kunnu þær
svo miklu betur að meta ýmislegt á
Íslandi sem áður þótti sjálfsagt.“
Bakslög komu líka úr fleiri áttum
þegar verkefni sem Snæfríður hafði
gert ráð fyrir að sinna úti datt upp
fyrir og bakreikningur barst frá
skattinum.
„Við heyrðum oft frá fólki að við
værum svo heppin og svo sniðug en
þarna vorum við hvorki heppin né
sniðug, við bara æddum út í þetta og
þurftum virkilega að hafa fyrir því
að láta þetta ganga upp. Uppskeran
var ótrúlegt ár sem aldrei gleymist.“
Snæfríður segir algengustu spurn-
ingarnar sem þau fái vera hvernig
þau hafi efni á þessu og hvernig þau
meiki að vera allan þennan tíma
með börnunum sínum.
„Ég segi alltaf: „Ef það er vilji þá
er vegur.“ Margir vinir okkar benda
á að við séum með börn á réttum
aldri í svona lagað en það er aldr-
ei fullkomlega rétti tíminn,“ segir
Snæfríður, en dæturnar eru á yngsta
stigi, miðstigi og unglingastigi.
Hinni spurningunni segist hún
svara á þennan hátt: „Við byrj-
uðum snemma að ferðast með þær
og erum komin með mikið þol hvert
fyrir öðru. Þetta er eins og með
margt annað, maður þarf að byrja
snemma og það er mikilvægt að gef-
ast ekki upp. Auðvitað var oft erfitt
að fara með þrjú börn og farangur
í gegnum f lugvelli en þetta kemst
upp í vana.
Langar ekki að bíða
Mig langar ekki að bíða eftir að
börnin verði stór til að ferðast, því
mér finnst svo gaman að ferðast
með þeim og sjá heiminn með
augum þeirra. Við höfum auðvitað
velt því fyrir okkur hvaða áhrif það
hafi á þær að vera svona mikið með
okkur, en vonandi kennir þetta
þeim víðsýni og gefur þeim kjark
og þor til að taka ákvarðanir út frá
eigin hugmyndum og sjálfstæði til
að skapa sitt eigið líf.
Snæfríður og Matthías eru bæði sjálfstætt starfandi og geta því skipulagt
veturinn að miklu leyti sjálf og kjósa nú í annað sinn að verja honum syðra.
ÞAÐ VORU ALDREI JÓL Á
MÍNU HEIMILI EN FOR-
ELDRAR MÍNIR REYNDU ÞÓ
AÐ FARA EINHVERN MILLI-
VEG OG ÞVÍ VAR HREINT
Á RÚMUM OG HANGIKJÖT
EN ALDREI NEITT JÓLA-
SKRAUT EÐA JÓLAGJAFIR.
↣
MEIRI
HAMINGJU
Í LÍFIÐ!
2 0 . F E B R Ú A R 2 0 2 1 L A U G A R D A G U R22 H E L G I N ∙ F R É T T A B L A Ð I Ð