Fréttablaðið - 03.07.2021, Blaðsíða 22

Anna Kristín veit fátt betra en að vera úti í náttúrunni
enda sveitastelpa inn að beini, að eigin sögn.
Stundum þarf að vippa hjólinu á
bakið. MYND/ANTOINE DAURES
Hjólað í hvaða veðri sem er. MYND/ANTOINE DAURES
Anna Kristín Ásbjörnsdóttir
hefur að eigin sögn verið for-
fallinn fjallahjólari frá hjóla-
ferð til Tyrklands árið 2014. Í
dag skipuleggur hún hjólaferð-
ir fyrir reynda sem óreynda
en fjallahjólreiðar hafa tekið
gríðarlegan kipp hér á landi á
síðustu tveimur árum.
Anna Kristín er sveita-stelpa inn að beini en hún er alin upp á Skóg-um undir Austur-Eyja-fjöllum. Ferðageirinn
togaði þó snemma í sveitastelpuna
og eftir menntaskóla stundaði hún
nám í Ferðamálaskóla Íslands. „Í
framhaldinu fór ég að vinna hjá
Ferðaskrifstofu Stúdenta og starf-
aði þar í nokkur ár, eða þar til að ég
flutti til Frakklands.“
Hún segist hafa verið mjög virkur
krakki og liðið best í öllu því sem
krafðist mikillar hreyfingar. „Ég fór
þó ekki að stunda fjallamennsku
fyrr en eftir tvítugt í Hjálparsveit
skáta í Reykjavík. Fyrsti alvöru
leiðangurinn minn var til Nepal.
Þangað fór ég í febrúar 1994 ásamt
vinkonu minni, Katrínu Oddsdótt-
ur þar sem við klifum 6.000 metra
hátt fjall, Imja Tse sem er betur
þekkt sem Island Peak.“ Nepalferðin
kveikti útivistarbakteríuna og hefur
Anna varla stoppað síðan.
Árið 2007 bauðst Önnu starf á
nýstofnaðri ferðaskrifstofu í Lyon,
Frakklandi þar sem ætlunin var
að sérhæfa sig í ævintýraferðum
fyrir litla hópa á norðurslóðum.
„Þá vantaði einhvern sem þekkti
norðurslóðir vel. Vinur minn, Phi-
lippe Patay, sem ég hafði áður starf-
að fyrir fór í samstarf við þá og ég
fylgdi með í pakkanum. Nokkrum
mánuðum síðar var ég orðin 25 pró-
senta hluthafi, stýrði skrifstofunni
næstu tíu árin og var búin að kaupa
alla aðra eigendur út þegar ég seldi
reksturinn og flutti heim árið 2017.“
Rússíbanareið og lærdómur
Anna segir rekstur ferðaskrif-
stofunnar sem heitir 66°Nord og er
enn í rekstri, hafa verið mikla rússí-
banareið og um leið gífurlegur lær-
dómur.
„Sérstök áhersla var lögð á að
selja göngu- og fjallaskíðaferðir til
Íslands, Grænlands, Færeyja og Nor-
egs. Þrátt fyrir að vera tiltölulega
lítil ferðaskrifstofa vorum við með
sterka markaðsstöðu í Frakklandi
og nærliggjandi löndum. Okkar
markmið var að tryggja persónu-
lega þjónustu þar sem upplifun
viðskiptavinarins væri ofar vænt-
ingum. Að selja ferðalög er ekkert
annað en að selja drauma einhvers
sem að þú þekkir ekki og hefur aldr-
ei hitt. Þar sem vonlaust er að hafa
þekkingu á þessum draumum er
leiðin til árangurs að skipuleggja
ferðirnar eins vel og kostur er.“
Áskorun og hvatning
Önnu leið vel í Frakklandi og seg-
ist hafa verið f ljót að tileinka sér
franskan lífsstíl og hefðir. „En því að
vera ung erlend kona sem stjórnaði
eigin fyrirtæki fólst bæði áskorun og
hvatning. Stundum gekk ég á veggi
vegna þessa og í öðrum tilfellum
greiddi það leiðina.
En að fjallahjólunum sem í dag
allt snýst um, en fyrsta raunveru-
lega reynsla Önnu af þeim var árið
2009 þegar hún hjólaði Lauga-
veginn. „Í framhaldi af því fór ég að
mæta á æfingar hjá Hjólreiðafélagi
Reykjavíkur í Öskjuhlíðinni en þar
voru nokkrir frábærir náungar með
tækniæfingar alla sunnudaga yfir
vetrartímann. Árið 2014 fer ég síðan
með vinkonum mínum úr útivistar-
hópnum Kríunum til Tyrklands og
eftir þá ferð var ekki aftur snúið. Ég
breyttist í forfallinn fjallahjólara og
önnur sport hafa að mestu þurft að
víkja síðan þá.“
Forfallinn fjallahjólari
Björk
Eiðsdóttir
bjork
@frettabladid.is
Að selja
ferðalög er
ekkert
annað en
að selja
drauma
einhvers
sem að þú
þekkir
ekki og
hefur
aldrei hitt.
Árið 2015 fór Anna að starfa fyrir
fyrirtækið Bike Company. „Fyrir-
tækið stóð á ákveðnum tímamótum
og tveimur árum síðar var ákveðið
að ég tæki yfir skuldbindingar þess
og héldi áfram rekstrinum ein.“
Bike Company sérhæfir sig í
fjallahjólaferðum bæði á Íslandi og
víða erlendis. „Á Íslandi erum við
langmest að Fjallabaki með lengri
ferðirnar og allt í kringum höfuð-
borgarsvæðið með dagsferðirnar.“
Íslendingarnir öðruvísi
Heimsfaraldur Covid breytti starf-
seminni töluvert enda voru kúnn-
arnir fyrir hann, flestir frá Norður-
Ameríku, Bretlandi og Sviss. „Að
meðaltali skipulagði ég aðeins eina
ferð á ári fyrir íslenskar konur en
að öðru leyti voru Íslendingar ekki
að kaupa ferðirnar. Þegar landið
síðan lokaðist fyrir erlent ferðafólk
var ekkert annað í stöðunni en að
byrja að markaðssetja ferðirnar hér
heima.“
Anna segir það hafa gengið
framar vonum og það sé gaman
að ferðast með Íslendingum. „Það
er á margan hátt öðruvísi þar sem
erlendu viðskiptavinirnir eru í
f lestum tilfellum vanir hjólarar og
ferðirnar því oftar frekar langar og
strangar. Í dag útbý ég styttri ferðir
fyrir alla sem hafa til dæmis áhuga á
að prófa rafmagnsfjallahjól eða vilja
fá skipulagða ferð og koma þá með
sín eigin hjól.“
Anna viðurkennir að í upphafi
hafi hún verið svolítið stressuð
þegar hún fór fyrst að fara fyrir
hópum, ekki síst þegar hópurinn
hafi eingöngu samanstaðið af
sterkum karlkyns hjólurum. „En
það var f ljótt að hverfa. Fjallahjól-
arar eru upp til hópa mjög jákvæðir
einstaklingar sem þægilegt er að
vera í kringum. Það að vera kona í
þessu hlutverki skiptir í raun ekki
máli, svo framarlega sem leiðsögu-
maðurinn haldi í við hópinn, rati
leiðirnar, komi þeim í húsaskjól og
eldi góðan mat á kvöldin,“ segir hún
í léttum tón.
Karlarnir kaldari
Anna segir fjallahjólamennsku eina
af fáum íþróttum þar sem karlarnir
séu í heildina hraðari og með betri
tækni. „Þá er ég að tala um þá sem
eru vanir að stunda hjólreiðar. Það
er að sjálfsögðu fullt af konum sem
eru betri hjólarar en margir karlar.
Þetta snýst bara um æfingu og þeir
virðast kaldari og f ljótari að ná
tökum á hjólinu. Þess vegna hef
ég verið að bjóða konum að koma
í sérstakar kvennaferðir þar sem
þær í mörgum tilvikum vilja byrja
á rólegri nótum og fá að prófa sig
áfram án nokkurrar pressu. Margar
af þessum konum hafa síðan haldið
áfram að æfa sig og eru margar
hverjar orðnar virkilega góðir hjól-
arar.“
Fengið að heyra það
Aðspurð segir Anna engan hafa
gefist upp í ferð þó svo að þátt-
takendur séu í misjöfnu formi. „En
ég hef lent í því að þurfa að peppa
fólk áfram. Við förum út að hjóla
í öllum veðrum og vindum með
erlendu viðskiptavinina svo það
er aldrei möguleiki á því að af bóka
eða fresta vegna veðurs eins og ger-
ist oft með Íslendinga. Ég hef lent
í því að fólk sé þreytt og pirrað og
hef stundum fengið að heyra það
ansi kröftulega. En eftir á er fólk í
öllum tilfellum ánægt og stolt með
að hafa farið út fyrir þægindaram-
mann sinn.“
Anna tekur fram að ekki sé auð-
velt að skipuleggja lengri ferðir um
hálendi Íslands. „Allt verður að
smella saman, bíllinn þarf að kom-
ast á leiðarenda og hjólin þurfa að
virka. Við höfum verið mjög láns-
söm í okkar ferðum þótt að stund-
um komi upp einhver vandamál.
Einu sinni var annar hópur búinn
að koma sér fyrir í skálanum sem
við höfðum bókað. Það tók sinn
tíma að koma honum út þar sem
að hann sat sem fastast. Þetta eru
aðstæður sem hljóma einfaldar, en
á meðan verið er að leysa málin þá
bíður fólkið úti, þreytt eftir langan
hjóladag. Við náðum að breyta
þessu í útiveislu, kveiktum upp
í grillinu, buðum öllum í bjór og
vorum búin að borða kvöldmatinn
þegar við komumst loksins inn í
skálann.“
Hjólatímabilið hér á landi er í
kringum fimm mánuðir á ári en
Anna segist hafa nóg við að vera
hina mánuðina enda þurfi að skipu-
leggja, uppfæra ferðirnar, finna
nýjar leiðir og hjóla þær sem hún
ekki þekkir. „Þegar ég sá að Covid
tímabilið ætlaði engan endi að taka
ákvað ég að fara í frönskunám í
Háskóla Íslands. Sú ákvörðun er
ein sú besta sem ég hef tekið. Þann-
ig að í stuttu máli hef ég meira en
nóg að gera á veturna,“ segir hún að
lokum. n
Anna Kristín skipuleggur mikið ferðir um Fjallabak nyrðra, þar sem landslagið er tilkomumikið. MYND/JOHN FENGER
Hjólarar á leið yfir FImmvörðuháls. MYND/JOHN FENGER
22 Helgin 3. júlí 2021 LAUGARDAGURFRÉTTABLAÐIÐ