Ásgarður : blað starfsmanna ríkis og bæja - 01.05.1955, Síða 39

til að gegna stöðu sinni eða viðkomandi stjómvöld
samþykki skemmri frest. Skylt er að veita lausn, ef
hennar er löglega beiðzt. Þó er óskylt að veita starfs-
mönnum lausn frá þeim tíma, sem beiðzt er, ef svo
margir leita lausnar samtímis eða um líkt leyti 1
sömu starfsgrein, að til auðnar um starfrækslu þar
mundi horfa, ef beiðni hvers um sig væri veitt. Getur
stjómvald þá áskilið lengri uppsagnarfrest, allt að
sex mánuðum.
Ákvæði ráðningarsamnings, sem gerður hefur verið
fyrir gildistöku laga þessara, eða sérákvæði 1 lögum,
er öðruvísi kveða á, skulu standa.
IV. KAFLI
Um orlof og veikindaleyfi.
16. gr.
Starfsmenn skulu árlega fá orlof í 15 virka daga ög
einskis í missa af föstum launum. Ef sérstaklega
stendur á, má orlof þó vera allt að 18 virkum dögum.
Starfsmönnum, er verið hafa í þjónustu ríkisins lengur
en 15 ár, má veita orlof allt að 24 virkum dögum.
Nánari reglur um orlof skal setja með reglugerð, og
skal enn fremur í þeirri reglugerð ákveðið, eftir hvaða
reglum þeir taki orlof, er verið hafa í þjónustu ríkis-
ins skemur en eitt ár.
Forstjóri hverrar starfsgreinar eða skrifstofu ákveður
í samráði við starfsmenn, í hverri röð þeir fái orlof.
Nú tekur starfsmaður ekki orlof samkvæmt beiðni
yfirmanns síns, og ber honum þá aukagreiðsla fyrir
starf sitt þann tíma. Annars er starfsmönnum óheimilt
að taka vinnu 1 stað orlofs, ef yfirmaður hans skipar
svo.
Haldast skulu sérreglur í lögum og ráðningarsamn-
ingum um orlof starfsmanna 1 tilteknum greinum eða
tilteknum störfum, sbr. 15. gr. Þó sé það aldrei
skemmra en lágmark það, sem ákveðið er í 1. mgr.
þessarar greinar.
17. gr.
Ákveða skal með reglugerð, hvernig fari um launa-
greiðslur til starfsmanna 1 veikindaforföllum svo og
til kvenna í fjarvistum vegna barnsburðar.
V. KAFLI
Um launagreiðslur og hlunnindi.
18. gr.
Starfsmenn taka laun samkvæmt lögum eða ráðn-
ingarsamningum.
Starfsmönnum er skylt að hlíta breytingum á launa-
kjörum sínum samkvæmt lögum eða reglugerðum,
staðfestum af hlutaðeigandi ráðherra, þar sem heimild
er til slíks að lögum, enda standi ráðningarsamningar
því eigi i gegn.
19. gr.
Þegar laun fara stighækkandi eftir starfsaldri, skal
svo fara sem hér segir:
Nú fær starfsmaður launahærri stöðu en hann hafði
áður, og tekur hann þá lægstu laun í hinni nýju stöðu,
ef þau eru hærri en hæstu laun í hinni fyrri. En ef
byrjunarlaun í nýju stöðunni eru jöfn eða lægri en
þau, er hann hafði þá í hinni fyrri, tekur hann næstu
laun fyrir ofan þau, er hann hafði þar. Starfsaldur til
launahækkunar í nýju stöðunni telst frá því, er hann
fékk skipun eða setningu 1 hana.
Nú tekur starfsmaður við samskonar stöðu og hann
hafði áður, og telst starfsaldur hans þá frá skipun eða
setningu í hina eldri stöðuna.
Nú tekur maður verr launaða stöðu í sömu starfs-
grein en hann hafði áður, og fær hann þá laun í
nýju stöðunni, sem næst eru þeim launum eða hærri
en þau laun, er hann hafði í fyrri stöðunni. Ef hann
tekur stöðu 1 annarri starfsgrein, þá fær hann hæstu
laun þar, ef þau eru lægri eða jafnhá þeim, er hann
hafði. En ef þau eru hærri, þá tekur hann þau, er
hann hafði í eldri stöðunni.
Nú tekur starfsmaður við stöðu aftur, sem hann
hafði farið úr, og er þá rétt að telja saman allan
starfstímann.
20. gr.
Föst laun greiðast fyrirfram mánaðarlega fyrsta
starfsdag hvers mánaðar. Greidd laun eru óafturkræf,
þctt starfsmaður andist eða verði leystur frá starfa,
áður en mánuður er liðinn.
Nú tekur maður við starfa eftir fyrsta dag mánaðar,
og fær hann þá laun í réttu hlutfalli við tölu þeirra
daga, sem eftir eru af þeim mánuði.
21. gr.
Nú er starfsmaður leystur frá starfa vegna van-
heilsu eða slysa, sem honum verður ekki með skyn-
samlegu mati gefin sök á, og ber þá að greiða honum
þau föstu laun, er stöðu hans fylgja, í þrjá mánuði.
Nú tekur maður við starfa eftir fyrsta dag mánaðar,
vanheilsu, aftur við starfi í starfsgrein sinni, og skal
þá starfsaldur hans áður og eftir lagður saman og
veitir þá sama rétt og óslitin þjónusta.
Um greiðslu til maka látins starfsmanns fer eftir
ákvæðum 1. mgr.
22. gr.
Þegar einhver hluti launa er greiddur í fríðu, svo
sem jarðarafnotum, húsnæði, ljósi, hita, fæði og öðru,
skulu þessi hlunnindi metin árlega af yfirskattanefnd
í því umdæmi, sem starfsmaður er búsettur í, og
matsverðið dregið frá heildarlaununum.
Ákvörðun yfirskattanefndar má skjóta til ríkis-
skattanefndar, sem fellir fullnaðarúrskurð 1 málinu.
Húsnæði ráðherra og risnufé, sem ákveðið er 1 fjár-
lögum, telst til embættislauna.
23. gr.
Óheimilt er starfsmanni að gefa út ávísanir á laun,
sem ekki eru í gjalddaga komin, nema fjármálaráðu-
neytið veiti til þess samþykki sitt hverju sinni. Sú
heimild má þó ekki fara fram úr fjórðungi árslauna.
Enginn vinnur rétt samkvæmt slíkri óvísun, nema
samþykki sé fengið.
24. gr.
Nú þykir hlýða, að dómi ráðherra, að starfsmaður
beri einkennisbúning eða einkennismerki önnur i
starfi sínu, og ber ríkissjóði að leggja hann eða þau
merki til starfsmanni að kostnaðarlausu eftir þeim
reglum, er ráðherra setur.
25. gr.
Konur, er veita heimili forstöðu, eiga rétt til þess
að vinna tvo þriðju hluta ákveðins vinnutíma gegn
samsvarandi frádrætti í launum, enda megi slíkt verða
að skaðlausu.
Samsvarandi ívilnun má og öðrum veita, er sérstak-
lega er farið, svo sem vegna heilsuveilu.
26. gr.
Nú gegnir starfsmaður samkvæmt ákvörðun stjórn-
valds jafnhliða sínum starfa öðrum starfa, og fær
hann þá hálf þau föstu byrjunarlaun, er þeim starfa
fylgja, og aukatekjur allar. Ef slíkum starfa er r.kipt
milli tveggja eða fleiri starfsmanna, kveður ráðherra
á um þóknun hvers þeirra með hliðsjón af vinnu og
aðstöðu að öðru leyti.
27. gr.
Fjármálaráðherra ákveður með reglugerð daglegan
vinnutíma starfsmanna svo og þóknun fyrir verk, sem
unnin eru utan þess tíma.
ÁSGARÐUR 37