Duld - 01.12.1954, Síða 19

DULHEYRN OG StNIR
17
unnar var falleg kona og yndisleg
sál. Hún þekkti hana aðeins af
mynd, og frænkan, -— sem var
móðursystir, — gerði möglegra en
ella að sætta hana við móðurmiss-
inn og vekja hjá henni vináttu-
samband og ástar við hina látnu
móður, sem litla stúlkan hafði þó
ekkert haft af að segja. Þannig
hlúði hin unga dóttir að leið móð-
ur sinnar á margan hátt, en einn-
ig frænka hennar, sem lagði á ráð-
in um ýmislegt í því sambandi.
Eitt sinn er litla stúlkan var
5—6 ára, var hún dag einn
snemma vors við leiði móður sinn-
ar og var að reita feyskna hlóm-
stöngla frá sumrinu áður. Varð
henni þá litið upp í kirkjuglugg-
ann og sér hún þar greinilega
konu í glugganum- Konan var fall-
eg, með gyllt slegið hár og brosti
yndislega til hennar. Hún var
þegar alveg viss um að þetta væri
móðir sín, svo lík var hún mynd
þeirri, er hún hafði svo oft séð
af henni, nema að því leyti, að
stallur var í hárinu í vinstri vanga.
Þegar hún kemur til frænku sinn-
ar segir hún henni alla söguna,
en frænka telur þetta með öllu
fráleitt, það hafi auðvitað einhver
verið úti í kirkju. Hún fer því að
gá að hvort kirkjulykillinn sé á
sínum stað. Þegar svo var, kom
nokkuð á frænku hennar, sem
taldi þó að hér væri um missýn-
ingu að ræða. Þótt frænka talaði
svona við litlu stúlkuna, vissi hún
betur en hún lét í veðri vaka, því
að hún var sjálf nokkuð skygn
alla ævi, og gat ekki rekið sjálfa
sig úr vitni um ýmislegt, er hún
hafði þannig séð. Hins vegar var
það aðeins eitt sem í hennar aug-
um gerði sögu litlu frænku nokk-
uð vafasama, en það var hið stall-
aða hár i vanga konunnar í kirkju-
glugganum.
Ekki féll þetta tal alveg niður,
því að litlu telpunni var svo inni-
lega hugstætt hið yndislega hros
konunnar í kirkjuglugganum, og
einhvern veginn var hún alltaf
viss um að þetta hefði verið móðir
sín, hvernig sem á því gæti staðið.
Það var svo dag einn, að frænka,
faðir litlu stúlkunnar og ein
vinnukona heimilisins fóru að
ræða þetta einkennilega mál sam-
eiginlega, að skýringin kom sem
leysti gátuna, um leið og það stað-
festi sanngildi sögu litlu stúlkunn-
ar.
Þegar móðir hennar lá á líkbör-
unum, bað faðir hennar vinnu-
konuna, — sem búið hafði um
hana í kistuna, og var henni mjög
kær, — að klippa dálitinn lokk
úr hári konu sinnar, er hann ætl-