Duld - 01.12.1954, Síða 31

ÖRLAGAVALDURINN
29
var mutatis mutandis, eins og ég
er nú, langferðamaður á yfirborði
jarðar, vegfarandi i gegnum ald-
imar.
Þetta var meira en unnt var að
búast við að hans hágöfgi gæti
melt, enda þótt skynjanir hans
væru þokukenndar.
Honum gramdist, að skynsemi
hans skyldi vera svona freklega
misboðið, og hann kærði sig ekki
um, að taka við slíku mótstöðu-
laust.
„Þér verðið að færa sannanir
fyrir þessu“, mælti hann heldur
hæðnislega.
„Sannanir!“ hrópaði hin hljóm-
þýða rödd. „Hvað em sannanir?
Það, sem vér skynjum. En hvað
fá vorar fátæklegu skynjanir
skynjað af hinum eilífu sannind-
um? Þær eru takmarkaðar af hinu
nánasta umhverfi, að sínu leyti
eins og skynjun hins blinda maðks
í moldinni. Fær maðkurinn skynj-
að stjörnumar? Hvemig væri þá
unnt að gera honum grein fyrir
hlutumnn, ef hann skyldi heimta
sannanir fyrir tilveru þeirra? Og
hvernig er þá unnt að gera manni
grein fyrir hlutum, sem liggja
stjörnunum ofar?“
Kardínálinn varð að viður-
kenna, þótt honum þætti það súrt
í broti, að guðfræðin hafði ekki
nein svör á takteinum við þessu.
„En þó“, hélt töframeistarinn
áfram, „býst ég við, að geta veitt
yður sannanir, úr því að þér biðj-
ið um þær, áður en samtali voru
er lokið. En til þess verðið þér að
hlusta á mig til enda. —
„Þér drógust að mér á þessum
löngu liðna tíma eins og þér hafið
dregist að mér nú, það er að segja
af því, að þér vilduð vita eitthvað
um mig; forvitinn og tortrygg-
inn. Hið rómverska dramblæti,
hin rómverska vantrú blindaði
skynsemi yðar. Þér tölduð mig
svikara og auðvirðilegan þorpara,
en þetta rómverska dramblæti og
þessi rómverska vantrú, sem þér
hafið hlotið að erfðum, hefur eitr-
að líf yðar í gegnum aldirnar, og
eitrar það enn í dag. Þannig er
þetta, Monseigneur. Grípið ekki
fram í fyrir mér.
„Á þessum horfnu dögum var
ég vinur yðar. Ég gerði mér ljósa
grein fyrir þeim mikilleik, sem
leyndist í sál yðar, því að hún var
all samstillt minni sál; og ég leit-
aðist við að frelsa hana úr hismi
holdlegs hroka, láta hana svífa
frjálsa mn æðri heima og skynja
eilífðina. Ég hefði getað gert yður
að reginvaldi lífs og tíma, en þá,
eins og nú, réðuð þér aðeins yfir
skammlífum likamshjúp. Ég