Duld - 01.12.1954, Page 42

40
DULD
„Jæja, það er bezt að gera yð-
ur það til geðs. En ég vara yður
við að ofgera þolinmæði minni“.
Hann gerði sér ljóst, um leið og
hann sagði orðin, að i rauninni
væri hann að reyna að dylja dá-
litla ónotakennd, og að hann
væri að bíða lægri hlut.
Cagliostro byrjaði að tala með
lágri, en hljómmikilli rödd. „Ég
minnist þess einu sinni fyrir tvö
þúsund árum, er ég var á gangi
kvöld eitt meðfram bökkum Ti-
beriasvatnsins. Þá hitti ég fyrir
mann, sem var jáfn þrælslega
háður og þér eruð þeim hlutum,
sem skilningarvitin fimm fá
skynjað“.
Prinsinn gat lítið skilið af því,
sem verið var að segja honum,
sumpart vegna þess, að það, sem
töframeistarinn sagði, virtist ein-
tómt þvaður, og svo líka af því, að
þetta var sagt á látt skiljanlegu
hrognamáli. Meðan hann hlustaði,
varð hann sér þess meðvitandi, að
hann var smám saman að ’verða
eitthvað undarlegur; það greip
hann einhver nístandi geigur, en
hann gat engan veginn bægt hon-
um á bug. Hið hvassa augnaráð
Cagliostros var orðið allt að því
óþolandi, en 'honum var alveg ó-
kleift að líta undan og losa sig
undan áhrifunum. Eitthvert ómót-
stæðilegt afl hélt augum hans ríg-
föstum, og vilji hans var sem
flæktur í einhverju ósýnilegu
neti, sem hann gat engan veginn
losað sig úr. Augun, sem hann
einbliíndi í, stækkuðu og stækkuðu,
unz þau voru orðin eins og í
nauti. Og þau héldu áfram að
stækka, þangað til þau voru orð-
in eins og tveir stöðupollar, sem
runnu smám saman i einn glamp-
andi stöðupoll, er hann hlyti að
drekkja sér í. Hin hljómmikla
rödd, sem virtist fjarlægjast meira
og meira, hélt áfram að spinna
við þessa óskiljanlegu sögu, og ná
æ meiri tökum á skilningarvitinn
hans. Meðvitund hans fór dvín-
andi með síauknum hraða, unz
hún slokknaði alveg.
Til þess að geta fylzt með þvi,
sem gerðist, verðum við að fara
eftir frásögn Monsieur Guémenée
sjálfs, eins og hann segir hana í
bréfi, sem hann skrifaði nokkrum
árum síðar. Hann vaknaði af þess-
um undarlega dvala, er hann hafði
fallið í, við öflugan klukknahljóm,
eins og verið væri að hringja
klukkunum í Nótre Dame. En
eftir þvi, sem meðvitimdin skýrð-
ist, breyttist þessi hljómur á tif
Sévresklukkunnar, sem stóð á
hárri arinhillu í herberginu.
Klukkan var að slá tiu.