Duld - 01.12.1954, Blaðsíða 43

ÖRLAGAVALDURINN
41
Hairn sá það á klukkimni, að
hann gat ekki hafa gleymt sér
nema augnablik, og þegar svefn-
höfginn var af honum runninn,
:fann hann, að hin kynlegu áhrif
voru runnin af honum; honum
farrnst hann vera alveg eins og
hann átti að sér. Hann sat ennþá
í rauða stólnum, en Cagliostro
stóð nú ekki lengur yfir honrnn.
Hann hafði fært sig yfir að arn-
inum og þar stóð hann nú og hall-
aði sér upp að arinhillunni, þar
sem klukkan stóð.
Kendin, sem fyrst bærðist í
brjósti Monsieur de Guémenée,
var sár gremja, því að hann vissi
ekki, hvaða brögðum hann hafði
verið beittur. En hver sem þau
kunnu að hafa verið, þá skyldi
hann nú sýna það svart á hvátu,
að Cagliostro hafi brugðist boga-
listin. Hann spratt upp úr stóln-
um og hellti úr skálum reiði sinn-
ar yfir Cagliostro, án þess að taka
hið minnsta tillit til tilfinninga
hans.
„Auðvirðilegi lygalaupur; hald-
ið þér, að þér getið neytt mig til
að hlusta á lygaromsurnar úr yð-
ur? Ef þér haldið það, þá skjátlast
yður hrapalega. Ég læt ekki
blekkjast af yður. Ég á ekkert van-
talað við yður, og ég vil ekki á
yður hlusta. Erindi mitt er við
þennan auðtrúa fáráðling, hans
hágöfgi, frænda minn“.
Cagliostro haggaðist ekki. „Lát-
um það gott heita, Monsieur. Ég
skal ekki tefja yður. Ég vil aðeins
biðja yður að taka eftir, hvað
klukkan er. Þér munuð hafa veitt
því athygli, að hún var að slá
tíu“.
„Farið til andskotans", svaraði
de Guémenée, og strunsaði reiði-
lega yfir gólfið og inn í herbergi
kardínálans. Hann vissi vel, að
hann var á valdi ofsalegrar reiði,
en rósemi kardánálans og hægð,
bætti ekki úr skák og setti í hann
verra blóð.
Hans hágöfgi stóð við bókaskáp
við vegginn, andspænis dyrunum,
og var að lesa í bók. Skrifborð
eitt var á milli hans og prinsins;
á það voru breidd nokkur skjöl,
og var þeim haldið niðri með
bréfapressu, en hún var lítil, hag-
lega gerð stríðsöxi úr silfri. Þeg-
ar frændinn kom inn með gusti
miklum, hallaði kardínálinn bók-
inni aftur við vísifingurinn og leit
upp.
„Jæja, Charles? Ertu ánægður
með hans hátign?"
Vegna ofsáreiði sinnar, varpaði
prinsinn frá sér allri varkárni, og
hann svaraði: „Haldið þér, að ég
sé jafn staurblindur og þér, að