Duld - 01.12.1954, Síða 45

ÖRLAGAVALDURINN
43
að hann gat spurt, án þess að
það bæri á titring í rödd hans: „Er
þetta yðar seinasta orð, Monseign-
eur?“
Kardinálinn svaraði með mikl-
um virðuleik: „Mitt seinasta orð,
Monsieur“.
„Þá skal það láka verða yðar
seinasta orð“, mælti prinsinn viti
sínu fjær. Hann þreif silfuröxina
og snaraði henni beint í hið virðu-
lega höfuð kardínálans. Hann sá,
að hún lenti á enni hans hágöfgi,
án þess að hann fengi ráðrúm til
að hera hönd fyrir höfuð sér, hann
sá blóðið spýtast úr undinni; hann
sá þennan rauðklædda mann riða
á fótunum og baða út höndunum
eins og hann væri að þreifa eftir
handfestu; svo var sem heyrðist
vængjatak 'fugla, kardinálinn
hneig niður og lá hreyfingarlaus
á gólfinu.
Reiðin rann af Monsieur de Gu-
émenée á svipstundu. Hann hall-
aði sér yfir skrifborðið, gagntek-
inn lamandi skelfingu yfir ódæði
sinu, og hann reif sig á örvita fáti.
„Monseigneur! Monseigneur!“
hrópaði hann með grátstaf í kverk-
unum. Hann kraup á kné við
hliðina á hinum fallna manni.
Skelfingarangist heltist yfir hann
eins og flóðbylgja, þegar hann leit
hina gapandi und á enninu þar,
sem öxin hafði lent og klofið haus-
kúpima. Hans hágöfgi var stein-
dauður.
En er hann kraup þama, lam-
aður á líkama og sál, heyrði hann,
að dymar vom opnaðar að baki
hans. Hann leit við, og Cagliostro
stóð á þröskuldinum, harðneeskju-
legur og ógnandi.
„Hrakmenni, hvað hefur þú
gert?“ spurði hann með titrandi
röddu.
Prinsinn spratt á fætur. Hend-
ur hans voru ataðar blóði, og það
voru blóðslettur á ermapifunum
um úlnliði hans. „Þetta er þitt
verk“, öskraði hann. „Þitt verk.
Þú berð ábyrgð á þessu"'.
Þögn Cagliosros var ógnþrung-
in. „Þetta skaltu segja dómurun-
um, ef þú heldur að það geti bjarg-
að þér frá að verða limlestur á
piningarhjólinu, fyrir þetta fer-
lega morð- á geistlegum manni.
Þú hugleysingi! En það er minnsta
refsingin, sem þú átt I vændum.
Þú átt skilið bannfæringu allra
heiðvirðra manna fyrir þetta við-
bjóðslega morð á frænda þínum og
velgerðarmanni. Eftirleiðis verð-
ur nafn þitt haft í flimtingum“.
„Hættu! í guðs nafni, hættu!“
emjaði Monsieur de Guémenée.
„Heldur þú, að ég sjái þetta ekki?“
Rómur hans breyttist í vesældar-