Duld - 01.12.1954, Side 48

46
DULD
ingu“. Ég sver! ég sver! „Og eins
og á stóð, sór hann eiðinn eins og
Caglostro vildi hafa hann.
Er Monsieur de Guémenée
hafði yífir eiðinn, einkum kjarn-
yrtasta hluta hans, kom yfir hann
svimatilfinning. Það lá við að yfir
hann liði. Hann ímyndaði sér, að
þetta stafaði af hinni gífurlegu of-
reynslu, sem hann hafði orðið að
þola. En svo virtust skynjanir hans
komast í samt lag aftur, og þegar
sjónin, sem virtist hafa daprast
eitt augnablik, skýrðist aftur, þá
sá hann, að hann var í bókhlöð-
unni og sat í rauða stólnum með
krosslagða fætur.
Hann gat ekki strax á augna-
blikinu skilið, hvemig hann hefði
komist þangað, og hann botnaði
raunar ekki neitt í neinu. Skynj-
anir hans voru í einu iðukasti. En
svo seitlaði inn í vitund hans
krystaltær skynmynd um verknað
hans og hið geigvænlega ástand
hans. Hann horfði í kringum sig,
með skelfingu á augum, og kom
auga á Cagliostro þar, sem hann
stóð við arinhyllina, þannig, að
herðar hans skyggðu á Sévres-
klukkuna. Hann stóð þama, gleið-
'fattm-, og á svip hans var þessi
dulúðgi friður, sem einkennir
myndir af Amhitaba Buddha í
hugleiðslustellingu.
„Jæja, Monsieur? Jæja? Þegar
Monsieur de Guémenée leit Cagli-
ostro, varð hann eins og utan við
sig“. Þú veizt, hvað þarf að gera“.
Cagliostro svaraði honum með
þrumandi rödd: „Það er búið“.
„Búið? Er það búið?“
Cagliostro yppti öxlrnn, þreytu-
lega. „Heimska mannlegs eðlis get-
ur verið alveg takmarkalaus. Átt-
ir þú von á því að verða vitni að
einhverjum sýnilegum, áþreifan-
legum verknaði? Það, sem gerst
hefur, er afleiðing andlegrar orku-
beitingar, mætti viljans, Mon-
sieur. Lítið á hendurnar á yður“.
Prínsinn gerði eins og honurn
var sagt. Hann starði á þær, og
leit á þær á krók og kring. Þær
voru hvítar og hreinar; það var
ekki einn einasti blóðdropi á þeim,
og ekki heldur á ermapífunum.
Hann leit aftur á Cagliostro, skiln-
ingssljór og bjálfalegur, en Cagli-
ostro las hina knýjandi spumingu
í angistarfullum augum hans.
„Ég hef gert það, sem ég lofaði,
Monsieur de Guémenée. Við höf-
rnn færst fram í tímann“. Hann
færði sig til hliðar og skífan á
gullskreyttu Sévresklukkunni kom
í ljós, og í sama mund sló hún
tíu, eins og hún haifði gert nokkr-
um augnablikum áður en Guém-