Duld - 01.12.1954, Blaðsíða 51

N
— Fylgt úr hlaði
Framhald af 2. kápusíðu.
saimanir, og þær þykjast þeir
ekki geta öðlast eftir þeim leið-
um, sem hér voru nefndar.
Margir telja það þó nokkurs
virði að öðlast þessa vissu og
vilja eitthvað gera til þess að
öðlast hana. Þegar þeir fara að
hugsa, og bera saman ýmislegt
sem er að gerast í kringum þa,
verður það oft til þess, að þeim
finnst vafasamt að dæma allt
dautt, sem gefur hér upp önd-
ina, eða hættir að bærast.
Mennimir eru æði misjafnir
eins og kunnugt er. Veldur þar
um upplag og erfðir, menntun
og uppeldi, andlegt og líkam-
legt. Sumir menn eru harðir
og hrjúfir og brynja sig gegn
öllum hugsunum og lærdómi
um hið andlega líf. Þeir lifa að-
eins og hrærast í efninu, og
telja, að þeim komi ekkert ann-
að við- Þeir vilja lifa í efninu
og af efninu, því að það eitt
„lifi“, — þ. e. efnið, — þótt
þeir geti ekki notið þess nema
takmarkaðan tíma.
Aðrir telja lifið hins vegar
óendanlegt, eilíft, þar sem eng-
inn viti mn upphaf né endi,
og aðeins hið efnislega sé tima-
bundið, en hið andlega vari
eiliflega. Sumir halda þvi jafn-
vel fram, að dýrin hafi sál og
lifi eftir líkamsdauðann. Það
eru og ýmsir, isem halda því
fram, að jafnvel hin dauða
náttúra sé „lifandi".
Þrátt fyrir vantrú manna í
trúarlegum efnum, er mikill
fjöldi sem hefur áhuga á hinum
dulrænu hliðum lífsins, og eig-
um við þá einkum við þær hlið-
ar vitundarlífs mannsins, sem
birtast í ýmsum dularfullum
fyrirbrigðum.
Einhverjum kann nú að
þykja þetta all einkennilegiu
formáli fyrir riti, sem höfur
göngu sina á þessari miklu
efnishyggju öld. Þeim sem að
þessu riti standa, finnst sem
heimurinn hafi þegar fengið
nóg áföll af völdum hinnar sí-_
vaxandi efnishyggju. Enda þótt
þetta litla rit sé þess vanmegn-
ugt, að valda straumhvörfum
frá þeirri hættu, hefur það
ríka tilhneigingu til að vinna
að því. Ýmislegt bendir til að
í innsta eðli sínu séu menn
Framhald á 4. kápusíðu.
V.