Morgunblaðið - 01.05.2021, Síða 42

42 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 1. MAÍ 2021
✝
Unnur Karls-
dóttir fæddist í
Reykjavík 17. sept-
ember 1940. Hún
lést á Landspítala
– Háskólasjúkra-
húsi 19. apríl 2021.
Foreldrar Unnar
voru Guðrún Egg-
ertsdóttir frá
Akranesi, f. 10.
júní 1909, d. 15.
ágúst 1998, og
Karl Ágúst Ágústsson frá
Þverárkoti á Kjalarnesi, f. 15.
des. 1908, d. 1. jan. 1998, en
þau Guðrún og Karl Ágúst
voru bændur á Laugalæk í
Reykjavík, og störfuðu siðar
m.a. við vörubílaakstur, bíla-
viðgerðir og ýmis umönn-
unarstörf.
Unnur var yngst þriggja
systkina. Eldri bræður hennar
voru Ágúst Karel, f. 20. maí
1932, d. 14. apríl 2018, og Egg-
ert Hafsteinn, f. 8. mars 1936,
d. 25. apríl 1983.
Hinn 24. des. 1959 gekk
Unnur að eiga eftirlifandi eig-
eldrar Ásdís Olsen og Halldór
Þ. Birgisson). Sambýlismaður
Guðrúnar Ingu er Ragnar S.
Ragnarsson, f. 12. maí 1959, en
synir þeirra eru Hrafnkell Úlf-
ur, f. 4. des. 1995, og Arnkell,
f. 6. nóv. 1997. Unnusti Lindu
Ránar er Sigurður Ingi Jóns-
son, f. 11. des. 1959, en börn
hennar eru Starri Friðriksson,
f. 13. des. 1994, Egill Frið-
riksson, f. 2. okt. 1996, Oddur
Friðriksson, f. 5. ágúst 1998,
og Unnur Friðriksdóttir, f. 5.
feb. 2004 (faðir Friðrik Ingi
Friðriksson). Eiginkona Ey-
vindar Karlssonar er Hulda
Birgisdóttir, f. 11. nóv. 1979.
Synir þeirra eru Þórhallur, f.
24. júlí 2007, og Þórarinn, f.
24. apríl 2009. Eiginmaður
Bergþóru Halldórsdóttur er
Jón Heiðar Gunnarsson, f. 31.
mars 1981. Börn þeirra eru
Matthildur Lilja, f. 13. sept.
2004, og Ríkharður Már, f. 29.
okt. 2009. Sambýlismaður Val-
gerðar Halldórsdóttur er Sten
Ove Toft. Unnusta Starra Frið-
rikssonar er Helga Hrund Hall-
dórsdóttir, f. 8. sept. 1997.
Unnusta Arnkels Ragnarssonar
er Sól Arnþórsdóttir, f. 11. apr-
íl 1996.
Útför Unnar verður gerð frá
Garðakirkju á Álftanesi í dag,
1. maí 2021, klukkan 13.
inmann sinn, Úlf
Þór Ragnarsson, f.
24. des. 1939 á
Skagaströnd. For-
eldrar hans voru
Sigurlaug Stef-
ánsdóttir frá
Smyrlabergi í A-
Húnavatnssýslu, f.
25. sept. 1915, d.
des. 2000, og
Ragnar Þor-
steinsson frá Ljár-
skógarseli í Dalasýslu, f. 28.
feb. 1914, d. 17. sept. 1999.
Börn þeirra Unnar og Úlfs
eru: Karl Ágúst, f. 4. nóv. 1957,
Guðrún Inga, f. 4. des. 1962, og
Linda Rán, f. 22. maí 1965.
Sambýliskona Karls er Ágústa
Skúladóttir, f. 17. júlí 1967, en
börn hans eru Eyvindur, f. 7.
des. 1981 (móðir María Sigurð-
ardóttir), Brynhildur, f. 14. júní
1994, Álfheiður, f. 31. ágúst
2003 (móðir Ásdís Olsen) og
fósturdætur Karls eru Berg-
þóra Halldórsdóttir, f. 9. okt.
1983, og Valgerður Halldórs-
dóttir, f. 16. júní 1986 (for-
Fjölskyldu Unnar, tengda-
móður minnar, er tamt að nota
orðtakið „að einhver sé yfir still-
ingunni“. Merkingin er að hafa
mannaforráð í starfi sem felur í
sér að allt gangi myndarlega og
liðugt, og á líklega uppruna í
veitingarekstri. Unnur tengda-
móðir var oft yfir stillingunni í
þeim fjölbreyttu störfum sem
hún sinnti um ævina; hvort sem
það var hótelrekstur eða marg-
vísleg umönnunarstörf. En hún
var líka óumdeilanlega yfir still-
ingunni í fjölskyldunni. Þar átti
hún óskorað fjölskyldumetið í
hugmyndum og skipulagi um
margs konar samveru þar sem
grín og glens var haft í hávegum.
Þar voru allir með í leik og spil-
um og stundum datt henni í hug
að liðið klæddist einhverjum
búningum líka. Inn á milli atriða,
slíkra samverustunda, laumaði
Unnur gjarnan sögum af sjálfri
sér og Úlla sínum. Efni sagn-
anna flutti áheyrendum oft þann
þroskaða boðskap að maður ætti
ekki að taka sjálfan sig of hátíð-
lega. Léttleiki tengdamömmu
var sem betur fer langvinnur og
alveg ólæknandi. Hún kallaði bíl-
inn, sem Úlfur fór um á þegar
hann hóf að gera hosur sínar
grænar við hana, „Veiðibjölluna“
og þegar Hrafnkell Úlfur stóð
skyndilega upp að hnjám úti í
Reykjavíkurtjörn, þegar hún var
að passa hann, brosti hún út í
bæði og spurði snáðann: „Ja,
hvað gerum við nú?“ Unnur var
afsprengi borgar og sveitar og
persónuleikinn hennar endur-
speglaði heilbrigða blöndu hvors
tveggja. Foreldrar Unnar
bjuggu á býlinu Laugalæk í
Reykjavík, sem samnefnd gata
varð síðar nefnd eftir. Þar höfðu
þau til dæmis sauðfjárbúskap á
eignarlandi sínu sem sístækk-
andi höfuðborgin þrengdi að.
Unnur þoldi ekki snobb og yf-
irgang en sýndi þeim sem minna
máttu sín velvild. Hún hreifst af
fallega gerðum munum, sérstak-
lega ef þeir voru litríkir og að
sækja leikhús var henni jafn
nauðsynlegt og að draga andann,
jafnvel mikilvægara. Hún vildi
alltaf vera vel til fara og ég held
að síðustu skórnir sem hún
keypti yrðu hiklaust samþykktir
sem hátíska hjá mestu tískuvitr-
ingum veraldarinnar. Persónu-
leika Unnar verður líklega best
lýst með eftirfarandi sögu af
henni: Það var eitt sinn að vor-
lagi að hún var á leið með Úlfi
sínum norður í land á manna-
mót. Þau höfðu lagt af stað
prúðbúin frá Reykjavík og óku
eftir þjóðveginum um Húna-
vatnssýslu þegar Laugalækjar-
genin í Unni námu kind úti á
túni sem var komin að burði en
virtist eiga erfitt með það. Unn-
ur bað Úlla að stoppa. Hún vatt
sér út úr bílnum, klofaði svo í
sparifötunum yfir gaddavírsgirð-
ingu og fyrr en varði var hún
komin með höndina upp að oln-
boga í burðarlið kindarinnar.
Henni tókst að breyta burðar-
stöðu lambsins og hjálpa því til
lífs. Að því loknu þreif hún sig
sem best hún gat þarna á túninu
og svo héldu þau hjónin áfram
för. Hafðu innilega þökk fyrir
samfylgdina um broslega vegi
lífs okkar, kæra tengdamamma,
og afsakaðu að ég glími enn við
þann löst sem þér þótti verstur í
mínu fari; skelfilega lítinn leik-
húsáhugann. Það er þó þér og
Ingu minni að þakka að sá löstur
minn erfðist ekki í beinan karl-
legg. Þar voruð þið mæðgurnar
yfir stillingunni.
Ragnar S. Ragnarsson.
Elsku amma mín. Það er öll-
um sárt að sjá þig fara en minn-
ingarnar um þig munu lifa áfram
að eilífu. Trúin á þitt fólk var gíf-
urleg og stuðningurinn ómót-
stæðilegur. Að vera í sama rými
og þú var eins og að horfa á
uppistand þar sem þú gerðir
grín og þá aðallega á þinn kostn-
að, sá var húmorinn hjá þér og
meira að segja fram á seinasta
dag.
Að hafa upplifað að vera í ná-
vist þinni öll þessi ár er gífurlega
dýrmætt og erfitt er að finna
manneskju eins og þig sem var
jafn vel liðin alls staðar þar sem
hún fór. Þegar ég hugsa um þig
þá hugsa ég stoltur um ömmu
mína sem ekkert lét á sig fá, sér-
staklega ósérhlífin og alltaf
tilbúin að hjálpa hvar og hvenær
sem var.
Minning um konu með hjarta
úr gulli, það var amma mín.
Starri Friðriksson.
Elsku amma Unnur. Ég
minnist ömmu minnar Unnar
Karlsdóttur með stolti og hlýju.
Hún var vinmörg og lá aldrei á
skoðunum sínum. Það sem ég
dái mest við ömmu mína er hvað
hún gat gert mikið grín að sjálfri
sér og maður gat alltaf treyst á
að þegar við hittumst segði hún
sögur um sjálfa sig sem líklega
eiga ekki heima í minningar-
grein. Meiri nagla er erfitt að
finna; sama hversu grátt lífið lék
hana kvartaði hún aldrei.
Alla mína tíð hafa bæði amma
Unnur og afi Úlli stutt mig í öllu
því sem ég geri, öll þau skipti
sem ég get ekki endurgreitt.
Hún var alltaf stolt af barna-
barninu sínu, hvort sem það var
handboltaleikur eða útskrift þá
sá maður ömmu í salnum með
stoltið í botni. Það er sárt að
missa stuðningsmann númer eitt
úr lífi sínu en ég veit að hún
verður alltaf með mér í anda.
Oddur Friðriksson.
Þegar ég minnist ömmu þá
hugsa ég fyrst og fremst um það
hve vel hún stóð við bakið á mér
í öllu sem ég hef tekið mér fyrir
hendur. Þetta lýsir sér best í því
hve dugleg hún var að hringja til
að taka stöðuna á mér og var í
framhaldi óhrædd að segja mér
sína skoðun á mínum málum. Þó
að mér þætti alltaf jafn vænt um
að fá þessi símtöl þá vörðu þau
aldrei lengi í senn þar sem fljót-
færni einkenndi ávallt ömmu.
Þessi fljótfærni hefur í gegnum
tíðina verið uppspretta aragrúa
stórkostlegra frásagna sem við,
ættfólk hennar, minnumst oft
með bros á vör. Amma tók sjálfa
sig aldrei alvarlega og var
dásamlega kærulaus um hluti
sem skiptu engu máli. Það er því
gríðarlega erfitt að kveðja hana
ömmu mína því betri sál er varla
hægt að finna. Þó er hægt að
hugga sig við það að minning-
arnar eru margar og allar góðar
og munu þær lifa að eilífu.
Hvíldu í friði elsku amma mín,
þín verður saknað um ókomna
tíð.
Egill Friðriksson.
Amma Unnur er látin eftir
erfiða baráttu við krabbamein.
Hún var allt það góða sem ömm-
ur geta verið. Amma skilur eftir
sig margar góðar minningar um
leikhúsferðir, fyndnar sögur, alls
kyns uppátæki og notaleg að-
fangadagskvöld. Hún var mjög
áhugasöm um það sem við tók-
um okkur fyrir hendur, mætti
t.d. á skátamót, skátakvöldvökur
og meira að segja á Bessastaði
þegar við fengum forsetamerkið
afhent. Hún fylgdist vel með
skólagöngu okkar í gegnum tíð-
ina og vildi gjarnan vita um ein-
kunnir í hinu og þessu og fagn-
aði þegar vel gekk. Henni þótti
lítið mál að elda sérrétti á að-
fangadagskvöld fyrir þann sem
lítið er gefinn fyrir hefðbundinn
jólamat. Að leiðarlokum erum
við bræðurnir fullir þakklætis
fyrir allt það sem amma gerði
með okkur og fyrir okkur.
Hrafnkell Úlfur og
Arnkell Ragnar.
Unnur okkar skólasystir og
æskuvinkona er látin.
Margt erum við vinkonurnar
búnar að bralla í gegnum árin.
Fyrst voru það skólaferðalögin
en svo tóku við nokkrar ferðir
erlendis og í sumarbústaði og þá
alltaf með prjónana meðferðis.
Saumaklúbburinn okkar var
stofnaður fyrir ca 60 árum og
hittumst við alltaf mánaðarlega á
meðan börnun voru lítil en
breyttum því svo í vikulegan
saumaklúbbshitting síðasta ára-
tuginn. Elsku Unnur okkar var
driffjöðrin okkar í klúbbnum,
hún skipulagði leikhúsferðir,
tónleikaferðir, kaffihúsaferðir og
ýmsa viðburði til að breyta að-
eins til, og þessi elska sem okk-
ur þykir svo vænt um dró okkur
vinkonurnar með sér í ófáar
ferðirnar í sumarbústaðinn í
Þverárdalnum og einnig í
Fljótshlíðina og alltaf var jafn
gaman hjá okkur. Við vinkon-
urnar skráðum okkur svo á
vikulegt postulínsnámskeið þar
sem máluð voru heilu stellin af
allavega jólakönnum, kökudisk-
um og fleira, alltaf var nóg um
að tala og gera hjá okkur í
sauma- og postulínsklúbbunum
og því stórt skarð höggvið í
vinkvennahópinn okkar. Unnar
er sárt saknað og við æskuvin-
konurnar kveðjum hana með
söknuði og vitum að hún er kom-
in á góðan stað núna.
Við sendum hugheilar samúð-
arkveðjur til Úlla og fjölskyldu.
Ingibjörg (Inga),
Jónína (Didda),
Guðrún (Gunna) og
Dísa.
Hún rétti mér hönd sína þeg-
ar ég var á myrku tímabili í lífi
mínu. Það var eftir gosið í Vest-
mannaeyjum 1973 að ég, eins og
allir aðrir, þurfti að fóta mig í
nýju umhverfi. Ég settist að í
Mosfellssveit og fékk vinnu hjá
Unni á fyrsta leikskóla sem rek-
inn var í sveitinni. Var það í litlu
húsi eða kofa, sem seinna fékk
nafnið Rykvellir. Unnur átti
rauðan Volkswagen og eitt vor-
kvöld bauð hún mér í ökuferð.
Það er ekki ofsögum sagt að bíl-
túr sá hafi breytt lífi mínu. Ég
sem hélt að í þessari sveit bærð-
ist varla líf fékk á einu kvöldi
aðra sýn á tilveruna. Unnur ók
upp í Mosfellsdal og upp á Kjal-
arnes og sagði mér sögur af
fólkinu á bæjunum og hún kom
mér til að hlæja og allt í einu
varð lífið aftur í lit. Hún hafði
þennan dásamlega hæfileika að
geta brugðið sér í margra líki og
naut þess að segja frá spaugileg-
um atvikum. Þegar stundir gáf-
ust í vinnunni var hún óþreyt-
andi að segja mér skemmtilegar
sögur. Hún sagði mér frá kett-
inum sínum sem notaði svefn-
herbergisgluggann sem inn-
göngu í húsið og rumskaði hún
þegar hann hlunkaðist niður á
rúmstokkinn hjá henni. Eina
nóttina datt honum í hug að hafa
boð inni og þá komu margir
kettir á eftir honum inn um
gluggann en hún dró bara sæng-
ina upp fyrir höfuð og truflaði
ekki kattaboðið. Hún sagði mér
líka frá því þegar þau voru að
byggja hún og Úlli. Þá bjuggu
þau í bænum en skruppu um
helgar með það sem þau höfðu
haft efni á að kaupa í byggingu
hússins í Lágholtinu. Alltaf var
hún til í að prófa eitthvað nýtt.
Hún dreif mig með sér á nám-
skeið í blómaskreytingum og
stundum var skroppið á
Volkswagen-bjöllunni í Eden í
Hveragerði. Stundum reyndi ég
að segja henni sögur og einu
sinni tókst mér meira að segja
svo vel upp að hún sagði skelli-
hlæjandi: „Leiktu þessa aftur.“
Árin liðu og þótt við ynnum
ekki lengur saman vorum við
fljótar að tengja þegar við hitt-
umst eða heyrðumst í síma. Ég
hitti hana í leikhúsi en þá var
hún nýbúin að segja mér að
sjónin væri farin að daprast en
það væri bara svo gaman að fara
í leikhús að hún setti það ekki
fyrir sig. Fyrir stuttu vorum við
að rifja upp nöfn barnanna sem
við höfðum passað en eru nú öll
orðin fullorðið fólk. Þá sagði hún
glettnislega að við gætum nú
verið ánægðar með okkur að
koma góðum hópi barna til
manns. Mætti nefna hljóðfæra-
leikara, prest, söngvara og
skáld.
Ég votta aðstandendum sam-
úð mína. Minningin um góða vin-
konu lifir. Hún var elskuð og
verður sárt saknað.
Gunnhildur Hrólfsdóttir.
Dúlla á Laugalæk var fyrsta
vinkona mín. Hún var ári eldri
en ég, hugmyndarík og skemmti-
leg.
Karl faðir hennar var með
kindur og ég er ekki frá því að
þar hafi líka verið kýr í fjósi á
þessum árum á Laugalæk. Guð-
rún móðir hennar var skemmti-
leg og mér alltaf góð.
Bræður Unnar, þeir Nanni og
Lilli (Ágúst og Eggert), voru
eldri. Nanni var einstaklega
skemmtilegur. Amma hennar,
Unnur (eldri), var yndisleg og
hélt mikið upp á nöfnu sína. Hún
var henni innan handar við að
byggja bú. Hestarnir voru legg-
ir, kýrnar voru kjammar, hornin
voru kindurnar og ég fékk að
taka þátt í búskapnum.
Svo var það eitt vorið að Unn-
ur eignaðist forláta bú. Það var
boddí af gömlum bíl. Því var
komið fyrir vestan við Lauga-
lækjarhúsið, þvílíkt fínt, og ég
fékk að leika með.
Hún var hugmyndarík og
framkvæmdasöm.
Sundlaugarnar voru mikið
notaðar, og við vorum ungar
þegar við fórum saman í sund.
Það var skemmtilegt í sundlaug-
unum, við köfuðum og lékum
okkur við krakkana í litlu laug-
inni. Komum svo heim með
frosnar flétturnar og galtóman
magann.
Við fengum vinnu við að
breiða saltfisk á sjávarmölina
fyrir neðan Laugarnesveginn,
það voru tveir tímar fyrir hádegi
og svo áttum við að koma og
taka saman síðdegis. Alvöru-
vinna.
Svo var það árið 1952 að það
kom ný stelpa í hverfið, Jónína í
Vikurhúsi. Það var góð viðbót.
Þær voru jafnöldrur Unnur og
Jónína og voru bekkjarsystur í
Laugarnesskólanum. Þetta voru
góðir og skemmtilegir tímar.
Unnur og Jónína fengu vinnu
í Arnarholti á Kjalarnesi, og árið
eftir hvatti Unnur mig til að
koma í Arnarholt. Þar unnum
við líklega í tvö sumur.
Þar kynntist Unnur Úlfi
Ragnarssyni sem svo varð mað-
urinn hennar, það varð farsælt
hjónaband. Þau byggðu hús í
Mosfellssveitinni, bjuggu þar og
ólu upp börnin sín þrjú.
Ég er þakklát fyrir ævilanga
vináttu.
Dóra Þorkelsdóttir
frá Heiði.
Unnur
Karlsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Ömmu verður sárt sakn-
að en minningarnar og sög-
urnar munu seint gleym-
ast. Við erum þakklát að
geta kallað ofurkonu eins
og þig ömmu en jafnvel
þakklátari að hafa kynnst
þér sem persónu en hún er
einsdæmi.
Hvíldu í friði, amma okk-
ar.
Starri, Egill, Oddur og
Unnur Friðriksbörn
Það sem ég er þakklát að
eiga allar þessar frábæru,
fyndnu og skemmtilegu
minningar um hana ömmu
mína. Hún studdi alltaf við
bakið á manni og fannst
henni ekkert skemmtilegra
en að sjá barnabörnin sín
ná árangri í lífinu. Það var
heiður að fá að kynnast
þessari frábæru konu og er
ég stolt að geta kallað hana
ömmu mína og nöfnu. Ég
ber nafn hennar með stolti
og þakklæti.
Megir þú hvíla í friði
elsku amma mín, þín verð-
ur sárt saknað.
Unnur Friðriksdóttir.
Sálm. 16.1-2
biblian.is
Varðveit mig, Guð,
því að hjá þér leita
ég hælis. Ég segi
við Drottin: „Þú ert
Drottinn minn, ég
á engin gæði nema
þig.”
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1800
www.hjarta.is
FALLEGIR LEGSTEINAR
Auðbrekku 4, 200 Kópavogi, sími: 537-1029, www.bergsteinar.is
Á góðu verði
Verið velkomin
Opið: 11-16 virka daga
Kæru ættingjar og vinir,
okkar hjartans þakkir fyrir samúðarkveðjur
og vinarhug við fráfall Kiddu okkar,
KRISTJÖNU VILBORGAR
ÁRNADÓTTUR.
Hannes Björn Friðsteinsson
Ásdís Ásgeirsdóttir
Árni Jóhannes Bragason Helena Dröfn Jónsdóttir
Friðsteinn G. Hannesson Hildur Björg Birnisdóttir
Sólrún Lilja Hannesdóttir Jens Kristjánsson
barnabörn og barnabarnabörn