Morgunblaðið - 01.05.2021, Qupperneq 44

44 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 1. MAÍ 2021
✝
Þórdís Ás-
mundsdóttir
fæddist á Klöpp í
Reyðarfirði 1.
október 1930.
Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu
Víðihlíð í Grinda-
vík 12. apríl 2021.
Foreldrar
hennar voru
Ásmundur Sig-
urðarson, f. 1901,
d. 1949, og Nikólína Jóhanna
Olsen, f. 1903, d. 1989. Systk-
ini hennar eru Una Sigríður,
f. 1927, d. 2008, Jens, f. 1929,
d. 2017, og Ragnheiður, f.
1943.
Þórdís giftist Páli Hann-
essyni, f. 3.8. 1927, d. 28.5.
2006, frá Keflavík 18. febrúar
eiginmaður hennar er Krist-
inn Þór Erlendsson frá Garði
á Reykjanesi, f. 28.9. 1982.
Börn þeirra eru Baltasar
Karl, f. 2005, og Óliver Eiður,
f. 2014. Börn Þórdísar Jónu
frá fyrra sambandi eru Brynj-
ar Daði, f. 1998, og Rúna Dís,
f. 1999. c) Reynir Bragi, f.
9.10. 1980, eiginkona hans er
Kristín Elísabet Csillag, f.
19.01. 1989. Börn Kristínar
Elísabetar frá fyrra sambandi
eru Ágúst Ingi, f. 2007, og
Freyja Elísabet, f. 2010. d)
Hafdís Dögg, f. 30.08. 1988.
Börn hennar eru Sigurgeir
Máni, f. 2007, og Hafdís Elín,
f. 2015.
Þórdís og Páll bjuggu
fyrstu hjúskaparár sín í Hafn-
arfirði og Garðabæ, en lengst
af á Stöðvarfirði. Þar sinnti
Þórdís hinum ýmsu störfum
en var þó lengst af í frystihúsi
staðarins. Undanfarin 28 ár
bjó Þórdís í Grindavík.
Útför Þórdísar var gerð í
kyrrþey að ósk hinnar látnu.
1951. Börn Þórdís-
ar og Páls eru: 1)
Hannes Baldvin, f.
28.6. 1950, d. 1.5.
1967. 2) Bragi
Pálsson, f. 15.4.
1957, eiginkona
hans er Hafdís
Sigríður Jónsdóttir
frá Fáskrúðsfirði,
f. 11.2. 1957. Börn
þeirra: a) Páll
Hlífar, f. 15.08.
1975, eiginkona er Elísabet
Kjartansdóttir frá Sauð-
árkróki, f. 25.08. 1980. Börn
þeirra: Styrmir, f. 2003,
Hrannar, f. 2005, Bragi, f.
2010, og Íris, f. 2014. Barn
Páls Hlífars frá fyrra sam-
bandi er Kristján Már, f. 1998.
b) Þórdís Jóna, f. 11.11. 1977,
Með þakklæti og hlýju efst í
huga minnist ég Dísu, eða
ömmu löng, sem nú hefur ver-
ið lögð til hinstu hvílu við hlið
afa Skáka, 15 árum eftir and-
lát hans. Þótt ég sé vissulega
döpur yfir dauðsfalli Dísu
minnar þá samgleðst ég henni
einnig en það er mjög langt
síðan hún var tilbúin til þess
að kveðja, orðin södd lífdaga
og búin að eiga gott og inni-
haldsríkt líf.
Vinátta okkar Dísu hófst fyr-
ir tæpum 20 árum þegar við
Palli rugluðum saman reytum.
Við urðum strax góðar vinkon-
ur og það var kært á milli okk-
ar alla tíð. Ég hef ræktað þessa
vináttu af alúð og þykir óskap-
lega vænt um hversu vel við
náðum saman. Dísa var alltaf
áhugasöm um líf okkar, lét sig
varða um hvað við værum að
sýsla í það og það skiptið, var
mjög umhugað um barnahópinn
okkar sem stækkaði hratt og
setti sig inn í hlutina hjá okkur.
Hún ræktaði mig ekki síður en
ég hana og það kunni ég svo
sannarlega að meta, samgangur
og samskipti okkar á milli voru
alltaf frá okkur báðum komnar.
Þegar heilsu hennar hrakaði
fyrir nokkrum árum síðan, og
áður en hún tapaði heyrninni,
hringdi ég í hana á kvöldin
nokkrum sinnum í viku, bara til
þess að athuga hvernig hún
hefði það enda fannst mér
óþægilegt að hún byggi ein og
við í næsta bæjarfélagi. Oftar
en ekki urðu þessi símtöl löng
þrátt fyrir að við bæði heyrð-
umst og hittumst oft í viku þá
virtumst við alltaf hafa um nóg
að tala.
Dísa var með afar gott lund-
arfar, hún var glaðvær og létt í
lund. Jafnvel þó að á móti blési
var alltaf stutt í léttleikann og
húmorinn. Það var gott að
sækja hana heim og við minn-
umst heimsóknanna á Akur
með mikilli hlýju. Heimili henn-
ar var ævintýri líkast en hún
var mikill safnari og það voru
alls konar munir í hverju horni
og hvergi var auðan blett að
finna á veggjunum. Það má í
raun segja að Dísa hafi safnað
öllu, engu mátti henda, allt var
hægt að nýta. Húsið hennar
vakti mikla athygli ferðalanga
sem gjarnan stoppuðu við það,
tóku myndir og fengu jafnvel
að koma inn og skoða herleg-
heitin. Það þótti Dísu nú ekki
leiðinlegt. Erlendir ferðamenn
sendu henni jafnvel merkta
penna eða aðra muni sem hún
bætti svo í safnið, allt merkt og
skrásett. Algjörlega einstakt
enda var hún Dísa mín alveg
sérstök tegund af manneskju,
eins og hún sjálf gat að orði
komist.
Dísa var einstaklega góð
amma og langamma. Hún elsk-
aði börnin í kringum sig inni-
lega og börnin báru sama hug
til ömmu sinnar. Hún var þol-
inmóð við þau, sýndi þeim ást
og umhyggju og lagði sig fram
um að vera þátttakandi í þeirra
lífi. Hún náði vel til þeirra, gaf
þeim færi á að taka þátt í sam-
tölum og vildi heyra hvað þau
höfðu að segja, en akkúrat það
er eitt af mörgu sem börnin
mín muna vel eftir og minnast
með þakklæti.
Ég þakka þér fyrir góða og
trausta vináttu frá fyrstu kynn-
um og allar götur síðan. Kærar
þakkir fyrir alla umhyggjuna
og kærleikann sem þú sýndir
mér, Palla og börnunum okkar
sem öllum þótti svo vænt um
þig. Líf okkar sem eftir lifum
verður ekki samt án heimsókna
og samvista við þig.
Takk fyrir allt Dísa mín, ást-
arþakkir fyrir allt.
Þín vinkona,
Elísabet.
Elsku amma mín. Þá er kom-
ið að kveðjustund, þú ert loks-
ins komin til afa þar sem þú
vildir helst alltaf vera. Mikið
sem ég sakna þín samt strax. Á
sama tíma er ég samt ótrúlega
þakklátur fyrir að fá að hafa
þig í lífi mínu öll þessi ár. Allt
sem þú kenndir mér og hjálp-
aðir mér við mun aldrei gleym-
ast. Þú studdir mig líka alltaf,
alveg sama hvað, ég átti alltaf
bandamann í þér og góðan og
traustan vin. Þú varst yndis-
lega amma alla tíð, bæði við
mig en líka við börnin mín
fimm sem munu búa að því alla
ævi að hafa átt þig að.
Eftir standa allar þær góðu
minningar sem hafa skapast í
kringum allt sem þú hefur
gert með mér í gegnum árin.
Ég man alltaf þegar ég var
barn hversu ótrúlega gott það
var að gista hjá ömmu og afa.
Það var stjanað við mig, eins
og ég væri kóngur. Á kvöldin
gast þú lesið fyrir mig í marga
klukkutíma ef okkur datt það í
hug. Það var í raun sama hvað
beðið var um, þú græjaðir það
með bros á vör og ánægð yfir
því að geta gert eitthvað fyrir
mann. Við vorum aldeilis búin
að eiga margar stundir saman
yfir pönnukökubakstri. Þú
bakaðir og ég tíndi þær allar
beint upp í mig, enda allra
bestu pönnsur sem bakaðar
hafa verið.
Börnin okkar Elísabetar
voru svo lánsöm að þú bjóst hjá
okkur um tíma 2018 og þeim
tíma munu þau aldrei gleyma,
þá sérstaklega Bragi okkar.
Hann eftirlét þér herbergið sitt
eins og ekkert væri sjálfsagð-
ara enda spenntur og glaður yf-
ir því að amma löng væri að
fara að búa hjá okkur. Eftir
skóla dreif hann sig svo heim
enda vissi hann að þar biðir þú
eftir honum tilbúin með spila-
stokkinn við eldhúsborðið. Þú
nenntir líka endalaust að leyfa
Írisi að sitja inni hjá þér og
hlusta á hana lesa, hún las auð-
vitað bara einhverja vitleysu
enda bara fjögurra ára gömul
og ekki orðin læs. En þú hvatt-
ir hana áfram og tókst þátt í
þessu með henni. Eldri dreng-
irnir okkar þrír hugsa alltaf til
þín með mikilli hlýju enda
varstu þeim alltaf svo góð og
sýndir þeim og þeirra lífi mik-
inn áhuga. Já, minningarnar
eru endalausar og verða ekki
allar taldar upp hér. Ég veit
bara að við, ég, Elísabet og
börnin okkar, munum öll sakna
þín eins lengi og við lifum. Þú
varst alveg sérstök kona og ég
var svo lánsamur að vera
barnabarnið þitt. Mikið var ég
heppinn.
Elsku amma, ástarþakkir
fyrir samveruna og allar góðu
stundirnar og allt sem þú
kenndir mér, ég væri ekki sami
maðurinn ef ég hefði ekki átt
þig að.
Þinn,
Páll (Palli).
Þórdís
Ásmundsdóttir
✝
Ársól Margrét
Árnadóttir
fæddist í Reykja-
vík 19. júlí 1928.
Hún lést á Hjúkr-
unarheimilinu
Sunnuhlíð 2. apríl
2021.
Foreldrar henn-
ar voru Sólveig
Ólafsdóttir hús-
freyja, f. á Hróf-
bjargarstöðum í
Kolbeinsstaðahreppi í Hnapp.
23.2. 1896, d. 2.8. 1989, og
Árni Erasmusson húsasmíða-
meistari, f. á Syðri-Steinsmýri
í Leiðvallahreppi í V-Skaft.
8.4. 1880, d. 3.10. 1963. Bróðir
Ársólar var Guðjón Atli Árna-
son, f. 18.6. 1927, d. 1976, og
hálfsystir hennar var Drífa H.
Seiwell, f. 16.9. 1918, d. 5.3.
2020.
Ársól giftist 9.8. 1952 Birni
Sigurðssyni bifreiðastjóra, f. í
Efstadal í Laugardalshreppi í
Árnessýslu 28.10. 1920, d.
16.2. 2008. Þau eignuðust fjög-
ur börn. Þau eru Margrét, f.
21.12. 1952, d. 8.3. 2013, Sig-
urður, f. 18.11. 1954, Ólafía, f.
4.10. 1958, og Sólveig, f. 12.7.
1961. Barnabörnin
eru 12 og barna-
barnabörnin 14.
Ársól ólst upp á
Bergþórugötunni.
Hún stundaði nám
í KFUM og K og
lauk klæðskera-
og kjólasaums-
námi frá Iðnskól-
anum. Hún vann í
Últíma og sem
símastúlka á
Hreyfli. Ársól og Björn hófu
búskap á Suðurlandsbraut hjá
foreldrum Ársólar. Byggðu
þau Sólheima 44 í Reykjavík
og bjuggu þar þar til þau
fluttu í Árskóga 6 þar sem
þau bjuggu síðustu árin. Árið
1987 reistu þau sumarhús í
Borgarfirðinum og þar vildu
þau helst vera. Eftir að Björn
hætti störfum dvöldu þau sum-
arlangt í bústaðnum. Ársól
hafði yndi af hannyrðum og
saumaði mikið út. Ársól naut
þess að ferðast með ættingjum
og vinum um Ísland, einnig
fór hún oft í heimsókn til
Drífu til Bandaríkjanna.
Útför hennar fór fram í
kyrrþey.
Fékk símtal frá Sollu frænku
þar sem hún tilkynnti mér að
mamma sín væri látin og mikið
brá mér þótt hún væri orðin
þetta fullorðin. Ég heimsótti Ár-
sól í byrjun mars og mikið er ég
þakklát fyrir að hafa farið þá.
Hún Ársól leit svo vel út, svo vel
tilhöfð eins og alltaf, en það var
eins og hún ætti von á forset-
anum. Þetta Covid hefur stjórn-
að svo miklu að ég hef ekki getað
heimsótt hana eins og ég hefði
viljað.
Veit ekki hvað ég var gömul er
ég hitti Ársól fyrst, í mínum huga
hefur hún bara alltaf verið til
staðar.
Það var alltaf svo spennandi
að fara til höfuðborgarinnar,
enda var það mikið ferðalag að
fara frá Efstadal til Reykjavíkur
á þeim tíma. Aldeilis breyttir
tímar. En það átti ekki við um
Ársól; hún breyttist ekkert, vildi
alltaf vera góð við allt og alla og
taka vel á móti öllum. Mikið
fannst mér spennandi er ég fór
suður í Sólheimana til Sollu
frænku, hún Ársól sá sko um að
hægt væri að fara með mig í bíó.
Fór þá í bíó í fyrsta skipti á æv-
inni, 12 ára gömul. Ársól hafði
gaman af því að spá í bolla og við
frænkurnar nýttum okkur það
vel. Mikið var hlegið yfir kaffi-
bollunum.
Þegar foreldrar mínir fóru til
Reykjavíkur fóru þau alltaf til
Ársólar og Bjössa. Faðir minn og
Bjössi voru bræður og mikill
kærleikur á milli þeirra eins og á
milli allra þeirra systkina. Þegar
ég var unglingur var það ekki
vandamál að taka mig inn á
heimilið og finna fyrir mig vinnu.
Mikið sem Ársól og Bjössi voru
góð við mig og voru mér eins og
aðrir foreldrar er ég var hjá þeim
og reyndar alla tíð. Það var Ársól
mikið áfall er Bjössi féll frá árið
2008 og svo Margrét elsta dóttir
þeirra 8. mars 2013.
Margrét var mér alltaf eins og
besta systir og ég á svo fallegar
og dýrmætar minningar um
hana, ekki líður sá dagur að ég
hugsi ekki til hennar. Nú veit ég
að það verða fagnaðarfundir hjá
þeim.
Votta börnum hennar, tengda-
börnum, barnabörnum og öðrum
ástvinum mína dýpstu samúð.
Elsku Ársól mín, takk fyrir allt,
minning þin lifir og megir þú
hvíla í friði. Sjáumst síðar í sum-
arlandinu.
Ása Björk
Sigurðardóttir.
Elsku amma var alltaf mjög
gestrisin og þegar komið var í
heimsókn til hennar gat hún ekki
sest niður hjá okkur nema við
þæðum eitthvað hjá henni. Þegar
komið var í heimsókn til hennar
var hún mjög oft með tilbúið
vöffludeig og gerði eins margar
vöfflur og við gátum í okkur látið.
Allir sem þekktu hana vita að
hún var mikill sælkeri og elskaði
að fara með okkur í ísbíltúra og á
kaffihús.
Amma var mikið fyrir alla
handavinnu og var mjög iðin við
að reyna að fá okkur til að gera
handavinnu. Meðal annars
kenndi hún okkur að perla,
sauma jólasokka, dúka og mynd-
ir.
Þegar við vorum saman uppi í
sumó spiluðum við mikið saman.
Hún var alltaf með og lét það
ekki stoppa sig hvað hún gat
stundum verið tapsár. Hún var
líka mjög dugleg við að spyrja
okkur um orð sem hana vantaði í
krossgáturnar sínar þó svo að við
höldum að hún hafi alveg vitað að
við vissum ekki orðin. Hún var að
reyna að fá okkur til að gera
krossgátur líka. Hún elskaði að
vinna, hvort sem það var í páska-
bingóinu eða í krossgátum. Það
var líka alltaf gaman að horfa
með henni á sjónvarpið því hún
horfði bara á það sem okkur
langaði að horfa á svo lengi sem
þættirnir hennar væru ekki í
gangi. Hins vegar voru uppá-
haldskvikmyndirnar hennar
spennumyndir eins og James
Bond og myndir með Steven
Seagal.
Næstu jól verða mjög skrítin
og tómleg án þín, elsku amma.
Við munum alltaf elska þig og
sakna þín.
Vera Sólveig,
Einar Björn,
Jón Atli og
Ársól Drífa.
Kveðja til mömmu að lífs-
göngu lokinni.
Það er lán að eiga mömmu
sína í næstum sextíu ár. Hún var
fyrirmynd mín og kenndi mér
ótalmargt og studdi mig ævin-
lega. Mamma byrjaði ung að
vinna og lengst af vann hún í
Iðnó. Þangað fékk ég oft að
laumast með. Þrátt fyrir að vera
útivinnandi hafði mamma alltaf
tíma til að sauma fallegar flíkur á
fjölskylduna.
Hennar stóra áhugamál var
saumaskapur og hannyrðir af
ýmsum toga. Ótal listaverk eftir
hana prýða heimili ættingja og
vina. Einnig saumaði hún altaris-
dúka í Grafarvogskirkju, Grens-
áskirkju og í kirkju í Skagafirði.
Mamma og pabbi voru sam-
hent hjón og alltaf stóð heimili
þeirra opið fyrir öllum. Mamma
var hjálpsöm og tók iðulega þá
sem veikir voru inn á heimilið og
sinnti þeim. Margar tjaldútilegur
voru farnar með okkur krakkana
sem skilja eftir sig skemmtilegar
minningar. Síðar byggðu þau
sumarbústað í Borgarfirðinum,
sem var þeirra sælureitur. Eftir
að ég var flutt að heiman fórum
við mamma oft til útlanda saman,
meðal annars til Færeyja, Stokk-
hólms og Buffalo í Bandaríkjun-
um þar sem við heimsóttum
Drífu systur mömmu. Góðar
minningar eru fjársjóður.
Vil ég þakka mömmu fyrir allt
sem hún gerði fyrir mig og fjöl-
skyldu mína.
Hvíl þú í friði og gleði Guðs,
með þakklæti fyrir lífið.
Þín dóttir,
Sólveig.
Ársól Margrét
Árnadóttir
Handverkshátíð-
in á Hrafnagili
ágúst 2004. Ég hef
hvorki fyrr né síð-
ar verið þar í eins góðum fé-
lagsskap, þar voru allar Holta-
kotasysturnar fjórar með sitt
handverk. Við mamma saman
með bás eins og við vorum van-
ar og Dóra, Inga og Ragna með
annan bás þar nærri. Þessir
dagar voru upplifun, þær voru
óþrjótandi brunnar af allra-
handa fróðleik og skemmtileg-
heitum og ég reyndi að missa
ekki af nokkurri stund heima á
Brunná á kvöldin en Inga
staldraði stundum við hjá okk-
ur hinum áður en hún fór heim
í háttinn. Nú eru allar stelp-
urnar úr hinum básnum horfn-
ar til annarra heima, síðast hún
Ragna á nítugasta og níunda
aldursári. Af systkinahópum
foreldra minna er mamma ein
eftir.
Ragna var einn tengiliður
minn við sveitina. Tvö sumur
var ég í sveit í Biskupstung-
unum 10 til 12 ára gömul og þá
lá leiðin frá Akureyri um
Reykjavík með viðkomu og
stuðningi Dóru og þaðan á Sel-
foss þar sem Ragna tók við
pakkanum og sendi mig áleiðis
til Ingu í Laugarási. Nú man
ég ekki hvernig ég fór svo síð-
asta spölinn en ég fann að það
var gott að eiga svona hauka í
horni. Seinna sumarið var ég í
Hjarðarlandi hjá Helga móð-
urbróður og Lóu.
Það var ekkert stress á þess-
um milliferðum mínum og
dvaldi ég iðulega nætursakir á
fyrrnefndum viðkomustöðum
og þá var ekki leiðinlegt að
Ragnhildur
Einarsdóttir
✝
Ragnhildur
Einarsdóttir
fæddist 7. nóv-
ember 1922. Hún
lést 22. mars 2021.
Útför Ragnhild-
ar fór fram 19. apr-
íl 2021.
blanda geði við
frændsystkinin en
við hittumst ann-
ars sjaldan því ég
bjó svo ógurlega
langt í burtu.
Ragna vissi alveg
hvað það var að
þurfa að hafa fyrir
lífinu og þurfti víst
áreiðanlega stund-
um að hvessa sig
við krakkana en
hún hafði líka kímnigáfu í betra
lagi og bros í augunum sem
hvort tveggja entist henni til
síðustu stundar.
Tæpum áratug síðar bjó ég
um tíma í Holtakotum hjá afa
og þá komu móðursysturnar
stundum og alltaf með hlýju,
skemmtilegheit og góð ráð. All-
nokkru síðar byggðu þrjár
systurnar sér bústaði niður við
Tungufljótið og þá hófst enn
annar kafli í okkar samskipt-
um. Strákarnir mínir fóru
stundum kornungir suður með
ömmu sinni svona til að vera
henni innan handar í handlangi
og annarri smíðavinnu meðan
hún var að byggja sitt hús og
þá var nú notalegt að rölta yfir
til Rögnu og taka í spil og eiga
gott spjall við ömmusystur.
Þarna við Koðralækinn – og
reyndar víðar – hittist svo stór-
fjölskyldan stundum og þá gat
verið líf í tuskunum en ef
marka má íslendingabók munu
afkomendur systranna fjögurra
nú vera orðnir alls 155 og ein-
ungis fjórir þeirra látnir. Þetta
hlýtur að teljast þokkalegt
barnalán og ég er stolt og
ánægð með að vera hluti þessa
flotta hóps. Því miður var ekki
hægt að koma á hittingi fjöl-
skyldunnar síðastliðið sumar
eins og til stóð af vissum
ástæðum en ekki þýðir neitt að
sýta það, njótum frekar frá-
bærra minninga um Holtakota-
systur.
Elín
Kjartansdóttir.