Þjóðmál - 01.03.2016, Blaðsíða 61

var að reyna að grafa undan trúverðugleika
Ríkisendurskoðunar.
Haustið 2012 fór Björn Valur Gíslason,
formaður fjárlaganefndar og þingmaður
VG, fremstur í flokki í gagnrýni á stofnunina.
Ríkisendurskoðun var gefið að sök að hafa
dregið úr hófi að skila skýrslu um kaup á
fjárhagsupplýsingakerfi fyrir ríkið. Kastljós
Ríkisútvarpsins fjallaði ítarlega um drög að
skýrslu Ríkisendurskoðunar sem fréttamenn
höfðu komistyfir.
Um það var ekki deilt að vinnubrögð
Ríkisendurskoðunar við skýrslugerðina voru
ámælisverð. Undir það tók Sveinn Arason
ríkisendurskoðandi. Það merkilega við harða
gagnrýni formanns fjárlaganefndar var að
hann hafði í þrjú ár haft vitneskju um að
drög að skýrslunni væru tilbúin. Björn Valur
gerði ekkert til að fylgja málinu eftir fyrr en
ganga þurfti frá fjáraukalögum ársins og
fjárlögum komandi árs. Hann lýsti því yfir að
fullkominn trúnaðarbrestur væri gagnvart
ríkisendurskoðanda. Að frumkvæði Björns
Vals ákvað meirihluti fjárlaganefndar að óska
ekki eftir umsögn Ríkisendurskoðunar á
fláraukalögum.
Skýring formanns fjárlaganefndar stenst illa
skoðun. Vandséð er hvernig meirihluti fjár-
laganefndar gat komist að þeirri niðurstöðu
fyrir hönd Alþingis að trúnaðarbrestur væri
fyrir hendi. Ástæður meirihlutans voru aðrar.
Það var verið að beina athyglinni frá fjárauka-
lögum og fjárlögum. Um leið var hafinn undir-
búningur að því að draga broddinn úr þeim
aðfinnslum sem forráðamenn ríkisstjórnarinn-
ar óttuðust að Ríkisendurskoðun setti fram
við stjórnun ríkisfjármála.
Ríkisendurskoðandi er starfsmaður Alþing-
is samkvæmt lögum og ber ábyrgð gagnvart
því. í annarri grein laga um stofnunina segir
að forsætisnefnd Alþingis geti,„að fengnu
samþykki Alþingis, vikið ríkisendurskoðanda
úr starfi".
Ef meirihluti fjárlaganefndar var á því að
trúnaðarbrestur hafi orðið milli ríkisendur-
skoðanda og Alþingis, bar meirihlutanum að
leggja til við forsætisnefnd að viðkomandi
yrði vikið úr starfi. í framhaldinu hefði for-
sætisnefnd óskað eftir samþykki Alþingis og
tekið þannig undir með meirihluta fjárlaga-
nefndar. Slík tillaga kom hins vegar aldrei
fram og því ekki hægt að draga aðra ályktun
en þá að um pólitískan leikaraskap hafi verið
að ræða við afgreiðslu fjárauka og fjárlaga.
Pólitísk afskipti
Guðmundur Bjarnason lét af störfum sem
forstjóri íbúðalánasjóðs í lok júní 2010.Vegna
pólitískra afskipta ráðherra reyndist erfitt að
skipa eftirmann Guðmundar. Þá sat Árni Páll
Árnason sem félagsmálaráðherra og var því
æðsti yfirmaður húsnæðismála.
Ásta H. Bragadóttir, aðstoðarframkvæmda-
stjóri íbúðalánasjóðs, var einn umsækjanda
um stöðu forstjóra og meirihluti stjórnar
sjóðsins taldi rétt að ráða hana í starfið. En
ákvörðun um ráðninguna var frestað og
sinnti Ásta stöðu forstjóra tímabundið. Undir
lok ágúst sendi Árni Páll stjórn íbúðalána-
sjóðs bréf þar sem hann lagði til að sérstök
valnefnd yrði skipuð vegna ráðningar nýs
forstjóra, en meðal umsækjenda var náinn
samverkamaður og ráðgjafi Árna Páls.
Stjórnin íbúðalánasjóðs lét undan þrýstingi
ráðherrans en Ásta dró umsókn sína til baka.
Niðurstaða fékkst ekki fyrr en í nóvem-
ber og það eftir að auglýst var að nýju eftir
forstjóra íbúðalánasjóðs. Guðbjartur Hannes-
son hafði þá tekið við lyklavöldunum í
félagsmálaráðuneytinu og Árni Páll settur út
í kuldann.
Farsinn í kringum ráðningu umboðsmanns
skuldara var jafnvel enn skrautlegri.
Ríkisstjórnin ákvað að koma á fót embætti
umboðsmanns skuldara. í lok júní 2010 var
embættið auglýst og sóttu níu um starfið.
Niðurstaðan var sú að ráða Runólf Ágústsson,
dyggan félaga í Samfylkingunni, í embættið.
Fjölmiðlar og þá sérstaklega DV fjölluðu
ítarlega um fgármál Runólfs og þátttöku hans
í viðskiptalífinu. Skipan Runólfs var harðlega
gagnrýnd og margirtöldu það vafasamt
að hann hefði hæfi til að sinna embætti
umboðsmanns skuldara.
Runólfur tók formlega við embættinu 1.
ágúst en tveimur dögum síðar sagði hann því
VORHEFTI2016 59