Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2014, Side 19

Er lít ég til baka á æskunnar ár...
verið að fara á aðra hnetti eins og tunglið.
Þetta er of mikið. Við ráðum ekki við þetta.
Ég vil halda því fram að vísindamennimir
séu ekki alltaf til góðs, þeir vilja vita meira
en þeir geta ráðið við. Það er ekki gott þessar
uppfindingar allar eins og sprengiefnið. Ef það
drepur kannski alla á jörðinni. Já ég held það
hefði mátt sleppa því.
Eftir að þú fermdist hœttirðu þá að lœra?
O nei, jú svona að mestu leyti, nema að lesa
bækur. Ég las alltaf eitthvað, en maður hafði
nú ekki mikinn tíma til þess nema kvöldin.
Maður þurfti nú eitthvað að vinna.
Var til mikið af bókum heima hjá þér?
Nei, það var nú lestrarfélag í Fellunum. En
það var nú ekki gefið út svo mikið af bókum
eða keypt. Það vom að koma ný skáld þama
fram. Fyrsta sögubók sem ég las var Piltur
og stúlka og Maður og kona. Mér fannst
þær skemmtilegar. - Ég man nú ekki hvenær
lestrarfélagið var stofnað en það var nokkuð
til af bókum. Það var á Birnufelli bókasafnið
og það þótti gott að hafa það þar því það var
svona miðdepils í sveitinni, Bimufell. - Ég
las Jón Trausta og Guðmund á Sandi, sögur
eftir hann. Svo var það Iðunn. Þar voru margar
sögur skemmtilegar, svona smásögur. Það
voru margir sem skrifuðu í það. Þar vom
líka þýddar sögur. Svo var það Einar Kvaran.
Lestu ennþáþér til ánægju?
Ég get ekkert lesið, ég sé svo illa. Ég þarf
að nota svo sterk gleraugu og fæ í höfúðið.
En maður hafði nú ekki mikinn lestrartíma.
Maður hlustaði á útvarpið, það lét ég nú ekki
fara hjá mér eftir að það kom í ganginn. Mér
fannst það skemmtilegt og mörg og góð erindi
og fræðandi. Það má nú segja.
En sjónvarpið?
Ég er nú lítið hrifín af því, ég er ekkert hrifin
af því. Ekki af svona myndum. Ég var farin
að heyra ver þá. Og þegar maður sér ekki það
sem lesið er á sjónvarpinu, það fer svo fljótt,
þá fínnst mér ég ekki hafa not af því.
Þú fórst svo á Kvennaskólann á Blönduósi.
Já, ég fór þangað 1916 og var tvo vetur.
Ég fór með strandferðaskipinu Sterling frá
Seyðisfirði til Blönduóss. Danir áttu það víst.
Þeir réðu hér ráðum og ríkjum þá. Ég lenti í
því að vera frostaveturinn. Það var kalt þá.
Isinn var við landsteinana og ekki annað að sjá
hvert sem augað eygði. Húnaflóinn er opinn
tyrir ís. Það fór vel um okkur fyrri veturinn.
Það var kalt seinni veturinn en við lifðum
það nú af. Það voru fáar, það hættu margar.
Vegna kulda?
Já, og svo var þetta dýrt. Ég man nú ekki hvað
það kostaði. Ég var eitt sumar kaupakona
þama í Húnavatnssýslu á milli vetra. A Hnúki
í Vatnsdal.
Kostaðir þú þig sjálfí skóla?
Já, ég fékk peninga að heiman, hjá pabba.
Hvað lœrðuð þið?
Æ, maður lærði til handanna, að sauma og
matreiða og teikna. Ég var nú aldrei góð að
teikna. Svo náttúrulega íslensku og reikning
og skrift og landafræði og svo var það
mannkynssagan. Sigurrósa Þórðardóttir var
skólastýra fyrri veturinn, hún var þarna vestan
úr Strandasýslu ég man nú ekkert frá hvaða
bæ. Svo veiktist hún og treysti sér ekki til
að vera seinni veturinn og var til lækninga í
Reykjavík. Þátók fröken Anna Þorvarðardóttir
Arasen frá Víðimýri í Skagafírði við.
Hvernig hélduð þið á ykkur hita þarna um
veturinn?
Við kyntum ofna. Alveg upp á kraft. Það
mældist einn daginn 26 gráðu frost á
ganginum. Við kyntum með Tjömeskolum
mest. Það var bann. Það var stríð. Það kom
17