Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2014, Blaðsíða 159

Sumarnytjar á Stuðlafossi
Heimarétt í Klausturseli sumarið 1968. Skilaréttin fjœr
á bökkum Jöklu.
IKlausturseli 1968. F.v. Jón Jónsson og Óli Stefánsson.
safn út fyrir Heiðarenda þetta haust en voru
vanir að reka þvert austur yfir heiði á einum
degi til lögréttar á Ormarsstöðum.
Viðbætur
I júní, vorið eftir þessa hrakningsferð, ákvað
pabbi að reka lambféð allt að heiman í einni
ferð vestur í Stuðlafossheiði til sumarbeitar.
Var sá háttur hafður á eins og ég hef lýst hér að
framan og gist í kofa á vesturleið. Morguninn
eftir þegar við höfðum rekið nokkum spöl
frá kofanum vestur á bóginn kom pabbi til
mín og bað mig að ríða með sér spottakorn
frá rekstrinum en bað hina að fylgja fénu á
meðan. Fórum við suður á bóginn og stefndum
á melöldu sem blasti við spöl innar. Þegar
við komum upp á melinn spurði pabbi mig
hvort ég kannaðist nokkuð við mig þarna.
Eg fór nú að líta á aðstæður og viti menn,
þarna þekkti ég aftur steininn með nefinu
sem skagaði svo sérkennilega út úr honum
til suðurs. Sá var munurinn að nú var alauð
jörð en austur af melnum var brún og brattur
slakki niður. Þama höfðum við auðsjáanlega
hrapað fram af snjóhengjunni haustið áður, á
því var lítill vafi. Þegar við lituðumst betur
um gátum við ekki betur séð en stykkið sem
einn gangnamanna hafði þurft að létta af sér
í illviðrinu lægi þama enn á sínum stað en
vissulega orðið dökkleitt og skorpið á að líta.
Þama varð mér ljóst að nóttina löngu haustið
áður vantaði aðeins herslumuninn á að við
næðum í kofa; áttum aðeins örfáa kílómetra
eftir en veðrið hafði hrakið okkur lítið eitt af
leið þannig að við vomm komnir spöl innfyrir
hefðbundna rekstrarleið, en nær því að vera á
gömlu rekstrarleiðinni sem þá var aflögð. Ég
áttaði mig líka á því að pabbi virtist í grófum
dráttum hafa gert sér grein fyrir hvar leiðir
okkar lágu óveðursnóttina og þama sannaði
hann fyrir mér að stefnan hafði verið nærri
lagi allan tímann frá því við skildum við féð.
Hefur hann líklega þekkt svæðið frá því rekið
var eftir gömlu leiðinni. Mel þennan kalla
Framfellingar Hrauk og er það orðin almenn
skoðun manna að þar munum við hafa komið
í þessari hrakningsferð, leitandi að kofanum
góða sem aldrei varð á vegi okkar þessa nótt.
Til gamans má segja frá því að á þessum
slóðum varð hundur okkar feðga viðskila við
hópinn í illviðrinu án þess að við tækjum eftir
því. Hefur hann væntanlega dregið sig afsíðis
157