Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2014, Blaðsíða 160

Múlaþing
Baldur Grétarsson og Rósa Jónsdóttir við vorrúning í
Klausturseli 1968.
og látið fenna yfir sig eins og hundamir gerðu
í hverju stoppi. Það var ekki fyrr en við vomm
komnir niður í fjall að við uppgötvuðum
hvarf hans en við því var ekkert hægt að
gera nema að vona það besta fyrir greyið.
Þótti okkur eftirsjá í hundinum og hugsuðum
til þess með hálfgerðum hryllingi ef endalok
hans yrðu þau að svelta til bana á kafí í fönn
einhvers staðar uppi á Fellaheiði. Hundur
þessi var skotablendingur, svartbotnóttur,
og hét Smali. Höfðum við fengið hann
hvolpinn frá Hákonarstöðum á Jökuldal og
reyndist hann fljótt vera afburða ijárhundur.
Dagar liðu og leituðum við frétta á bæjum
hvort einhverjir hefðu orðið hundsins varir
en svo reyndist ekki vera. Þegar slétt vika
var liðin frá hrakningunum á heiðinni birtist
Smali skyndilega heima á Skipalækjarhlaði
þrælsperrtur og tinnugljáandi. Var feldurinn
svo hreinn og sléttur að helst leit út fyrir
að karl væri að koma úr vikulöngu dekri á
hressingarhæli, en reyndin var sannarlega
önnur og það vissum við mætavel enda tók
Smali vel til matar síns við heimkomuna.
Árið eftir fannst hræið af gömlu skjátu
Þorbergs á nákvæmlega sama stað og hún
Fjárhundur Grétars á Skipalœk; Smali jrá Hákonar-
stöðum.
var skilin eftir á rekstrarleiðinni og hefur
hún sennilega lagt aftur augun í hinsta sinn
þegar þeir Oddur og Grétar skildu við hana
í hríðinni.
Strax sumarið 1976 ákvað hreppsnefnd
Fellahrepps að láta stika rekstrarleið Fella-
manna frá Treglu og austur fyrir kofa til að
minnka hættuna á að gangnamenn villtust
ef veðri spillti. Var sendur flokkur manna á
heiðina á bílum og dráttarvélum til að flytja og
dreifa því efni sem til þurfti, en stikumar töldu
nokkur hundmð að mig minnir. I leiðinni var
þárgirðingin færð nær kofanum, en það hafði
eitt sinn komið fyrir þegar búið var að reka
safn í girðinguna að þoku lagði skyndilega yfir
og örðugt reyndist fyrir gangnamenn að fmna
kofann. Var einnig reist mastur á melnum við
kofann til að betur sæist úr fjarska en kofinn
var þar sunnan í melöldu og bar ekki mikið
á honum. Stikur þessar komu sér vel þótt
gangnamenn slyppu við ámóta hrakninga
þau fimmtán haust sem farið var í göngur
á Jökuldal eftir þetta. Eitt haustið man ég
eftir að veðurútlit var ekki sérlega bjart og
snjór á jörðu þegar leggja átti á heiðina frá
Klausturseli og tók gangnastjóri þá ákvörðun
að reka austur með Fljótsdælingum. Að vísu
var þá nýr gangnastjóri kominn til sögunnar,
en af fenginni reynslu var engin óþarfa áhætta
tekin.
158