Heilsuvernd - 01.03.1951, Blaðsíða 35

HEILSUVERND
27
ekki hvað sízt vegna þess, að ef fullnægja ætti eftirspurn eftir nýjum
aldinum, mundi það reynast erfitt gjaldeyrisatriði, svo sem reynslan
hefir sýnt. En um þurrkaða ávexti er öðru máli að gegna. Enn fremur
má benda á það, að ef hægt væri að fá nýtt grænmeti árið um kring,
kæmi það minna að sök, þótt nýja ávexti vantaði.
Náttúrulækningafélag Islands hefir um nokkurt árabil starfrækt
matsöluhús í Reykjavík við ágætan orðstír. Er þar á borðum að
margra áliti hollari matur en á flestum öðrum greiðasölustöðum hér
á landi.
Vegna matstofunnar hefir félagið fengið leyfi fyrir nokkrum inn-
flutningi, en þó hefir það verið mjög af skornum skammti. Hins vegar
hefir félagið lítið sem ekki getað liðsinnt þeim mörgu mönnum, bæði
innan Reykjavíkur og utan, sem leitað hafa aðstoðar þess um út-
vegun á ýmsum hollustumatvælum.
Er oss t. d. tjáð, að nú að undanförnu hafi NLFl gert ítrekaðar til-
raunir til að fá leyfi fyrir innflutningi, en þær tilraunir litinn árang-
ur borið. Einnig er oss tjáð, að félagið hafi snúið sér til aðalinn-
flytjenda þeirra vörutegunda, sem hér er um að ræða, en litla áheyrn
fengið. Eru hinir stóru innflytjendur sagðir tregir til að sinna beiðn-
um um útvegun vörutegunda, sem ekki eru almennt notaðar. Má þar
tilnefna ómalað korn og fleira þess háttar. — Einnig er það lítt
við unandi, að grænar baunir þurrkaðar, nýjar gulrætur o. fl. fáist
einungis flutt inn til niðursuðu, sem gerir vöruna bæði margfalt
dýrari fyrir neytandann og skemmir hana að auki.
Þessu sýnist þurfa að breyta. Og virðist oss þá næsta eðlilegt, að
félagsskap eins og t. d. Náttúrulækningafélagi Islands verði gert
kleift að annast innflutning ýmissa hollra matvæla, sem nú eru lítf
fáanleg. Ætti slíkt engan veginn að þurfa að kosta neina verulega
gjaldeyriseyðslu, þar sem aðallega yrði um tilfærslu að ræða milli
vörutegunda og annað ekki.
Finnst oss eigi óeðlilegt, eða óæskilegt, að Náttúrulækningafélagið
ræki verzlun, þar sem eingöngu væru á boðstólum heilnæmustu og
beztu matvörur. Eru slíkar verzlanir nú til víða um lönd og eiga
sums staðar veigamikinn þátt í útbreiðslu hollra manneldishátta.
Liggur í augum uppi, að útilokað er fyrir félagið að koma upp eða
reka slíka verzlunarstarfsemi, nema það fái sjálft að flytja inn þær
erlendu matvörur, sem erfiðast er að afla með milligöngu annarra
innflytjenda. Verður það að teljast miður, að hér skuli enginn aðili
vera til, sem reki verzlunarstarfsemi með neyzluvörur miðað við ofan-
greind sjónarmið. Teljum vér því sjálfsagt, að ríkisvaldið greiði fyrir
því, að úr þessu verði bætt.
Það er að verða æ augljósara, enda nú orðið viðurkennt af mörg-
um okkar lærðustu manneldisfræðingum, að vér Islendingar stefn-