Heilsuvernd - 01.11.1958, Blaðsíða 15

HEILSUVERND
77
sögð hreinlætisráðstöfun að bursta tennur og hreinsa munn
t .d. kvölds og morgna, en það er lítil eða engin vörn gegn
tannskemmdum. Loks má minnast á þátt flúorsins, sem
mjög hefir verið á dagskrá víða erlendis á undanförnum
árum. Nokkuð er af þessu efni í tannglerungnum og á þátt
í hörku hans. Rannsóknir hafa leitt í ljós, að í sumum
borgum, þar sem lítið er af flúor í drykkjarvatni, ber
meira á tannskemmdum en ella. Hefir því verið tekið til
bragðs, að bæta flúor í drykkjarvatn sumra þessara borga,
og það með þeim árangri, að dálítið hefir dregið úr tann-
skemmdunum.
Nú fylgir sá böggull skammrifi, að þetta flúorsamband,
sem bætt er í drykkjarvatnið, er mjög eitrað. Of mikið
af því veldur sérstökum skemmdum á tönnum; það er
flúorinn, sem veldur ,,gaddi“ í búpeningi okkar. Og fjöldi
lækna hafa eindregið sett sig upp á móti því, að slíku efni
sé blandað í drykkjarvatn almennings, telja, að árangur-
inn sé ekki það mikill, að hann vegi á móti áhættunni. Auk
þess er bersýnilegt, að flúorskortur er ekki nema lítilfjör-
legur þáttur í orsökum tannskemmda, þar eð þær eru á
háu stigi jafnvel í borgum eða landshlutum, þar sem nóg-
ur flúor er í drykkjarvatni og jarðvegi.
Eðlilegasta og eina raunhæfa lausnin á þessu vandamáli
er því sú, að koma á breytingum á viðurværi, fyrst og
fremst hjá börnum og unglingum. Þýðingarmest er að
draga úr neyzlu sætinda og fínnar mjölvöru. Til að
koma í veg fyrir misskilning, er rétt að taka það fram,
að með sætindum er hér ekki átt við ný eða þurrkuð aldin,
því að þar eru sykurefnin í náttúrlegum samböndum og
ekki það samanþjöppuð, að saknæmt sé.
B. L. J.