Strandapósturinn - 01.10.2007, Blaðsíða 68

Héðinn að róa með sig til fiskjar. Eiríkur var nefnilega bátlaus þar
sem sonur hans Guðmundur stundaði um þessar mundir róðra á
trillunni hans frá Hólmavík. Héðinn hafði því farið kvöldið áður
að Dröngum til að þeir Eiríkur gætu lagt af stað snemma um
morguninn til fiskjar. Um morguninn hafði Eirík ekki litist á veð-
urútlitið. Hann taldi líklegt að hvessti þegar kæmi fram á daginn.
Eiríkur lagði því til að Héðinn færi til baka til Skjaldabjarnarvíkur
áður en hvessti. Þegar Héðinn er kominn út af Skjaldarbjarnarvík
á leiðinni til baka tekur hann eftir flagginu sem blakti á mastrinu
hjá okkur og sigldi því til okkur.
Hann tók okkur í slef inn til Skjaldabjarnarvíkur. Þegar við
komum inn á Skjaldarbjarnarvíkina var vindurinn svo sterkur út
víkina að sjórinn hvítrauk. Við lögðum því bátunum við legufæri
eins nálægt landi og mögulegt var. Olafur Jónsson bóndi í Skjalda-
bjarnarvík lánaði okkur skekktubát til að komast úr trillunum og
í land. Vegna hvassviðrisins var skekktubátnum ekki valdið með
árum. Við urðum því að draga okkur í honum á höndum í land
eftir spotta sem festur hafði verið í landi.
Þegar leið að kvöldi fór vindinn að lægja. Guðjón bóndi í
Skjaldabjarnarvík leggur þá til að Héðinn fari á bát sínum ásamt
Guðmundi Ola syni sínum með Svan í slefi norður í Reykjarfjörð.
Það verður úr að þeir ákveða að drífa sig af stað á meðan vindur
sé enn hægur. Eftir að þeir fóru, fór aftur að bæta í vind. Þegar
lfða tók á kvöldið fór Guðjón að hafa áhyggjur af Héðni og Guð-
mundi Ola. Hann bað Kristinn að fara út í Geirólfsnúp og sjá
hvort hann sæi til þeirra. Kristinn fór en sá þá ekki, enda orðið
dimmt að kvöldi. Seinna um kvöldið komu þeir Héðinn og Guð-
mundur Oli til baka.
Daginn eftir var ég að reyna að fá vélina í bátnum hjá mér í lag,
en það skilaði sem fyrr engum árangri. Um kvöldið var trillan
hans Héðins sett upp á land. Eg lét þá einnig setja Birnu upp, þar
sem ég var farinn að gera ráð fyrir að við þyrftum að fara fótgang-
andi til baka. Þegar báturinn var kominn á þurrt land gekk ég frá
vélinni saman settri, til að ekkert týndist og allt verði klárt, þegar
ég kæmi síðar til að ná í bátinn. Eg var þá margbúinn að rífa hana
í sundur og setja aftur saman. Að lokum, þarna um kvöldið, áður
en ég yfirgaf bátinn, tek ég í sveifma á vélinni, en við það hrekkur
66