Morgunblaðið - 24.12.2021, Síða 35

MENNING 35
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 24. DESEMBER 2021
Ragnheiður Birgisdóttir
ragnheidurb@mbl.is
Einn Íslendingur stóð í Tómasar-
kirkjunni í Leipzig á föstudaginn
langa vorið 2020 og söng Jóhann-
esarpassíu Bachs, nokkuð sem hefð
er fyrir að stór kór, hópur einsöngv-
ara og hljómsveit flytji. Þetta var
ótrúleg stund, sem streymt var heim
í stofu hjá fólki um allan heim og
vakti mikla hrifningu á annars nokk-
uð óhugnanlegum óvissutímum.
Covid-faraldurinn var kominn til
að vera og í samkomubanni var leit-
að til þessa Íslendings, söngvarans
Benedikts Kristjánssonar, og
tveggja samstarfsfélaga hans sem
höfðu útsett verkið fyrir einn söngv-
ara og tvo hljóðfæraleikara. Þar með
var rofin 150 ára hefð fyrir því að
Jóhannesarpassían sé flutt á föstu-
daginn langa af drengjakór Tóm-
asarkirkju, sem var stofnaður árið
1212. Aðeins einu sinni áður á þess-
um 150 árum hefur verið brugðið út
af vananum, það var í síðari heims-
styrjöldinni þegar kórinn flutti pass-
íuna annars staðar í borginni, í felum
fyrir sprengjuregni.
Benedikt var gestur í Dagmálum
og sagði frá þessu Jóhannesar-
passíuævintýri ásamt því að hann
rak það hvernig leiðin lá frá Grenj-
aðarstað í Aðaldal, í Menntaskólann
við Hamrahlíð, yfir í óperuheiminn í
Berlín og svo loks heim til Íslands á
ný, á Akranes nánar tiltekið.
Eftir mörg ár í Berlín, þar af sjö
ára söngnám og síðan spennandi
söngferil, er hinn 34 ára Benedikt
fluttur heim til Íslands. Ástæðuna
segir hann vera að hann hafi viljað
vera nær sjónum. „Ég er mjög háð-
ur sjónum og það er mjög erfitt að
búa í þrettán eða fjórtán ár mjög
langt frá sjónum. Á Íslandi býr mað-
ur yfirleitt ekki mjög langt frá sjón-
um og núna bý ég ekki nema um 150
metra frá honum,“ segir hann. „Ég
hef annars enga tengingu við Akra-
nes. Mig langaði bara ekki að búa í
Reykjavík og foreldrar mínir búa í
Hvalfirði, þannig að þetta er svona
mitt á milli.“ Ferðalögin eru vissu-
lega lengri þegar hann þarf að
syngja á tónleikum á meginlandinu.
„En þetta er bara allt þess virði. Og
svo auðvitað skipulegg ég ferðirnar
mínar betur.“ Hann forgangsraðar
og fær meiri tíma heima með fjöl-
skyldunni.
Morgunblaðið/Hallur
Söngvarinn Benedikt Kristjánsson, gestur Dagmála, sagði frá ævintýra-
legum tónleikum sínum í Tómasarkirkju í Leipzig í miðju samkomubanni.
Óraði ekki fyrir
þessum viðbrögðum
- Tenórinn Benedikt Kristjánsson
AF TÖFRUM
Silja Björk Huldudóttir
silja@mbl.is
Fjórðu og síðustu bókarinnar í
Seiðmanna-flokknum eftir
Cressidu Cowell hefur verið
beðið með mikilli óþreyju á heimili
undirritaðrar. Angústúra gaf út
fyrstu bókina, sem nefnist einfaldlega
Seiðmenn hins forna, á íslensku árið
2018, aðeins ári eftir að hún kom út í
Bretlandi. Þá þegar var ljóst að hér
væri spennandi og vandaður bóka-
flokkur á ferðinni úr smiðju Cowell
sem bæði skrifar og teiknar söguna. Í
framhaldinu hefur ein bók fylgt á ári,
það er Töfrað tvisvar (2019) og Barið
þrisvar (2020) og nú er loks komin Að
eilífu, aldrei.
Sonurinn á heimilinu var aðeins
átta ára þegar fyrsta bókin kom út á
íslensku í frábærri þýðingu Jóns
Stefáns Kristjánssonar sem leikið
hefur sér að því að finna upp ný orð
yfir ýmsar þær furðuverur sem í
söguheiminum búa. Framan af buðu
bækurnar upp á allnokkra tungu-
brjóta sem reyndust skemmtileg
áskorun í upplestri, en eftir því sem á
flokkinn hefur liðið virðist þeim hafa
fækkað – nema móðurinni hafi ein-
faldlega farið svona mikið fram. Þó
sonurinn sé löngu orðinn fær um að
lesa bækurnar sjálfur og búinn að
endurlesa þær nokkrum sinnum (en
hver bók er tæplega 400 blaðsíður)
naut hann þess að hlusta á nýjustu
bókina sem kvöldsögu. Eini vandinn
var að framvindan var svo spennandi
að hann barðist við að halda sér vak-
andi til að missa ekki af neinu. Þá er
líka vissara að missa ekki af mynd-
efninu sem leikur afar mikilvægt
hlutverk í lestrarupplifuninni.
Sem fyrr gerist sagan á Bret-
landi á járnöld og hverfist um ung-
lingana Xar, son Seiðvalds konungs
seiðmenna, Ósk, dóttur Síkóraxar,
drottningar stríðsmanna, og Kuta, líf-
vörð Óskar. Þó seiðmenni og stríðs-
menn séu óvinaþjóðir hafa ungmenn-
in í raunum sínum komist að því að
eina leiðin til að sigra sameiginlega
óvininn sé að vinna saman. Í aðdrag-
anda lokaorrustunnar við nornakóng-
inn hræðilega spyr Xar sig hvort
hann verði nógu góður, Ósk hvort
hún verði nógu sterk og Kuti hvort
Brögðóttar sögur
Vinátta Xar, Kuti, Perdíta og Ósk horfa á Trítildjús sem flýgur glaður um.
hann verði nógu hugrakkur. Að end-
ingu verður þó ljóst að ástin er sterk-
asta aflið og að sönn ást varir að eilífu.
Að eilífu, aldrei er frábær loka-
kafli í vel heppnuðum fjórleik um
töframátt vináttunnar, hugrekkisins
og kærleikans. Til að fá sem mest út úr
lestrarupplifuninni mælir undirrituð
með að lesa bókaflokkinn í heild sinni,
því án forsögu og endaloka vantar
mikilvæga búta inn í heildarmyndina.
Með öll púslin á hendi verða örlög per-
sóna áhugaverðari og það snertir les-
endur dýpra þegar ein söguhetjan læt-
ur lífið á voveiflegan hátt. Hinn alvitri
og brögðótti sögumaður bókaflokks-
ins, sem notið hefur nafnleyndar fram
til þessa, stígur loks fram í eftirmála
síðustu bókar með áhugaverða hug-
vekju. Rúsínan í pylsuendanum felst
hins vegar í stórskemmtilegri og
frjórri tengingu höfundar milli ung-
mennanna þriggja og nokkurra af
þekktustu persónum enskra ridd-
arasagna frá 12. öld, sem stækkar
heildarmyndina svo um munar. Sam-
veran með Ósk, Xar, Kuta, Trítildjús,
Perdítu, Kalíbrann, Seiðvaldi, Síkórax
og öllum hinum hefur verið stór-
skemmtileg á síðustu árum og öruggt
að bækurnar fjórar verða lesnar aftur
og aftur.