Fréttabréf Ættfræðifélagsins - 01.09.2021, Side 17

Fréttabréf Ættfræðifélagsins í september 2021
http://www.ætt.is aett@aett.is17
inum árið 1838, en enginn vildi, vegna hjátrúar, vera
hinn fyrsti til að hvíla í nýjum kirkjugarði.
Guðrún var sýslumannsfrú og lést í nóvember
1838. Saga hennar var harmsaga. Hún missti fyrri
mann sinn, en með honum átti hún eitt barn, giftist
síðan Þórði Sveinbjarnarsyni, háyfirdómara í lands-
yfirréttinum, og átti með honum fjögur börn. Börnin
sín fimm missti hún, öll ung að árum. Heilsa hennar
gaf sig, andleg og líkamleg. Hún lést aðeins 58 átta
ára gömul. Barnið sem hún átti með fyrri manni sínum
dó síðast, og það: „beygði loks hugarkjark hennar, er
aldrei framar náði sjer..“ segir Þórður í sjálfsævisögu
sinni, sem kom út 1916, og að hún hafi fyllst sjúkleg-
um kvíða yfir því að missa hann og standa ein eftir.
Önnur sorgarsaga fylgdi líka Steinunni blessaðri frá
Sjöundá sem lá lengi í sinni dys við alfaraleiðina út úr
bænum á Skólavörðuholtinu. Það var ekki fyrr en eft-
ir hafnargerðina í Reykjavík um 1913, að Steinkudys
stóð ein eftir á Holtinu, þar sem grjótið hafði verið tek-
ið. Líkamsleifar Steinunnar voru þá jarðaðar í vígðum
reit í Hólavallargarði. Steinn var settur á gröf hennar
og oft eru blómvendir og styttur á uppsteyptu leiðinu,
eins og hér má sjá á einni myndinni.
Já, það var margur og margvíslegur fróðleikurinn
sem mætti okkur í garðinum.
Listfræðingurinn Björn Th. Björnsson kall-
aði Hólavallargarð „stærsta og elsta minjasafn“
Reykjavíkur í bókinni Minningarmörk í Hóla valla-
garði og Margrét Hallgrímsdóttir þjóðminjavörð-
ur hefur tekið í sama streng. Garðurinn er, segir hún,
heimild um list- og táknfræði, persónusögu og ætt-
fræði og stefnur í byggingarlist, minningarmörkum,
garðyrkju og handverki.
Við þökkum Heimi Birni Janusarsyni fyrir frábæra
leiðsögn og hlökkum til fleiri vorferða um þennan
sælureit.