Bjarmi - 01.10.2018, Blaðsíða 35

falskri einingu, eins og í óeðlilegri fjölskyldu
sem lætur eins og allt sé í lagi þegar sú
er ekki reyndin. Eða fjölskylda sem metur
útlitið meira en sannleikann („Allt ( góðu,
krakkarnir í góðum málum...“).
En við þurfum ekki að lesa lengi í
Nýja testamentinu til að sjá að eining
frumkirkjunnar var hvorki auðunnin né
fölsk. Páll og aðrir ræddu málin vel og lengi
og háðu fleiri en eina baráttu til að ná því.
Lestu t.d. Fyrra Korintubréf. Sönn eining
byggir á heiðarleika.
Fölsk eining sópar ýmsu undir teppið,
horfir fram hjá viðvörunarljósum og lætur
eins og allt sé í himnalagi þegar sú er ekki
reyndin. Heiðarlegar samræður sem eiga
sér stað í auðmýkt geta leitt til sannrar
einingar.
5. AÐ RÁÐAST AÐ FÓLKI, EN EKKI
VANDANUM
Að tala um ágreining þegar maður er sjálfur
hluti af honum tekur á. Þá er auðvelt að
ráðast á fólk en ekki vandamálin. Satt
að segja telja margir í forystu að fóik sé
vandinn. En viturt fólk veit betur. Þegar við
ráðumst að vandanum, ekki fólkinu, getum
við farið að taka framförum. Fólk er ekki
vandinn..., vandinn er vandamálið. Lausnin
er, þótt ótrúlegt sé, einmitt fólk.
EKKI BÚAST VIÐ ÞVÍ VERSTA
Þó svo fólk sé okkur ekki sammála er það
ekki á móti okkur. Sumt fólk reynir reyndar
að koma höggi á okkur en fæst fólk gerir
það. Það er einlægt í því að vinna eða
taka þátt í starfi sem skiptir sköpum fyrir
framtíðina. Munurinn liggur í því að hugsjón
þess gengur þvert á hugsjón okkar og
okkar hóps. Ef okkur hættir til að taka
hlutina persónulega þótt þeir séu það ekki
(eins og mér hættir til að gera) er auðvelt
að gera ráð fyrir illum ásetningi þegar hann
er ekki fyrir hendi.
Ef einhver ógnar hugsjón minni, gæti
virst sem viðkomandi sé á móti mér. En
því meira sem mér tekst að trúa því besta
um annað fólk, ekki síst það sem er mér
ósammála, þeim mun betri verður forysta
mín og ég sem persóna. Þannig tekst
mér að aðgreina persónu og vandamál og
snúa mér að vandanum, ekki viðkomandi
einstaklingi. Trúum því besta um þau sem
eru okkur ósammála, ekki því versta.
Sá sem býst við því versta fær oft það
versta.
SÝNDU SAMKENND
Er það erfitt? Þá getum við reynt að
setja okkur í þeirra spor. Það getur verið
freistandi að forðast þessa einstaklinga,
hætta samskiptum við þá, ráðast á eða
gera lítið úr þeim. En það skulum við
forðast.
í stað þess að hefja samræður á því að
benda á muninn á okkur, getum við byrjað
á því sem við erum sammála um og reynt
að skilja hvers vegna hinn er í uppnámi.
Til dæmis getum við látið vera að segja:
„Jón, við erum algjörlega ósammála og ég
er ekki viss um að við getum gert neitt í
því. Ég skil ekki þitt sjónarhorn og þú ekki
mitt." f stað þess getum við sagt: „Jón, ég
er þakklátur fyrir að við viljum báðir þjóna
Kristi sem Drottni. Og ég þakka þér fyrir
það sem þú gerir til að efla starfið. Ég
skynja einhverja óánægju hjá þér með það
hvert við stefnum.Ég vil að þú vitir að ég
skil það og vona að við getum rætt ólíkar
áherslur okkar.“
Sjáum við muninn þarna á milli? Ef við
værum ósammála einhverju og værum
í hinum hópnum þá myndum við kunna
að meta að okkur væri mætt með seinni
afstöðunni, ekki þeirri fyrri. Ef við sýnum
skilning og samkennd hjálpum við fólki að
skilja að á það er hlustað. Það eitt skiptir
miklu máli. Stundum er það allt og sumt
sem fólk vili, að rödd þess sé heyrð og
viðurkennd. Við gætum uppgötvað að
sumir (ekki allir) sem eru á öndverðum
meiði skipta um skoðun og jafnvel styðja
stefnu okkar. Slíkur er máttur samkenndar.
https://careynieuwhof.com/the-5-
temptations-of-a-pastor/ Þýtt og birt með
leyfi höfundar sem nýverið sendi frá sér
bókina Didn’t see it coming, en hann hefur
skrifað nokkrar bækur, heldur námskeið
og veitir fólki í kirkjulegu starfi í Kanada og
víðar um heim ráðgjöf.
HEIÐAR-
LEGAR
SAM-
RÆÐUR
SEM EIGA
SÉRSTAÐ
ÍAUÐ-
MÝKTGETA
LEITTTIL
SANNRAR
EININGAR
bjarmi
apríl 2018 | 35