Sjómannablaðið Víkingur

Árgangur

Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.2011, Blaðsíða 6

Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.2011, Blaðsíða 6
6 – Sjómannablaðið Víkingur komnir og tilkynnir okkur að skipstjór- inn hafi komið fullur um borð og logn- ast útaf í kojunni. – Nú setjum við hann í poka og hengjum hann upp í bómu og sláum henni út, það verður svo gaman að sjá þegar hann vaknar. Ég hleypti í mig illsku og hund- skammaði stýrimann fyrir að reyna að spana félaga sína í þennan skítaverknað og sagði að fyrr skildi ég steinrota hann áður en hann kæmi slíku óþverraverki í framkvæmd. Ég funaði þarna upp og gerði mig líklegan til að framkvæma hótun mína. Ég gerði mér grein fyrir hvaða afleiðingar það hefði að fara svona með skipstjórann og að sjálfsögðu hefur hann ætlað að koma því svo á mig. Strákarnir sögðu: – Það er svo þröngt hérna í lúkarnum farið þið heldur upp á dekk. Það taldi ég alveg sjálfsagt og þaut upp stigann. Strákarnir sögðu að ég hefði tekið stigann upp úr lúkarnum í tveim tröppum. En sama hefði ekki verið hægt að segja um stýrimann, hann hefði farið nauðugur undir frýjunarorðum þeirra. Enda var ég búinn að bíða dá- góða stund eftir honum, en þegar hann kom sá ég að mannfýlan var orðin laf- hrædd og vildi ekkert annað en sættast við mig. Eitthvað þvældist hann í vand- ræðum sínum aftur í færakassa, dró þar upp flösku og bauð mér að súpa á. Ég sagðist skyldi láta kyrrt liggja ef hann hætti öllum svona uppákomum. Eftir þetta þurfti ég ekki að kvarta undan honum. Það er oft sem svona menn eru ekki miklir bógar, þeir limpast niður er þeir hitta ofjarla sína. Enda vissi ég að hann hefði orðið léttur í höndunum á mér, því ég var þó ég segi sjálfur frá, vel að manni í þá daga. Ég hefði aldrei barið mann og það hefði ég ekki gert en ég hefði tekið hann og skellt honum í dekkið og látið hann finna fyrir því. Löngu seinna frétti ég að Einar skipstjóri hefði verið reglumaður. Bitinn Róðrar gengu vel. Það var gert út á stein- bít og alltaf róið í Látraröstina ef veður var þokkalegt, annars suður í Breiðafjörð og þá í þorsk og ýsu. Línan var hand- dregin af spilinu og hringuð niður í línu- balla því engin var dráttarkarlinn og var ég oft við það verk. Ég minnist þess að Örn vélstjóri var oftast við dráttarspilið við að afgogga og hvað þetta lék í hönd- unum á honum, og aldrei sá ég að hon- um mistækist að bera í fisk og það þó að stæði á hverjum krók. Það var oft at í steinbítnum og í ein- um róðrinum fengum við 22 tonn. Ég þurfti eitt sinn að fara niður í lest og hleypa á milli stía eins og kallað var. Ég tók með höndunum undir stíuborðið en þá hékk skyndilega steinbítur á fingrinum. Ég ætlaði að kippa hendinni að mér en þá herti steinbíturinn bitið svo ég varð að bíða þar til hann linaði takið. Það var lítil ending í stígvélunum, þau urðu fljótt götótt af steinbíts- biti. Steinbíturinn var allur flakaður í frysti- húsinu og úrskurður og bein unnin í nýrri beina- mjölsverksmiðju sem verið var að taka í notk- un er ég byrjaði þarna. Eitt sinn kallaði Einar skipstjóri mig upp í brú og bað mig að andæfa á línuna meðan hann skryppi niður í eldhús að fá sér kaffisopa. Þennan starfa hafði ég aldrei unnið og kunni ekki, enda ekki beðinn um það aftur. Seinna var ég á bátum á Siglufirði og andæfði oft á línudrætti. Alltaf á sunnudögum sá Steinunn Finnboga- dóttir, kona Alberts framkvæmdastjóra, um matinn í frystihúsinu til að hvíla kokkana. Þá borðuðu allar skipshafn- irnar þar sem ekki var að undra, slíkur var veislu- maturinn sem frúin bar á borð fyrir okkur. Kafaði í drulluna Ég varð var við að ljósa- vélin var aldrei notuð við land og spurði Örn vélstjóra hverju það sætti. Hann sagðist vera orðin uppgefinn á að reyna að setja hana í gang því þetta væri orðið svo mikið skrapatól. Eitt sinn í landlegu fór ég að skoða ljósavélina og fann strax að hún var óþétt á ventlum. Ég nefndi það við Örn og við fórum báðir í það að taka hedd- ið af vélinni og rífa ventlana úr. Við fórum með ventlana á bifreiða- verkstæði sem starfandi var þarna í þorpinu og fengum ventlana rennda. Síðan fengum við lánaðar slípigræjur og stein til að fræsa ventla- sætin. Við slípuðum ventlana niður í sætin og settum síðan saman. Ekki voru til pakkn- ingar í vélina, en það var til nóg efni svo við hjuggum til pakkningar sem pössuðu. Þegar búið var að loka vélinni var skipt um smurolíu á henni og síðan var vélin sett í gang, en það gekk brösuglega því hún var orðin svo slitin á sílundrunum. Eftir mikið bras við gangsetningu var hún látin rölta í róðrum. Eitt var hvað það var erfitt að lensa úr lestinni og safn- aðist smásaman sjór í hana sem komin var slagvatnsfýla af, en fýlan var drepin niður með klór. Þetta var samskonar lensikerfi og var í Norðlend- ingi sem ég kunni ágætlega á þar enda sem þriðji vélstjóri verið skipað þar í sóðalegustu verkin og því oft búinn að þrífa stíflur úr lesningunni. Á Norðlendingi reyktu kyndar- arnir og fleygðu eldspýtunum frá sér í kjölvatnið. Svo þegar dælt var settust eldspýturnar undir ventlahausana og héldu þeim opnum. Og lensingin því óvirk. Ég var búinn að skoða ventlakistuna í vélarúminu og gat ekki séð að neitt væri að og sagði Erni að bilunin hlyti að vera í lestinni. Svo var það á landleið úr róðri á laugar- dagsmorgni að ég stóðst ekki mátið og bað Örn að koma með mér í lestina og athuga hvað hægt væri að gera. Klæddi ég mig úr öllu að ofan og við fórum með nauðsynleg verkfæri niður í lest. Það var orðið töluvert af sjó í lestinni. Ég þurfti að þreifa mig áfram til að finna ristina sem var yfir lensibrunninum sem ventillin var í, á endanum á lensirörinu. Ristin hékk á einum nagla og hreyfðist fram og til baka eftir hreyfingunni á sjónum sem kominn var í lestina. Ég þurfti að skrúfa síuhúsið af ventli- num til að komast að honum. Ég kafaði alveg upp að öxl- um í þessum óþverra og sóttist verkið seint. En þetta tókst að lokum og þurfti ég að biðja Örn að sækja fötu til að setja gumsið í sem ég veiddi upp úr Einar Þórarinsson skipstjóri. Gunnbjörn Ólafsson háseti. Alfreð greinarhöfundur. Örn Óskar Helgason, fyrsti vél- stjóri.

x

Sjómannablaðið Víkingur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Sjómannablaðið Víkingur
https://timarit.is/publication/335

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.