Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.2011, Blaðsíða 25

Sjómannablaðið Víkingur – 25
Enga vírsnörlu hér
Þegar ég var 1. stýrimaður á b/v Jóni
Baldvinssyni með Jóni Stefánssyni skip-
stjóra, reyndi ég að breyta ýmsu og taldi
til bóta. Jón skipstjóri var mikið snyrti-
menni, hann gekk fast eftir því að allt
væri hreint og fágað, hann lét fægja öll
kýraugu og allt sem var úr messing eða
kopar, þar með talda flautuna framan á
skorsteinunum.
Það var meira að segja sérstakur mað-
ur sem sá um að halda brúarvængjunum
hreinum en það var á Jóni Balla, eins og
á öllum síðutogurunum, að menn migu á
brúarvængina og ef ekki gaf á gaus upp
mikill fnykur og varð þá að þvo þá úr
klór eða sóda og smúla síðan vel með
sjó.
Sá sem sá um að halda brúarvængjun-
um hreinum hét Bent Larsen og var
danskur og því óðara kallaður „Benni
bauni“. Því varð til vísan:
Á brúarvænginn margur még
mjög svo illa dauni
það gerir karlinn það geri ég
það gerir Benni bauni.
Jón skipstjóri var af gamla skólanum
og illa við allar breytingar. Við urðum að
nota sveran róp sem snörlu en í frosti
var illmögulegt að nota rópinn – það
varð að fylla báða spilkoppana en samt
slúðraði.
Ég lét útbúa vírsnörlu sem var vafin
nokkur fet inn í víinguna til þess að hún
særði ekki netið en Jón bannaði okkur
að nota hana.
– Þið notið bara rópinn, sagði hann
en þegar hann var í koju var vírsnörlan
notuð.
Við notum ekki letiband!
Þegar við vorum í Barentshafinu sáum
við á íslensku togurunum að Rússarnir
voru með hanafót sem festur var á leis-
inn á einfalda belgnum og þá sluppu þeir
við að hala inn netið á höndum. Bæði
var þetta léttara og mikið öruggara fyrir
mannskapinn. Ég lét útbúa þetta hjá
okkur en þegar Jón skipstjóri kom upp
lét hann skera það af og sagði: – Hér
notum við ekki letiband.
Svo gerist það að Jón fór í frí og annar
af gamla skólanum leysti hann af. Það
var Kristján Kristjánsson, mikill afla-
maður. Nú notaði ég tækifærið og lét slá
undir bæði vírsnörlu og Rússa. Kristján
var ekki alskostar sáttur við þetta en ég
sagði honum: – Hann Jón vill hafa þetta
svona – og þá lét Kristján kyrrt liggja.
Þegar Jón kom um borð sagði hann
við mig: – Ég var búinn að banna bæði
vírsnörlu og letiband.
– Ég veit það, sagði ég, en hann
Kristján vildi hafa þetta svona, hann
taldi það til mikilla bóta að nota vír-
snörlu og Rússastert.
Þá sagði Jón ekki orð. Þar með var
sigurinn unninn.
Strembinn
Grænlandstúr
Eiríksvogur
Sumarið þegar ég varð 13 ára var ég í
Öxney á Breiðafirði, hjá Jónasi Jóhanns-
syni. Ég var með honum á haukalóð á
innanverðum Breiðafirði þetta sumar.
Svoleiðis hagar til í Öxney að ekki er
hægt að komast í heimavörina nema að
hálffallinn sjór sé. Til þess að komast
þangað var farið í gegnum þröngt sund
og í því var stríður straumur á föllum
svo rétt tommaði í gegn á kraftmikilli
trillu.
Ef komið var að þegar ekki var fært í
heimavörina var lent í vogi vestan á eyj-
unni sem heitir Eiríksvogur en hann er
mikið lengra frá bænum en heimavörin.
Eiríksvogur ber nafn Eiríks rauða en
þaðan fór hann þegar hann fann Græn-
land.
Nú munu sumir hugsa hvað hefir
þessi frásögn að gera í sambandi við
strembinn Grænlandstúr?
Það kemur í ljós seinna í greininni.
Ragnar Franzson
Snúið á tvo heiðursmenn
Þorkell Máni á Reykjavíkurhöfn. Myndirnar, sem fylgja þessari grein, eru allar teknar af Ragnari sjálfum um borð í Mánanum