Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.2011, Page 41

Sjómannablaðið Víkingur – 41
og sleppt, eflaust mörgum þeirra aftur og
aftur. Seinni daginn var ég heima í húsi
að hafa það gott, gekk norður með ánni
og tók nokkrar ljósmyndir, reyndi að
vatnslita, hugsaði minn gang, pakkaði
saman og hélt heim á leið.
Líklega verð ég að viðurkenna að ég
hef mjög frumstæðar hvatir og þegar ég
er ekki að sækja mér fisk í soðið þá
koðnar veiðináttúran niður og ég hætti
að nenna þessu. Ég hef ímugust á græðgi
og stórfelldu fiskadrápi (nema það sé
stundað af togara), en ég vil geta sótt
mér fáeina fiska og fá að njóta fersk-
metisins.
Að banna fólki eins og mér að hirða
einn einasta fisk, tekur úr því alla löng-
un til veiða því við þessar frumstæðu
manngerðir þurfum „blod på tannen“ til
að geta haldið áfram. Ef ég ætla að veiða
fisk til að eta hann þá læðist ég eins og
köttur fram á bakkann. Ef ég ætla að
veiða fisk til að sleppa honum þá kasta
ég bara út og athuga hvort einhver
nennir að bíta, mér er nokk sama og
vildi helst að enginn biti svo ég geti
haldið áfram að njóta þess að vera úti í
náttúrunni að hugsa með sjálfum
mér.
En að vera úti í náttúrunni að hugsa
með sjálfum sér fæst ókeypist – það
þarf ekki að kaupa veiðileyfi á fiska til
að gera það.
Boð og bönn
Það á ekki að banna fólki að veiða sér til
matar því það tekur úr því alla náttúru.
Það á hins vegar að rækta með ungvið-
inu hófsemi og virðingu fyrir náttúrunni.
Smám saman yrðu þannig til kynslóðir
veiðimanna sem færu til veiða, tækju
1–2 fiska og færu síðan heim.
Gaurarnir sem veiddu fullan pallbíl
af sjóbirtingi í Grenlæk vorið 1995 og
sturtuðu honum síðan í ruslagáma við
Kirkjubæjarklaustur á heimleiðinni ættu
þá ekki upp á pallborðið og hafa sannar-
lega orðið sjálfum sér til ævarandi
minnkunar.
Þetta er eins og með allt annað gott
og slæmt í mannlífinu: uppeldið byrjar
heima og endar þar líka. Kennum börn-
um okkar að sofa við árbakkann, inn-
rætum þeim ekki að stærst og mest sé
best: kennum þeim að tyggja strá og
sofa undir sólbjörtum himni.
Það á ekki að breyta náttúrunni meira
en þörf krefur. Árnar á Íslandi hafa
flestar verið eins og þær eru síðan land
byggðist. Þar hefur verið gnótt fiska og
menn sótt sér björg í bú sem er okkur
eðlislægt. Mér hugnast ekki að veiði-
mennska á fastalandinu sé byggð upp
með því að veiða og sleppa og banna
mönnum að hirða eitt og eitt flak í ofn-
inn sinn. Það á að innræta fólki að ganga
vel um náttúruna, taka af hófsemd,
ganga um af hógværð og veiða ALDREI
fyrir ruslatunnuna.
Að kyssa fisk
Mennirnir í sjónvarpinu voru enn að slá
saman lófum og kyssast. Ég stóð eins og
álfur á gammósíunum mínum á miðju
stofugólfinu, gapandi eins og asni með
furðu í augum. Slor draup af gotóttum
pokanum.
Ætlarðu ekki að ganga frá þessu?
spurði kærastan.
Jú, rétt strax, stundi ég.
Litlu sjóbleikjurnar mínar runnu tvær
saman úr gulum Bónuspokanum niður í
vaskann. Utan á annarri þeirra var föl-
grænt strá sleikt upp við roðið. Ég
beygði mig niður og kyssti hana, náði
stilknum á milli tanna mér og ég tuggði
sæll og glaður á meðan ég flakaði
fiskana. Bunan úr krananum endur-
ómaði andardrátt elífðarinnar.
L
a
u
s
n
á
k
ro
s
s
g
á
tu

2
.
tb
l.
2
0
11
Greinarhöfundur með fallega bleikju úr Runukvísl. Þessi fékk frelsið, enda óvenjuvæn miðað við það sem
gengur og gerist á þessum slóðum og mun skila sínu til vaxtar og viðgangs stofnsins.