Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.2011, Blaðsíða 33

Sjómannablaðið Víkingur – 33
heitum. Maðurinn svaf fast og því fastar
sem hann svaf þeim mun minni líkur
töldu þeir á að hann myndi lifa svefninn
af.
Í dagrenningu reyndu þeir að vekja
félaga sinn og þeim til mikillar undrunar
vaknaði hann bæði hress og sprækur.
Í raun eins og nýsleginn túskildingur.
Ótrúleg fannst þeim hvað heilbrigður og
sterkur skrokkur gat þolað.
Selurinn
Miðvikudagurinn rann upp með sól og
blíðu en um nóttina höfðu þeir rekið
lengra til hafs og voru nú 7 mílur undan
landi. Einnig voru þeir of sunnarlega til
að trillur, sem kynnu að róa frá Reyðar-
firði og Fáskrúðsfirði, yrðu þeirra varir.
Þar sem þeir gátu ekki búist við bátum á
þessum slóðum urðu þeir að reyna að
gera eitthvað. Róðri voru þeir vanir en á
flekanum voru engar árar og rennilegur
var farkostur þeirra ekki. Minnugir máls-
háttarins „Kemst þó hægt fari“ fóru þeir
því að huga að smíði á árum úr skil-
rúmsfjölunum, sem flutu upp þá skip
þeirra sökk. Hníflausir voru þeir allir en
færeyskir sjómenn hafa þá trú að dauð-
inn sé vís hníflausum manni enda bera
allir færeyskir sjómenn á sér slíka gripi
Þessir menn voru í raun engin undan-
tekning landa sinna en í kojuna fara þeir
ekki með hnífa. Þar sem tveimur mann-
anna var nánast slöngvað úr kojum sín-
um í sjóinn þá voru það engin undur þó
að hnífarnir fylgdu ekki með.
Að smíða árar er talið vandaverk og
ekki á allra færi en að smíða þær verk-
færalaus er í raun útilokað. Það eina sem
hægt var að nota sem verkfæri var saum-
urinn úr dekkplankanum og með þessu
áhaldi tókst þeim að búa til árar. Ekki
voru þær ásjálegar en með þeim gátu
þeir samt róið. Þetta eina verkfæri, ef svo
má kalla þennan nagla, kom sér því vel
en átti eftir að koma sér enn betur síðar.
Svo hófst róðurinn og var róið á bæði
borð. Nú var það aðeins spurningin
hvort flekinn mjakaðist áfram. Eftir
tveggja tíma róður fjarlægðist hann
tunnu, sem fylgt hafði þeim á rekinu frá
því að skipið sökk, og á því sáu þeir að
flekinn hreyfðist úr stað.
Blankalogn var og sléttur sjór en með
hækkandi sól hitnaði mönnum við róð-
urinn og þorsti þeirra jókst. Nær örvita
af þorsta hvarflaði að þeim að drekka sjó
jafnvel þó að þeir vissu vel að sjórinn
myndi aðeins auka þorstann. Allir voru
þeir vel meðvitaðir um að það yrðu
endalokin ef þeir svo mikið sem vættu
tunguna í sjó og stóðust því freistinguna.
Klukkan eitt um nóttina urðu þeir
varir við sel rétt hjá flekanum. Vel þekkt
veiðiaðferð í Færeyjum er að lokka þessi
dýr í skotfæri með blístri. Byssu höfðu
þeir að vísu enga en blístrað gátu þeir
og sá best, sem sofið hafði um nóttina.
Selurinn sýndi blístrinu áhuga og
kom alltaf nær og nær á milli þess sem
hann kafaði. Mennirnir lágu grafkyrrir á
flekanum og er selurinn rak hausinn upp
úr sjónum rétt hjá tókst þeim að rota
hann með annarri árinni. Litlu munaði
að flekanum hvolfdi þegar allir sem einn
hentu sér út á brún hans til að koma
höndum á selinn. Svo fór þó ekki og upp
á flekann náðu þeir feng sínum. En hvað
áttu þeir að gera við dýrið? Ekkert var
handbært til að sjóða í eða steikja kjötið.
Var selurinn þeim þá ef til vill einskis
virði? Þeir voru ekki í vafa um fram-
haldið því að þorstinn sagði þeim án
orða hvað gera skyldi.
Drekkið nú. Lýsi? segir þú kannski.
Nei, blóð, sagði þorstinn.
Svo vanir veiðiskap, sem þessir menn-
irnir voru þá vissu þeir vel hvar háls-
æðina á selnum var að finna. En hvernig
áttu þeir að gera gat á æðina hníflausir.
Allir hugsuðu það sama. Naglinn úr
dekkplankanum. Með honum gerðu þeir
gat á æðina og nú drakk hver sem betur
gat. Óvenju góður þótti þeim þessi sjald-
gæfi drykkur. Þeir kláruðu ekki blóðið
úr selnum en geymdu hluta þess í lokinu
af flugeldakassanum. Drykkurinn fór vel
í mennina, sem hvorki höfðu fengið vott
né þurrt í 54 klukkustundir. Hann gaf
þeim þrótt til að halda róðrinum áfram.
Kláruðu að draga
Um kvöldið lagðist þokan yfir, enn eina
ferðina, og útséð um að flugeldunum
yrði við komið og því ekki um annað að
ræða en að halda róðrinum áfram. Þeir
höfðu róið allan daginn og nú reru þeir
alla nóttina. Þeir skiptust á um að róa á
10 mínútna fresti og af því að þeir voru
þrír reri hver þeirra í 20 mínútur í einu.
Með þessu puði héldu þeir sér heitum og
vakandi. Við sólarupprás á fimmtudegin-
um birti til og voru þeir þá staddir á
hefðbundnum miðum smábáta suður úr
Papey. Þar sáu þeir trillu við línudrátt
en þrátt fyrir köll og handaslátt urðu
trillukarlarnir þeirra ekki varir. Enn ein
vonbrigðin. Svo nærri var trillan að línu-
bólin sáust vel frá flekanum. Þokan
lagðist enn yfir flekann, sem þeir reru
nú í átt að trillunni. Er smá rof kom í
þokuna sáu þeir aðra trillu undan sól og
byrjuðu aftur að hrópa og kalla. Svo
nærri voru þeir bátnum að þeir sáu vel
fiskana, sem karlarnir um borð voru að
innbyrða.
Allt fór þó á sama veg. Trillukarlarnir
heyrðu ekki í þeim og þá sennilega
vegna þess að vélin hjá þeim var í gangi.
Ekki hjálpaði það heldur til að þeir voru
í sólarátt frá trillunni séð og því illt að
koma auga á þá. Ömurlegt var að ná
ekki sambandi við trillukarlana svo ná-
lægt sem þeir voru. Var furða þó að
málshátturinn „Ekki verður feigum
forðað“ hvarflaði að þeim.
Á liggjandanum um hádegi óttuðust
þeir að með suðurfallinu myndi þá reka
út af veiðisvæði bátanna en svo reyndist
ekki því þá rak þangað, sem fleiri trillur
voru á veiðum. Þeir reyndu enn að hrópa
og veifa en árangurslaust. Skipstjórinn
fór þá úr yfirfrakkanum og veifaði
honum sem best hann gat í von um að
betur sæist til þeirra. Loksins höfðu þeir
heppnina með sér því einn trillukarlinn
veifaði á móti. Sá skar á línuna, setti ból
á endann og sigldi til þeirra.
Trilluna bar brátt að og tók hún skip-
brotsmennina um borð. Svo þakklátur
var skipstjórinn að hann rauk upp um
hálsinn á trillukarlinum og rak honum
rembingskoss.
Sennilega hefur kossinn sá verið blóð-
ugur eftir drykkinn úr hálsæðinni
Selinn, sem þeir gátu þakkað lífgjöf-
ina, tóku þeir með sér um borð í trill-
una. Hann vildu þeir ekki láta reka
rotnandi um hafflötinn eða skilja eftir
handa hræfuglum.
Þegar trillukarlinn ætlaði að yfirgefa
línu sína til að koma skipbrotsmönnum
sem fyrst í land sögðu þessir hröktu
menn einum rómi: Nei. Línan skyldi
dregin áður en farið yrði í land. Þeir
voru nú einu sinni fiskimenn sjálfir og
vissu vel að veiðarfæratap var ekkert
grín. Svo lengi voru þeir líka búnir að
sitja á flekanum vonlitlir um björgun að
engin vorkunn væri þeim að sitja ögn
lengur og það í öruggu skjóli trillunnar.
Lítið drykkjarföng voru um borð í
trillunni en þeir fengu allt sem þar var.
Fimmtudagskvöldið 21. ágúst klukk-
an sex var komið inn á Djúpavog í Beru-
firði. Í land komnir var númer eitt, tvö
og þrjú að fá að drekka. Þeim var gefin
flóuð mjólk og passað upp á að hóf væri
á drykkjunni svo ekki færi illa.
Á flekanum höfðu þeir setið í 3 sólar-
hringa og 6 klukkustundum betur en á
land komnir voru 84 klukkustundir
liðnar frá því að „Solarris“. var sökkt.
Lengst af höfðu þeir hvorki bragðað vott
né þurrt en setið kaldir og hraktir, að
viðbættum 30 klukkustunda róðri. Þrátt
fyrir þetta harðræði gengu tveir þeirra
óstuddir til bæjar en sá þriðji var studd-
ur á göngunni.
Engum þeirra varð meint af volkinu.
Kvefuðust ekki einu sinni. Einu eftir-
köstin voru beinverkir af verstu gerð,
sem hrjáðu þá alla þegar hreyfing
líkamans komst í eðlilegt horf.