Leikhúsmál - 01.03.1963, Qupperneq 23

Frumsýningar
í Reykjavík
Þjóðleikhúsið
Dýrin í Hálsaskógi
eftir þorbjörn Egner
Leikstjóri: Klemenz Jónsson. Frumsýnt 15. nóv. 1962
í útvarpsviðtali sl. desember sagði Þjóðieikhússtjóri,
Guðlaugur Rósinkranz, að öll leikrit, sem Þjóðleikhúsið
tœki til sýninga, hefðu boðskap að flytja. Það mun ekki
sízt eiga við barnaleikritið, Dýrin í Hálsaskógi. Þar
stendur:
1. gr. Öll dýr í skóginum eiga að vera vinir.
2. gr. Ekkert dýr má borða annað dýr.
3. gr. Sá sem er latur og nennir ekki að afla
sér matar má ekki taka mat frá öðrum.
Þetta er boðskapur, sem að sjálfsögðu er öllum hollur
og sennilega gáfulegar fram settur en margir þeir laga-
krókar, sem varðveita eiga réttlœtið ! heiminum. En ekki
er nú víst, að blessuð börnin skilji alla dýpt þess máls.
Enda eru þau ekki endilega komin í leikhúsið til að hlusta
á boðskap, heldur til að skemmta sér. Og v!st er um það,
að skemmtan er unnt að fá. Mikki refur, sem í daglegu
lífi heitir nú bara Bessi Bjarnason, er forkostulegur refur
og ótrúlega lipur og fimur. Hann œtti bara að syngja
öðruvísi; ekki rymja svona upp hálsi og lungum. Hann
WÓDLEIKHÚSIÐ
gœti t. d. sungið ! falshettu. Refir spangóla, þegar þeir
taka lagið. Bangsahjónin voru líka mestu mektarhjú. Eða
bakarahérarnir. Og mýsnar. Einnig var sviðið um margt
vel unnið. Allt þetta var svo yfirmáta gaman, að það
skiptir ekki eins miklu máli, þótt annað hafi ekki allt
verið jafn hárfínt, en býsna misjafnt. T.d. dansarnir, fram-
sögn, hópatriðin. Þetta er svo sem engin furða. Það er svo
stór hópur á sviðinu, að erfitt er að hemja allan mann-
skapinn, þar sem margt listafólkið er varla hœrra í loftinu
en smœstu áhorfendurnir. Og leikstjórn Klemenzar Jóns-
sonar var í mörgu létt, fjörug og ekki hugmyndasnauð.
Aðalatriðið er líka, að allir skemmti sér. Það gerði ég
líka. Aðallega við að horfa á áhorfendurna. ólm
19