Leikhúsmál - 01.03.1963, Qupperneq 35

Um leikritið Vinnukonurnar vil ég segja þetta: Þetta
er ekki yfirþyrmandi leiksviðsverk ó borð við Le Balcon
eftir sama höfund, en eigi að síður heilsteyptur óhugn-
aður, mikilfenglegur í niðurlœgingu sinni.
Genet hefur þann hótt að opinbera innstu hvatir pers-
ónanna í því gervi sem þœr velja sér sjólfar innan leiks-
ins, fœrir sér m. ö. o. í nyt „dimensionala" möguleika
með einföldum og óhrifarikum hœtti til að sýna muninn
ó ytri og innri tilveru. Þannig er leikritið Vinnukonurnar
samið. Þessar tvœr víddir þurfa að vera skýrt aðgreindar
og finnst mér nokkuð skorta ó það í þessari sýningu,
þess er þó að gœta að þetta byggist mjög ó einum
karakter, Claire, en Hugrún Gunnarsdóttir hefur ekki enn
nógu hnitmiðaða leiktœkni til að leika ó „tveimur plön-
um", fer útí tilfinningaflœkju, sem veldur sólarflœkju
hjó óhorfandanum. Framsögn hennar og „holdning" er
víða mjög óbótavant, ó hinn bóginn — og þróttfyrir
framansagt — leynir sér ekki, að hún er efni í drama-
tíska leikkonu. Slíkt hið sama gildir um Bríeti Héðins-
dóttur, sem fer með hlutverk Solange. Þegar tekið er
tillit til þess að hér er nýliði ó ferðinni hlýtur leikur hennar
í þessu hlutverki að teljast annólsverður. Framsögn hennar
er merkilega örugg og þróttmikil, svipbrigði og lótbragð
víða skilmerkileg, skapið funandi. Andlit hennar hefur
hrein og „aristokratísk" form. Allt þetta vekur óskipta
athygli óhorfandans. Ég hygg þó að leikur hennar í heild
sé of þvingaður, og ó frumsýningunni saknaði ég meiri
blœbrigða í þöglum leik, einkum í samskiptum hennar
og Frúarinnar, en hún er leikin af Sigríði Hagalin,
sem „illúderar" vel hvað útlit snertir, en hefur ekki, að
því er virðist, fundið inntak hlutverksins,- yfirleitt var at-
riðið, þegar þœr þrjór eru ó sviðinu, of einhœft og fólm-
kennt og verður það að skrifast að verulegu leyti ó
reikning leikstjórans, Þorvarðar Helgasonar. Hann hefur
gengið óragur og hispurslaust til verks, sýningin hefur
þróttfyrir allt einarðlegt svipmót, mikinn karakter, ó
hinn bóginn skortir hana innra jafnvœgi og ytri
„elokvens". Leikstjórinn undirstrikar mjög — að mínu
viti óþarflega mikið — „lespiska" ónóttúru vinnukvenn-
anna innbyrðis, en hefði aftur ó móti mótt sýna hana
ó gleggri hótt í þöglum leik þeirra andspœnis — eða öllu
heldur að baki — Frúnni. Að öðru leyti koma tilfinn-
ingar þeirra, bœði hatur og girnd, all vel fram í leiknum
innan leiksins. Það eitt að hafa sett ó svið þetta mjög
erfiða verkefni með óreyndum leikkonum í hlutverkum
vinnukvennanna er œrið þrekvirki, og só athyglisverði ór-
angur, sem nóðst hefur, og sú blendna en ósvikna leik-
húsreynsla, sem sýningin býður upp ó, er að sjólfsögðu
fyrst og fremst leikstjórans verk.
Þýðing Vigdísar Finnbogadóttur er vel af hendi leyst,
leiktjöld Þorgríms Einarssonar gefa ó hinn bóginn ekki
nógu góða hugmynd um glœsilega dyngju Frúarinnar.
Á undan sýningunni fór fram kynning ó Genet og
afrekum hans, andlegum og verklegum, og annaðist
leikstjórinn hana ósamt Erlingi Gíslasyni. Var hún óþarf-
lega hressandi og upplýsandi. ob
oJRælid vikkuv móí í

isfiúsinu
• , 9
•]a
zr siaður íiinna uandfaíu
d>ími 12559
31