Leikhúsmál - 01.03.1963, Síða 65
alþjóðamól hunda, Þýð.)( svona .... réðist
hann ó matinn. Það var einsog hann hefði
aldrei fyrr ó sinni lífsfœddri œvi étið neitt,
nema bara úrgang. Það er nú kannski alveg
rétt. Eg held að húsmóðirin éti aldrei neitt
nema úrgang. En. Hann ót allar kjötkökurnar,
það ló við að hann œti þœr allar í einu. Úr
barka hans heyrðust hljóð einsog í kvenmanni.
Og þó, þegar hann var búinn með kjötið, kjöt-
kökurnar og hafði reynt að éta pappírinn líka,
þó settist hann og brosti. Eg held hann hafi
brosað; ég veit að kettir gera það. Það var
mjög ónœgjuleg stund. Og svo BAMM urraði
hann og geystist að mér aftur. Hann nóði held-
ur ekki í mig í þetta skipti. Ég komst upp ó loft,
og ég lagðist ó rúmið mitt og fór aftur að hugsa
um hundinn. Ef satt skal segja var ég móðg-
aður, og ég var líka öskuvondur. Þetta voru sex
skínandi góðar kjötkökur, það hafði ekki verið
lótið svo mikið svínakjöt saman við að það
yrði viðbjóðslegt af því. Eg var móðgaður. En
eftir dólitla umhugsun ókvað ég að reyna enn
í nokkra daga. Ef maður athugar mólið, þó
mœtti segja að þessi hundur hafi sann-
arlega haft óbeit ó mér. Og ég velti
því fyrir mér hvort ég gœti ekki sigrost ó
þessari óbeit. Og svo reyndi ég þetta enn
í fimm daga, en það var alltaf sama sagan:
urra, nasa; af stað; hraðar,- stara,- gleypa;
RRAAAGGGGHHHH; brosa,- urra; BAMM (eða
annað hljóð sem hentar leikaranum, Þýð.).
Nújœja, þegar hér var komið, var Kolumbusar-
strœti þakið brauðsnúðum utan af kjötkökum
og viðbjóðurinn varð móðguninni ríkari. Svo ég
ókvað að drepa hundinn.
(Pétur réttir upp höndina í mótmœlaskyni).
Vertu ekki með þennan skelfingarsvip Pétur,
mér tókst það ekki. Daginn sem ég reyndi að
drepa hundinn keypti ég aðeins eina kjötköku
og skammt af rottueitri sem ég hélt að hlyti
að vera bróðdrepandi. Þegar ég keypti kjöt-
kökuna bað ég manninn um að lóta brauðið
eiga sig, mig vantaði bara kjötið. Ég ótti von
ó því að hann svaraði einhvern veginn sí-sona:
við seljum ekki kjötkökur ón brauðsins; eða
kva eð etta maðö, œdlaða édaða í höndönöm?
Ónei; hann brosti góðlótlega, vafði kjötkökuna
smjörpappír og sagði: obbolítill biti handa kiss-
kisunni þinni? Mig langaði til að segja: nei,
eiginlega ekki; þetta er þóttur í óœtlun minni
að eitra fyrir hund sem ég þekki. En það er
ekki hœgt að segja ,,hund sem ég þekki" ón
þess að það hljómi spaugilega; svo ég sagði,
ég er hrœddur um að ég hafi talað heldur of
hótt og of hótíðlega: JÁ OFURLÍTILL BITI
HANDA KISU MINNI. Fólk leit upp. Það fer allt-
af þannig þegar ég er að reyna að gera hlutina
einfalda,- fólk lítur upp. En það kemur mólinu
ekkert við. Jó jœja'. Á leið minni aftur heim í
leiguhúsið hnoðaði ég saman kjötkökunni og
rottueitrinu og ó þeirri stundu fann ég ekki síður
til trega en viðbjóðs. Ég opnaði forstofudyrnar,
og þarna var ófreskjan og beið þess að taka við
veitingunum og stökkva síðan ó mig. Rœfils-
skepnan,- aldrei gat hann óttað sig ó því að
tíminn sem hann gaf sér til að brosa óður en
hann réðist ó mig, nœgði mér til þess að kom-
ast úr fœri. EN, þarna var hann kominn; ekkert
nema illskan og honum stóð, beið. Ég lét eitur-
kökuna ó gólfið, fœrði mig að stiganum og
horfði. Aumingja skepnan gleypti matinn einsog
venjulega, brosti svo að það ló við mér yrði
illt, og síðan, PAMM. Ég hentist ó spretti upp
stigana einsog venjulega, og hundurinn nóði
mér ekki, fremur en venjulega. OG ÞAÐ FÓR
SVO AÐ SKEPhÍAN VARÐ HELSJÚK. Ég vissi þetta
vegna þess að hann sinnti mér ekki lengur, og
vegna þess að það rann af húsmóðurinni. Hún
stöðvaði mig í anddyrinu að kvöldi þess dags
sem morðtilraunin var framin og trúði mér fyrir
þeim fréttum að guð hefði lostið litla hundinn
sinn banvœnu höggi. Hún var búin að gleyma
þessum óttavilta losta sínum, og augu hennar
voru galopin í fyrsta sinn. Þau voru einsog augu
hundsins. Hún kjökraðj og grótbað mig að
biðja fyrir skepnunni. Mig langaði til að segja
við hana: frú mín góð, ég þarf að biðja fyrir
sjólfum mér, svörtu drottningunni, fjölskyldunni
fró Puerto Rico, manneskjunni í framherberginu
sem ég hef aldrei séð, konunni sem grœtur svo
einbeittlega fyrir innan sínar lokuðu dyr, og öllu
hinu fólkinu í öllum leiguhúsum, allstaðar; auk
þess frú mín, kann ég ekki að biðjast fyrir. En
. . . . til þess að losna við allar mólalengingar
.... sagði ég henni að ég skyldi biðja. Hún
leif upp. Hún sagði að ég vœri lygari, og líkast
til óskaði ég þess að hundurinn dœi. Ég sagði
henni . . . og það var svo mikið satt í því . . .
að ég vildi ekki að hundurinn dœi. Ég vildi það
ekki, og ekki eingöngu vegna þess að ég eitr-
aði fyrir hann. Ég er hrœddur um að ég verði
að jóta fyrir þér að mig langaði til þess að
hundurinn lifði svo að ég gœti séð hvernig
samband okkar yrði ó þessum nýja grundvelli.
(Pétur lœtur í Ijósi vaxandi óónœgju ag jafn-
vel fjandskap sem hefur þróazt smóm saman
í huga hans)
Góði reyndu að skilja mig Pétur,- þetta skiptir
miklu móli. Þú verður að trúa mér; það skiptir
miklu móli. Við verðum að þekkja afleið-
ingar gjörða okkar. (andvarpar djúpt að nýju).
Jœja, hvað um það; hundinum batnaði. Ég hef
ekki hugmynd um hvernig ó því stendur, nema
hann sé afkomandi þessa hvolps sem gœtti hliðs-
ins í Víti eða ó einhverjum svoleiðis stað. Ég
er hólf slakur í goðafrœðinni. (hann dregur
seiminn í framburði þessa síðasta orðs) En þú?
(Pétur fer að hugsa mólið en Jerrí heldur ófram)
Allavegana, og þú hefur misst af stóra vinning-
num í getrauninni, Pétur; allavegana endur-
heimti hundurinn heilsu sína og húsmóðirin
þorstann, og ekki var að sjó að björgun seppa
hefði valdið neinum breytingum í því efni.
Þegar ég kom heim fró að horfa ó kvikmynd
sem var verið að sýna í Fertugustu og annarri
götu, ég hafði nú reyndar séð myndina eða
aðra mjög líka henni eða margar svipaðar, —
þetta var eftir að húsmóðirin sagði mér að
hjéppi litli vceri ó batavegi —- þó var ég að
vona að hundurinn biði eftir mér. Ég var ....
ja hvernig ó maður að orða það . . . dóleidd-
ur?, töfraður? . . . nei ég held ekki . . , hjartað
var kramið af óþreyju, það er einmitt það; hjart-
að var kramið af óþreyju að finna aftur vin
minn.
(Pétur fussar við þessu)
Jó Pétur; vinur minn. Það er ekki hœgt að orða
það öðruvísi. Hjartað var kramið og svo fram-
vegis að finna aftur vin minn í hundslíki. Ég
gekk innum dyrnar og hélt ófram ósmeykur alls
inn ó mitt forstofugólf. Þarna var skepnan . . . .
og horfði ó mig. Og veiztu það að hann leit
betur út eftir ótök sín við það sem við skulum
ekki nefna. Ég stanzaði; ég horfði ó hann; hann
horfði ó mig. Ég held . . . ég held að við höfum
staðið lengi þannig .... grafkyrrir einsog lík-
neskjur úr steini .... og horfðum bara hvor ó
annan. Ég horfði lengur framan í hann en hann
framan í mig. Ég ó við að ég get einbeitt mér
lengur að því að horfa framan í hund heldur
en hundur getur einbeitt sér við að horfa
framan í mig, eða framan í nokkurn mann, ef
því er að skipta. En þessar tuttugu sekúndur
eða tvœr klukkustundir sem við horfðum hvor
framan í annan nóðum við sambandi hvor við
annan. Nú var það orðið sem ég hafði alltaf
þróð; ég elskaði hundinn núna og þróði að
hann elskaði mig. Ég hafði reynt að elska, og
ég hafði reynt að drepa, og hvorttveggja hafði
mistekizt. Ég vonaði .... og ég veit eiginlega
ekki hvers vegna ég œtlaðist til að hund-
urinn gceti skilið nokkurn skapaðan hlut, hvað
þó það sem vakti fyrir mér . . . . ég vonaði að
hundurinn mundi skilja.
(Pétur er sem dóleiddur vœri)
Það er bara........það er bara það að . . . .
(Jerrí er óeðlilega strengdur þegar hér er komið)
.... það er bara það að ef manni mistekst í
samskiptum við fólk, þó verður maður að snúa
sér eitthvað annað. TIL DÝRA! (miklu hraðar
núna og líkt og samsœrismaður) Skilurðu ekki?
Maður verður að hafa einhverskonar samskipti
við EITTHVAÐ. Ef ekki við fólk . . . ef ekki við
fólk .... þó EITTHVAÐ. Við rúm, við kakka-
lakka, við spegil . . . nei það er alltof þung-
bœrt, það er eitt af síðustu örþrifaróðunum. Við
kakkalakka, við . . . við .... við teppi, klósett-
pappírsrúllu ......nei ekki það heldur ....
það er líka spegill; þú skalt alltaf gó að því
hvort blœðir. Æ, skilurðu ekki hvað það er erfitt
að finna nokkuð? Eða við götuhorn, þar sem er
of mikið Ijós, allir litir speglast í olíugljóa hins
blauta strœtis........við reyktaum, reyk . . .
taum .... við .... við klómmyndaspil, við
peningakassa .... SEM ER LÁSLAUS .... við
óstina, við celur, við grótinn, við ofsann
vegna þess að þessar fallegu litlu stúlkur eru
ekki fallegar litlar stúlkur, við fjóröflun með
líkama þínum sem er óstarathöfn og ég gœti
sannað það, við öskrin út af því að vera til; við
guð. Hvað segirðu um það; VIÐ GUÐ SEM ER
SVÖRT DROTTNING SEM GENGUR í INNISLOPP
OG HANN REYTIR SÍNAR AUGABRÚNIR, SEM
ER KVENMAÐUR SEM GRÆTUR EINBEITTLEGA
FYRIR INNAN SÍNAR LOKUÐU DYR . . . við guð
sem mér er sagt að hafi snúið baki við öllu
draslinu fyrir allnokkru.........við . . .fólk,
einhverntíma. (ncesta orði Jerrís fylgir þunglegt
andvarp) Fólk. Við hugmynd; hugtak. Og hvar
skyldi vera betra, hvar í ósköpunum skyldi vera
betra, í þessari auðmýkjandi afsökun fyrir fang-
elsi, hvar betra að flytja annarri veru eina ein-
ustu einfalda hugmynd heldur en í fordyri?,
Hvar? Það myndi vera BYRJUN. Hvar skyldi
61