Fréttablaðið - 07.01.2023, Blaðsíða 17

Starfsfólkið á spítal-
anum kallaði þetta
einhvers konar krafta-
verk en ég var bara að
reyna að komast úr
aðstæðunum í smá-
stund.
Árni Þórður
Ég get
aldrei
þakkað
Tómasi
Guðbjarts-
syni og
fólkinu á
gjörgæsl-
unni fyrir
þessa
lífsbjörg
sem þarna
átti sér
stað.
Sigurður
Siggi stormur,
Árni Þórður
og hundurinn
Stormur sem
Árni segir hafa
veitt sér mikla
gleði eftir að
hann kom heim
af spítalanum.
Þá hugsuðu
Siggi og Hólm-
fríður um Storm
á meðar Árni lá
á sjúkrahúsinu.
Fréttablaðið/
anton brink
okkur að hann vilji spila á píanó,“
segir Siggi en Árni er mikill tónlist-
armaður og spilar á fjölda hljóðfæra.
„Starfsfólkið hafði bara aldrei heyrt
svona áður en fer með hann á stjá
um spítalann og það finnst píanó,
meira að segja flygill og hann tekur
þrjú lög. Það var búið að búa okkur
undir það að hann myndi ekki hafa
neina samhæfingu en hann bara
spilar,“ bætir Siggi við.
Vaknaðir þú bara og það fyrsta
sem þú vildir gera var að spila á
píanóið?
„Sko, fyrst og fremst langaði mig
að komast út úr þessu herbergi.
Gera eitthvað annað en að hlusta
á pípið í öllum vélunum og horfa á
hvítu veggina. Ég hafði áður farið á
rúnt um spítalann og þá sá ég píanó
og mig langaði að spila. Ég var svo
máttlaus í fingrunum að ég veit ekki
alveg hvernig ég fór að því,“ segir
Árni.
„Starfsfólkið á spítalanum kall-
aði þetta einhvers konar kraftaverk
en ég var bara að reyna að komast
úr aðstæðunum í smástund,“ segir
hann.
Stuttu síðar var ákveðið að Árni
færi í endurhæfingu á Grensás. Sigga
fannst það of snemmt þar sem Árni
átti erfitt með að nærast en hann
ákvað að treysta læknunum eins og
hann hafði gert allan tímann.
„Þarna verður mikið bakslag og ég
er afar bitur út í Grensás. Afsakaðu
orðalagið, en þeir vorum næstum
búnir að drepa hann,“ segir Siggi.
„Hann er á Grensás í svona viku
eða tíu daga, en hann getur nánast
ekkert borðað en hann getur aðeins
drukkið því þarna voru nýrun
komin í lag, eitt líffærið á fætur öðru
var að taka við sér og allt stefndi í
rétta átt,“ útskýrir Siggi.
„Ég sé að honum hrakar og þetta
endar með ósköpum,“ bætir hann
við.
Líkt og Siggi segir átti sonur hans
erfitt með að borða og halda niðri
mat. „Einn daginn er hann svo mátt-
farinn, hann kastar upp og það fer
í lungun á honum og í kjölfarið fær
hann svæsna lungnabólgu,“ segir
Siggi.
„Ég varð svo veikur að ég fékk 42
stiga hita,“ segir Árni.
Í kjölfarið fer hann aftur á Land-
spítalann þar sem í ljós kemur að
hann er virkilega vannærður. „Ég
var búinn að segja að það þyrfti að
gefa honum næringu en það hlust-
aði enginn á mig,“ segir Siggi.
Veikindi Árna ágerðust hratt og
hann var aftur svæfður og settur í
öndunarvél. Læknar og hjúkrunar-
teymi voru ekki bjartsýn á bata
hans og Siggi og Hólmfríður voru
virkilega hrædd um drenginn sinn.
„Einn daginn hringir í okkur
læknir og segir okkur að Árna hafi
hrakað mikið, staðan hafi versnað
hratt og að það gangi illa að halda
uppi súrefnismettun. Við erum
eiginlega beðin um að koma bara
strax, þarna var bara verið að biðja
okkur um að koma og kveðja hann,“
segir Siggi.
„Þá spyr ég hvort það séu í alvör-
unni engin önnur ráð, hvort þeir eigi
engin önnur ráð uppi í erminni. Þá
hefur gjörgæslulæknirinn sam-
band við Lækna-Tómas, Tómas
Guðbjartsson, hann er hjarta- og
lungnalæknir og hann kemur á gjör-
gæsluna,“ segir hann.
„Í ljós kemur að þeir eiga eitt
örþrifaráð uppi í erminni. Það er að
snúa honum á grúfu,“ segir Siggi.
Árni var þarna mikið veikur og
það eitt að snúa honum á grúfu var
jafn líklegt til þess að bjarga honum
og binda enda á líf hans. „Við urðum
bara að treysta þeim og Tómas vildi
gera þetta. Svo honum var snúið við
og hann átti að vera þannig í sextán
tíma,“ segir Siggi.
Þegar búið var að snúa Árna tók
við bið og í fyrstu gerðist ekkert,
hann hvorki versnaði né skánaði.
„Svo allt í einu fer hann að sýna
svörun og þetta lukkast svona vel.
Ég get aldrei þakkað Tómasi Guð-
bjartssyni og fólkinu á gjörgæslunni
fyrir þessa lífsbjörg sem þarna átti
sér stað,“ segir Siggi.
Aftur tók við hraður bati hjá
Árna, en þegar kom að því að hann
ætti að fara í endurhæfingu gat
hvorki hann né faðir hans hugsað
sér að hann færi á Grensás. Ákveðið
var að hann færi til Spánar í endur-
hæfingu.
„Ég stefndi alltaf að því að vera
laus af spítalanum á þrjátíu ára
afmælinu mínu, það var 23. septem-
ber síðastliðinn. Það gekk ekki alveg
eftir en ég losnaði nokkrum dögum
seinna, en reyndar bara í nokkra
daga,“ segir Árni.
„Síðustu tvo mánuðina sem ég
ligg á spítalanum er ég með ein-
hvern rosalegan verk í bakinu og ég
hafði oft orð á því. Þarna var ekki
hlustað á mig og læknirinn hélt að
ég væri að gera mér upp verkina til
að fá meiri morfínlyf til að komast
í vímu,“ segir Árni sem þarna var
orðinn líkamlega háður lyfjunum
sem hann hafði verið á í hátt í ellefu
mánuði. Verkurinn í bakinu reynd-
ist vera vegna fimm gallsteina sem
þurfti að fjarlægja með skurðað-
gerð.
„Þetta snerist ekkert um að kom-
ast í vímu, ég þurfti bara þessi lyf,“
segir Árni. „Þegar ég var síðan loks-
ins útskrifaður fékk ég með mér lista
af lyfjum sem ég átti að taka en bara
lyfseðil fyrir helmingnum af þeim,“
segir Árni.
Einn daginn eftir að hann kom
heim fór hann að skjálfa og upp-
lifði aftur mikla verki. „Það var
eins og það væri verið að stinga mig
með litlum hnífum í bakið, ég var
allur sveittur og skalf. Ég hélt að ég
þyrfti að leggjast aftur inn og þetta
væri allt að gerast aftur. Í ljós kom
að ég var í fráhvörfum frá morfín-
lyfjunum, ég bara fattaði það ekki,“
segir Árni.
Ótrúlegur bati
Bati Árna er ótrúlegur, nú aðeins um
þremur mánuðum eftir útskrift er
varla að sjá á honum hversu veikur
hann var. „Ég ákvað bara strax að ég
ætlaði að ná mér. Ég fór til Spánar
þar sem ég borðaði hollt, synti á
hverjum degi, hjólaði og lyfti lóðum,
þetta voru eins og herbúðir. Ég ætl-
aði mér að komast aftur á lappir og
það tókst,“ segir hann.
En hvernig líður þér að tala um
þetta og heyra pabba þinn segja frá
þessu öllu?
„Eins og ég sagði áðan og ef ég segi
allan sannleikann, þá vorkenni ég
þeim að hafa þurft að horfa upp á
þetta. Ég man ekkert eftir miklu,
þetta er stysta ár í mínu lífi,“ segir
Árni.
Hvernig er sú tilfinning að muna
nánast ekkert, detta út í meira en
fimm mánuði?
„Það er mjög skrítið. Ég man eftir
örfáum augnablikum, eiginlega eins
og ég sé að horfa á mynd. Einu sinni
rumskaði ég og spyr hvaða mán-
aðardagur sé, mér er sagt að það
sé fimmtándi og ég skil það ekki af
því ég kom inn nítjánda. Og ég segi
það getur ekki verið, ég kom hingað
19. desember, hún segir já, en nú er
15. febrúar. Mér brá mjög mikið og
skildi ekkert,“ segir Árni.
Hann á aðra óljósa minningu þar
sem hann vaknar um miðja nótt,
í myrkri og eina sem hann sér er
hjúkrunarfólk með grímur og hann
er allur í slöngum. „Ég fríka bar út og
ríf úr mér allar slöngurnar, hélt að
það væri búið að ræna mér og væri
verið að taka úr mér líffærin eða
eitthvað, þetta hefur setið mikið í
mér og ég fær reglulega f lassbakk
úr þessum atburðum,“ segir hann.
„Eina orðið til að lýsa þessu er
að ég var bara mjög hræddur,“
segir Árni en hann er bæði hjá sál-
fræðingi og geðlækni þar sem hann
vinnur úr reynslu sinni skref fyrir
skref.
Siggi segist líka hafa leitað sér
aðstoðar eftir veikindi Árna, hann
segir lífssýn sína breytta en hann
sagði sig til að mynda úr Mið-
f lokknum í Hafnarfirði þar sem
hann gegndi stöðu oddvita og gekk
í Samfylkinguna. „Ég fór bara í
algjöra endurskoðun á sjálfum mér
og sá hvað skipti máli, það er þetta
mannlega. Ég er búinn að vera að
vinna mikið í þessum kvíða og
hræðslu sem ég upplifði og ég á ekki
von á öðru en að það takist.“
En hvað er fram undan hjá þér,
Árni?
„Það er eiginlega óákveðið. Ég
vann sem tollvörður og var búinn
að læra það en mig langar ekki endi-
lega að fara að gera það aftur, alla
vega ekki alveg strax,“ segir Árni.
„Það sem mig langar og ég hlakka
til að gera er að þurfa að mæta
eitthvert. Þurfa að fara í vinnuna.
Ég fattaði það um daginn þegar
snjórinn og færðin var sem verst,
að ég væri til í að þurfa að fara í
vinnuna, að ég léti mig hafa það í
svona slæmri færð. Mig langar að
þurfa að mæta á vinnustað þar sem
er skemmtileg stemning,“ segir Árni
vongóður í lokin. n
Árna var haldið
sofandi fyrst
í rúma fjóra
mánuði og svo
í tæpan mánuð.
Hér er hann
ásamt móður
sinni Hólmfríði
Þórisdóttur. Árni
segist óendan-
lega þakklátur
starfsfólki Land-
spítalans sem
hlúði að honum
í veikindunum.
Mynd/aðsend
Helgin 17LAUGARDAGUR 7. janúar 2023 Fréttablaðið