Rökkur - 01.06.1946, Blaðsíða 4

50
ROKKUR
sem fyrr var frá sagt. Nokkrum
andartökum eftir að tjaldið
hefir verið dregið upp, hættir
allur hávaði skyndilega og heyr-
ist nú ómur af söng í fjarska.
Inn í stofuna koma þau nú
Helga og Sigurjón. Bæði hafa
sýnilega verið að störfum. Hún
er að þurrka sér um hendurn-
ar á handklæði, er hún kemur
inn. Sigurjón er snöggklæddur
og hefir brett skyrtuermarnar
upp fyrir olnboga. Hann er
hættur að nota axlabönd og er
nú gyrður leðurbelti. Hann er
orðinn módökkur í andliti af
sólbruna og útiveru).
HELGA: (Sezt, án þess að
láta frá sér handklæðið). Hann
hefir farið út i hlöðuna?
SIGURJÓN: Já, það er eins
og honum finnist einhver fró-
un í því, að vera með þessum
uppgjafahermönnum. En nú
fara þeir snemma í fyrramálið.
HELGA: Já, eg er því feg-
in, að þeir eru á förum. Það hef-
ir ekki verið kyrrlátt hérna þess-
ar vikurnar. Allt af vín um
hönd haft á hverju laugardags-
kveldi og oftar. Það kom varla
fyrir áður. Og Nonni hefir
sótzt eftir félagsskap þessara
manna.
SIGURJÓN: Það er sjálfsagt
skiljanlegt, liúsfreyja. Hugur
hans er alveg bundinn við þess-
ar stríðsminningar — og þetta
eru í rauninni félagar lians eða
hann lítur þá sömu augum og
væri þeir félagar hans. (Fer að
ganga um gólf og getur ekki
—- eða reynir ekki að leyna því,
hve æstur hann.) Eg er smeyk-
ur um, að þetta fari ekki vel.
Upp á mitt eindæmi hefði eg
aldrei ráðist í neitt þessu líkt.
En Sigrún vildi ráða.
HELGA: Við töluðum saman
um þetta, Sigurjón, við Rúna.
Það varð eitthvað að gera. Þú
veizt sjálfur hvað þú hefir sagt
Rúnu.
SIGURJÓN: En það er ein-
mitt það, — eg hefði kannske
ekkert átt að segja —■ eða segja
meira. Hann hefir rætt við
mig sem vin, í trausti þess, að
eg segði engum neitt af því,
sem okkur færi á milli, en
hvernig gat eg þagað þegar Sig-
rún gekk á mig? Eg vissi, að
hún vildi fyrir hvern mun
hjálpa honum — og henni. Og
þau eru víst áreiðanlega bæði
hjálpar þurfi.
HELGA: En þá geturðu líka
haft góða samvizku, Sigurjón.
SIGURJÓN: Hvað hefi eg
sagt, húsfreyja? Allt — og ekk-
ert! Að honum liði illa á sál-
unni, svo illa, að það væri ekk-
ert á móts við þær kvalir, er
gassárin gömlu valda honum.
Stundum er Iiann viðþolslaus
af sviðanum. Hann stekkur