Rökkur - 01.06.1946, Side 32

78
RÖKKUR
það voru nágrannar þeirra, sem
höfðu kveikt eldinn, til þess að
hlýjan streymdi móti þeim, er
þau komu til hinna nýju heim-
kynna.
Þau eru allvel undir það búin
að heyja baráttu sína, nema ef
til vill fjárhagslega. Þau hafa
þó sparað sér saman nokkur
þúsund og svo fékk Allan um
2500 krónur, styrjaldaruppbót,
eftir sjö hættuleg og erfið ár.
Og svo áttu þau innbú sem fyrr
segir. Þau eru borgafólk, en þau
eru vön að vinna, og hafa nokk-
ur kvnni af sveitalífinu, einkum
Alan. Þau hafa í ríkum mæli
sömu eiginleika til að bera, og
enskir menn og konur, úr borg-
um eigi síður en sveitum, sem
námu land í Ástralíu, Kanada
og öðrum löndum Bretaveldis,
og farnaðist vel. Þótt þau Alan
og Olive séu ekki efnuð eiga þau
það, sem betra er en fé. Þau eru
hraust, hafa áhuga og traust og
eru hóflega bjartsýn.
Olive er dugleg og slyng að
búa til mat og baka, og þegar
hróðir hennar, sem átti brauð-
gerðarhús, var kvaddur í her-
inn, fékk hún frí frá skrifstofu-
störfunum, og tók að sér rekst-
ur þess. Skyldmenni Alans reka
búskap. Hann hefir unnið hjá
þeim og þekkir kjör bænda. Og
hann var eitt ár á landbúnaðar-
skóla til þess að kynna sér nú-
timatækni í landhúnaði og
fleira. „Mikið erfiði — lítið í
aðra liönd, það er reynslan,“
seg'ir Alan.
En því þá að gerast land-
nemi? Þeirri spurningu verður
ekki svarað i stuttu máli. Og
það er hægt að svara henni á
svo marga vegu. Það er ekki
víst, að Alan og Olive mundu
svara henni alveg eins. En þau
voru þarna, í tilhugalífinu, og
hletturinn þeirra er fegursti
bletturinn á fagurri strönd, við
sjó frammi, jafn heillandi í
blíðu sumarsins og óblíðu vetr-
arins. „Þú ættir að koma liér á
vorin. þegar villiblómin springa
út,“ segir Olive. — Þau hugsa
sjálfsagt silt um þetta allt. En
þau munu segja þér, ef þú
spyrð, að minnsta kosti Alan,
að hann liafi liorfið aftur í
faðm sveitanna, sem hann hélt
að liann hefði kvatt að fullu og
öllu, til þess að vera frjáls, efth'
að hafa verið háður fyrirskip'
unum annara i sjö ár. Bæði
munu þau segja, að þau viljí
ráða yfir sér sjálf. — Eg sat hjá
þeim um sólsetursbil, og það
var þá, sem Olive, er hún dáðist
að öllu hinu fagra, sem fyrir
augun bar, sagði mér leyndar-
málið, að þau hefðu heillast af
Taly-Gaer, býlinu þeirra, er þaU
voru á þessum slóðum i tiliiuga-
lífinu. „En — fegurðin verðm' 1