Rökkur - 01.06.1946, Blaðsíða 50

96
RÖKKUR
- MDLAR -
Geir heitinn Zoega, útgerðar-
maðurinn góðkunni, var mein-
fyndinn, og ganga enn inargar
sögur manna meðal um fvndni
lians og hnittin tilsvör.
Eitt sinn, er þilskip var fvrir
utan eyjar á leið inn á Reykja-
víkurhöfn, var Geir ásamt
nokkrum mönnum öðrum við
norðausturhornið á verzlunar-
húsi sínu, og var um það rætt
livort skútan, sem var að koma,
mundi vera ein af skútum Geirs.
I hópnum var maður, sem
Þórður hét, stundum auknefnd-
ur grillir. Geir, sem hafði horft
á skútuna um stund, í sjónauka
sínum, rétti Þórði hann og
mælti:
„Sér þú það, Þórður, ekki
grilli eg það“.
Það er stundum sagt, að þeir
sem ganga með hendurnar fyrir
aftan bak, leiði skrattann á eft-
ir sér. Eitt sinn er Geir var á
gangi á Vesturgötunni með
hendurnar fyrir aftan bak, kall-
aði maður nokkur, sem gekk á
eftir honum, til hans:
„Geir, þér leiðið skrattann á
eftir yður?“
Geir sneri sér við ósköp ró-
lega, leit á manninn og svaraði:
„Nú, hann er þá þarna“.
Einar heitinn Helgason garð-
yrkjuráðunatur, sá ágæti mað-
ur, liafði þann sið að vagga dá-
lítið til höfðinu, einkum á
göngu. Eitt sinn mættu þeir
Einari á götu faðir minn og
■Cieir, og sagði faðir minn eitt-
hvað á þá leið, að það væri ein-
kennilegt hvernig liann Einar
vaggaði til höfðinu.
„Það er líklega af því, að það
er svo mikið í því,“ sagði Geir.
Eitt sinn var það í liöfðingja-
veizlu á Hótel Reykjavík, að
steiktar rjúpur voru til matar,
og voru þær magrar mjög. Nóg
vínföng voru á borðum. Sessu-
nautur Geirs kvað svo að orði:
„Til hvers skyldu þeir bera
allt þetta vín á borð, með rjúp-
um, sem ekki eru leggjandi sér
til munns?“
„Til þess að láta fuglinn
syndá,“ sagði Geir.
Eftirfarandi saga er sögð af
föður mínum og Matthíasi, en
þeir voru góðvinir, og skal ó-
sagt látið um sannleiksgildi sög-
unnar.
Eitt sinn á þeim árum, er
Mattliías var búsettur í Reykja-
vík, fóru þeri í útreiðartúr, ci ns
og sagt er á Reykj avíkurmáli,
liann og Steingrímur, og ræddu
þeir margt um bókmenntir og
listir, og barst talið brátt að
skáldskap þeirra sjálfra og lenti
í góðlátlegu karpi um hvor
væri snjallari. Lauk karpinU
með því, að Mattlnas sagði:
„Satt er það, Grímur, að víða
ertu djúpur, en þó nærð þú ekki
mínum háu tónum!“