Rökkur - 01.12.1949, Síða 33

RÖKKUR
145
Umhverfis jörðina í einum
áfanga.
Á síðustu jólum (þ.e. jól-
in 1948) kvaddi eg konu
mína og dóttur í Washing-
ton, og talaði ekki við þær
aftur fyrr en 2. maí árið
eftir, en þá hafði mér verið
gert kunnugt, að eg ætti að
stjórna þeirri flugvél, sem
fyrst allra átti að fljúga um-
hverfis jörðina í einum á-
fanga. öllum áætlunum um
flug þetta hafði verið haldið
stranglega leyndum, og jafn-
mikil varúð var viðhöfð og
ef um kjarnorkusprengjuna
hefði verið að ræða. Undir-
búningurinn tók tvo mánuði,
og þótt eg hefði gert loftár-
ásir á Japan, unnið við kjarn-
orkurannsóknir og stjórnað
risaflugvirkjum í Þýzka-
landi og Alaska, voru þessir
tveir mánuðir þeir einkenni-
legustu, sem eg hefi lifað.
Þetta hófst raunverulega
dag nokkurn s.l. haust, er eg
sat ásamt vinum mínum
í stjórntjaldi flugdeildar
minnar í Tucson í Arizona.
Pósturinn kom og Major
William Marchesi leit yfir
hinar venjulegu skýrslur frá
Washington. 1 þeim voru m.
a. fyrirskipanir um það, að
taka í sveit okkar nokkrar
„tank“-flugvélar, þ.e. flug-
vélar, sem voru búnar auka-
geymum fyrir benzín, svo að
þær gátu sett benzín á aðrar
flugvélar meðan á flugi stóð.
Margt fer
öðru vísi.
„Ekki tek eg þátt í þessu“,
sagði eg. „Eg er hættur, eða
svo að segja. Eg starfa sem
flugumferðarstjóri, og auk
þess er eg á leiðinni að taka
upp kennslu í flugskóla. Og
er eg hefi lokið því, ætla eg
að fá flugmálaráðuneytið til
þess að senda mig i háskóla,
svo að eg geti lokið námi
mínu þar. Eg er hættur að
fljúga.“
Nokkrum vikum seinna
stjórnaði eg flugvélinni
Lucky Lady II, sem er af
gerðinni B-50 og tók þátt í
æfingum, þar sem benzín var
flutt milli véla á flugi. Þess-
ar tilraunir fóru fram yfir
eyðimörkinni i Arizona.
Þetta var erfitt. Eg hafði
skilið Mary, konuna mína,
eftir í Washington og lofað
að koma aftur og sækja
hana, en vegna strangra fyr-
10