Rökkur - 01.12.1949, Qupperneq 49

RÖKKUR
161
Brisbane birti fregn um þetta undir fyrirsögnum, sem
settar voru með stærsta fyrirsagnaletri Hearst-blaðanna,
og milljónir manna lásu um þetta í öllum Hearst- blöð-
unum. Faðir barnsins las þetta sem aðrir. Hann vissi
um þann þátt, sem T-mennirnir áttu í því, að A1 Capone
fékk sinn dóm, og leitaði nú aðstoðar góðvinar síns, Ogden
Mills, fjármálarðherra..
Mills skipaði mér að fara þegar í stað til Hopewell, og
daginn eftir kom eg þar og ræddi við Lindbergh, og vild-
arvin hans, Henry Breckinridge.
—o—
Á heimili Lindberghs í Hopewell og umhverfi þess var
um að litast sem á orustusvæði, þegar eg kom þangað.
Það var engu líkara en húsið væri aðalhækistöð hershöfð-
ingja. Hvarvetna voru vopnaðir verðir og leitað var á
hverjum, sem kom, og menn voru spurðir í þaula um er-
indi þeirra. Þarna sátu lögregluyfirmenn frá New York
og New Jersey og ræddumst við í hvíslingum. Stöku menn
komu þar5 sem höfðu verið i fangelsum, þvi að bófaleið-
togar úr glæpamannabyrgjum Manhattan, sendu þangað
pilta, sem þeir liugðu að kynnu að verða til aðstoðar í leit-
inni. Og í herbergi nokkru sátu átta menn úr rikislögreglu
New Jersey yfir heilli tunnu af bréfum, sem þeir opnuðu,
athuguðu og röðuðu niður. Þegar þessir átta höfðu unnið
að þessu i 8 klst. komu aðrir átta og leystu þá af hólmi,
og þannig var haldið áfram að athuga bréfamergð þá, sem
barst frá hinum og þessum, oft sérvitringum og fávitum,
sem komu með uppástungur og tilboð um aðstoð, og allt
var þetta vitanlega lítils eða einskis virði.
Og mitt í þessu öllu gekk Lindbergh um, alúðlegur, ró-
legur, stundum kátur, eins og um væri að ræða fremur
misheppnaðar tilraunir, til þess að leyna geðshræringu,
en ávallt með í ráðum, og leiðbeinandi. Frú Lindbergh
kom hverju sinni, sem hún var til kvödd, til þess að svara
spurningum, eða hún kom til að sjá um, að einhver fengi
hressingu. Eg get ekki með orðum lýst hinu aðdáunar-
verða hugrekki hennar og ró.
11