Veiðimaðurinn - 01.09.1963, Qupperneq 16

Við vöðum út í og byrjum að renna.
Köstum langt, köstum stutt, þvert á
strauminn, undan straumi, í allar áttir
nema til lands.
Það gerist fátt fyrst í stað. Tilbreyt-
ingarlaus löðrar sunnanáttin um hettu-
kápuna mína og um mjólkurhvíta vatns-
iðuna umhverfis mig. Klettaholtið að
baki dregur víst eitthvað úr vindi hér
uppi undir landi, en lengra úti á stór-
álnum er öldufall og drif. Við og við sé
ég fisk velta af sér vatnsfarginu yzt úti á
víkinni eða niðri á brotinu, bráðum fer
hann að taka, það bregzt mér ekki.
Hann byrjar að taka klukkan ellefu.
Eg fæ stóran fisk á öngulin og er lengi
að spekja hann, einar tuttugu mínútur
hugsa ég, þetta reynist hængur fjórtán
pund að þyngd, og er brotinn af honum
krókurinn.
Jæja, þá fer þetta nú að lagast, þarna
fær félagi minn fisk og slítur út úr hon-
um í lendingu, en nær honum samt, og
veifar mér nú glottandi með dauðrotuð-
um laxinum. Gott. Það eru annars margs
konar einkennilegir straumar í þessari
vík og umhverfis liana, meira að segja
liringiða; ég fæ næsta fisk í útjaðri hring-
iðunnar, sjö punda hrygnu, næstum því
silfurgljáandi eins og á júnídegi; annars
er laxinn yfirleitt búinn að fá þennan
gula eða ryðrauða blæ á roðið, svo það
minnir á þorsk.
Næstu klukkustundirnar vtrða okkur
lieldur mótdrægar: Við missum hvern
fiskinn af öðrum án þess að til verulegra
átaka komi. Laxinn tekur, sveigir steng-
urnar nokkrum sinnum, lætur byrja að
draga sig, skyrpir síðan út úr sér agn-
inu og er farinn. Þannig gengur það allt
hádegið og fyrst í stað eftir miðdegis-
liléið, sem er tekið í skjóli klettanna við
ytra holtið. En satt að segja gefur veðrið
okkur tæplega matfrið, brauðsneiðarnar
verða að graut í höndum okkar áður en
ráðrúm gefst til að stinga þeim upp í
sig. Svo að líklega hefur þetta hefð-
bundna miðdegishlé sannra sportveiði-
manna orðið í styttra lagi í þetta sinn,
það mætti segja mér!
Og nú tekur að halla degi við Ána. Eg
geng vestur að klettabríkinni og kasta út
þangað sem þyngir straumbreiðuna neð-
an við lygnan hylinn. Hér er víst mosa-
gróður á Iiallri botnklöppinni og hætt
við festum, maður verður að draga slak-
ann af færinu um leið og öngullinn snert-
ir vatnið, sakkan er af minnstu gerð, ekki
lengri en títuprjónn, ekki digrari en
eldspýta. Hana, þar tekur hann!, og nú
virðist hann fastur. Hann hristir sig stór-
karlalega og sígur af stað, syndir í liægð-
um sínum upp úr straumnum inn í
lygnan liylinn, tekur að sveima þar um og
velta sér sitt á hvað.
Hann oærði eimnlepa aldrei neitt ann-
O o o
að þessi fiskur, bara sveimaði aftur og
fram um víðáttumikla víkina, stakk sér
og kom upp aftur og velti sér oft, en
hann hélt þessu áfram í hálfa klukku-
stund og sleit kröftum mínum gegndar-
laust, mig var farið að verkja í handlegg-
ina, ég hélt hann ætlaði aldrei að þreytast.
Jú, ekki fór það þó svo, hann lagðist á
hliðina að lokum og ég dró hann varlega
inn á grunnið, þangað til hann str’and-
aði. Þar tók ég hann upp á sporðinum og
bar hann á land, hann var átján pund að
þyngd.
„Svo það er þama í straumbreiðunni
6
Veioimadurinn