Veiðimaðurinn - 01.09.1963, Qupperneq 45

Svartbakur eydileggur veidi í ám.
EFTIRFARANDI grein birtist fyrir nokkru í
einu Reykjavíkurblaðanna. Þar sem líklegt verður
að telja að margir lesendur Veiðimannsins hafi
áhuga fvrir því máli, sem um er rætt í greininni,
þykir rétt að birta hana hér, enda þótt full sterkt
kunni að vera kveðið að orði þar sumsstaðar. En
það er iöngu vitað, að veiðibjallan er mikill
vágestur á þessu svæði og því fullkomin ástæða til
að fækka henni að mun.
Ritstj.
LAXVEIÐIMENN keppa um laxinn
við veiðibjölluna, og sú síðarnefnda hef-
ur í mörgum tilfellum betur.
Þetta er sannreynd, sem vert er að
staldra við og athuga, því nú þegar eru
ýmsar góðar veiðiár í hættu og aðrar svo
til eyddar af fiski — eingöngu af völdum
veiðibjölluvargsins, sem grípur hverja
bröndu, sem leitar upp í árnar.
Eitt gleggsta dæmið um, hver spjöll
veiðibjallan veldur á lax og silungsveiði,
eru Laxá og Leirá í Leirársveit. Fyrir
nokkrum árum var Leirá góð silungs-
veiðiá, þótt trúlega hafi fátt verið gert
til að örva veiðina. Sem kunnugt er, fell-
ur áin fram leirur og er þá mjög grunn.
Á leirunum situr veiðibjölluskarinn ár
og síð og hirðir fiskinn. Sama er að
kunnugir leiðsögumenn taka að sér, að
stjórna ferðum út að flakinu.
Hver veit nema einhverjir íslenzkir
sjóstangamenn eigi eftir að renna þar
áður en langt um líður?
— V. M. þýddi.
segja um hina ágætu veiðiá, Laxá í
Leirársveit, þótt hún sakir meira vatns-
magns verði ekki eins illa úti, þá hefur,
að sögn, veiðin ekkert aukizt hin síðari
árin, þrátt fyrir klak og allskyns tilfær-
ingar þar að lútandi.
Á síðastliðnu vori urðu nokkur blaða-
skrif vegna þess, að bændur þeir, sem
eiga lönd að Akrafjalli, bönnuðu öllum
óviðkcmandi eggjatekju í fjallinu. Frið-
uðu með öðrum orðum vágestinn, veiði-
bjölluna. Eitthvað munu þeir sjálfir hafa
tínt af eggjum framan af sumri, en svart-
bakurinn verpir aftur og aftur og ungar
út síðari hluta sumars, þótt eggin úr
fyrsta varpi séu tekin.
Nú er líka svo komið, að Akrafjall er
orðin ein aðalútungunarstöð veiðibjöll-
unnar. Allur svartbaksfjöldinn leitar
fanga fyrst og fremst á leirunum þar sem
Laxá og Leirá falla til sjávar, enda eru
leirurnar hvítar yfir að líta þegar fjara
er: Veiðibjallan situr þar um lax og sil-
ung og hefur að líkindum meiri feng en
veiðimenn þeir sem veifa mörg þúsund
króna veiðarfærum á bökkum ánna þar
fyrir ofan. Ekki er kunnugt um, að
veiðifélag það, sem hefur t. d. Laxá á
leigu, hafi gert neinar tilraunir til að
fæla varginn burtu, þótt ekki væri nema,
þegar vitað er, að laxinn er að ganga í
ána. Margir laxar eru líka svo illa út-
lítandi eftir viðureignina við veiðibjöll-
una á leirunum, að þeir eru rifnir langt
inn og drepast, eftir að upp er komið.
Veidimaðurinn
35