Veiðimaðurinn - 01.09.1963, Page 29

þess að árangurs megi vænta, og síðast
en ekki sízt eignast maður í þessum hópi
góða vini og félaga, sem aldrei þreytast
á að sitja og spjalla — stundum yfir
glasi af góðu víni — um ævintýrin, enda
er umræðuefnið óþrjótandi."
Lávarðurinn heldur því fram, að
stangveiðin sé það útisport, sem bezt
henti blindum mönnum og þeim reynist
auðveldast að komast upp á lag með.
Hann livetur því veiðifélög og einstak-
linga, sem ráða yfir veiðisvæðum, að
leggja þeim blindu lið og greiða fvrir
þeim eftir mætti. í viðtali í brezka
útvarpinu, snemma á þessu ári, lagði
hann til að stangveiðifélögin veittu
blindum mönnurn inngöngu endur-
gjaldslaust og ókeypis veiðidaga, eftir
því sem fært þætti.
Við íslendingar höfum, sem betur fer,
ekki þurft, og þurfum vonandi aldrei,
að senda æskumenn okkar út á vígvöll
blóðugra styrjalda, en við ættum samt að
geta gert okkur í hugarlund, hve hörmu-
legt það er, þegar fjöldi manna kenrur
heim úr hildarleiknum með ævilöng
örkuml. Það er vandamál að finna leiðir
til þess að létta þeirn lífsbyrðina, en
skyldur þjóðfélagsins við þá eru miklar,
svo miklu hafa þeir fórnað því.
Eg hef einhvers staðar séð þess getið,
hve margir menn úr brezka hernum
misstu sjónina í síðustu heimsstyrjöld.
Tölunni hef ég gleymt, en ég man að
mér þótti hún há og hafði þó jafnframt
í huga hlutfallið milli mannfjölda Is-
lands og Bretlands. Þarna var einungis
talað um þá, sem höfðu misst sjónina í
stríðinu, en svo eru auðvitað margir,
þar eins og hér, sem eru blindir af öðr-
um ástæðum. Allt þetta fólk á siðferði-
lega kröfu á hendur þeim, sem sjónina
hafa, um samúð og aðstoð í myrkrinu. —
Hugsanlegt er að einhverjir blindir
menn hér á landi, sem eru fullfrískir að
öðru leyti, vildu prófa að veiða á stöng.
Þá ætti ekki að standa á okkur, sem sjá-
andi erum, að veita þeim þá aðstoð, sem
við gætum.
Fraser lávarði hefur orðið mikið
ágengt í þessu áhugamáli sínu, bæði að
því leyti, að margir blindir menn hafa
farið að veiða og aðstoð hefur verið boð-
in fram frá félögum víða um landið.
Eins og sagt var í upphafi kunna ýms-
ir að vera vantrúaðir á, að blindir menn
geti iðkað stangveiði. En Fraser lávarður
er sjálfur nærtækasta og bezta sönnunin
fyrir því, að þeir geta það. í þeim heim-
ildum, sem stuðst er við hér, er þess
ekki getið, hvort hann hafi kunnað eitt-
hvað til veiða áður en hann varð blind-
ur, en vel gæti svo verið, því að mjög
margir enskir aðalsmenn hafa verið
stangveiðimenn og haft umráð yfir góð-
um veiðiám. Raunar var það svo, a. m. k.
fram að heimsstyrjöldinni síðari, að lax-
veiðin var einkum sport aðalsins og hann
réði yfir flestum beztu veiðiánum.
Það er vitað, að hjá mörgum, sem hafa
misst sjónina — ef til vill öllum, þótt í
mismundi mæli sé — skerpast önnur
skilningarvit að sama skapi. Þjóðhaga-
smiðurinn landskunni, Þórður Jónsson
á Mófellsstöðum í Borgarfirði, segir t. d.
í bókinni Góðnm stundum:
„En einmitt vegna þess að ég fæ aldrei
tækifæri til þess að sjá eða skoða, heldur
verð í þess stað annaðhvort að þreyfa eða
heyra, þá hefur heyrn mín og næmi þró-
Veiðimaðuiunn
19