Veiðimaðurinn - 01.09.1963, Blaðsíða 42

A veidum í Lusitaníu.
EINN af hörmulegustu atburðum
heimsstyrjaldarinnar fyrri skeði h. 7.
maí 1915, þegar Þjóðverjar sökktu
bandaríska farþegaskipinu Lusitaniu,
undan ströndum Suður-írlands. Þau tæp
50 ár, sem liðin eru síðan, hefur flak
skipsins legið óhreyft í sinni votu gröf,
nema hvað kafarar hafa stöku sinnum
farið þangað niður síðari árin í athugun-
arferðir. Skipið ligur á 50 faðma dýpi, og
má segja að svo til enginn sjávargróður
hafi safnazt á það, þótt óvenjulegt sé.
Kafararnir tóku eftir því, að mikið af
fiski og margar tegundir héldu sig um-
hverfis flakið og í því. Þetta þótti veiði-
mönnum auðvitað góðar fréttir, enda
leið ekki á löngu unz Lusitania var orðin
þekktur og eftirsóttur veiðistaður. Grein
sú, sem hér fer á eftir, í þýðingu og end-
ursögn, er rituð af fréttaritara blaðsins
The Fishing Gazette Sc Sea Angler og
birtist þar h. 9. marz s. 1.:
Hjónin Michael og Peggy Barrington-
Martin hafa sennilega varið meiri tíma
til veiða í flakinu af Lusitaníu en nokkur
annar. Þau hafa engan áhuga fyrir skips-
skrokknum sjálfum, heldur því lífi, sem
í iðrum hans er og umhverfis hann. Já,
þar er fiskur — og margir stórir: Langa,
þorskur, lýsa, karpi, lýr, ufsi, hákarl og
jafnvel einn og einn tannhvalur hefur
komið á stengur þessara djúpfiskiiðkenda
og kunningja þeirra.
Fyrir fimm eða sex árum reyndi ég,
ásamt David Rapoport og Orgill ofursta
í Kinsale að kcmast út að flaki Lusi-
taniu, til þess að veiða, en veðrið var
vont og við höfðum engan hljóðdýptar-
mæli og urðum því að liætta við ferðina.
Orgill ofursti var þó ákveðinn í að fara
þarna út síðar og talaði oft um það, en
svo þurfti hann að flytja til Indlands og
þá var draumurinn úr sögunni.
En á sama tíma var Kinsale að vinna
sér nafn sem bækistöð fyrir sjóstanga-
veiði.#) Veiðimenn frá flestum löndum
Evrópu tóku að flykkjast þangað, þar á
meðal Barrington-Martin hjónin, sem
nokkrum árum áður höfðu spreytt sig á
stórfiskaveiðum hjá andfætlingum okkar
á suðurhveli.
Hjónin urðu strax hrifin af þeirri hug-
mynd, að veiða í skipsflakinu og það leið
ekki á löngu unz þau eignuðust bát og
fengu bækistöð í Kinsale. Báturinn var
búinn öllum nýjustu og fullkomnustu
tækjum, en þegar þau komu út á svæðið
hafði þegar verið sett þar dufl. Þau voru
því fljót að finna flakið með aðstoð
hljóðdýptarmælisins.
Það fyrsta, sem þau þurftu að athuga,
var hvernig skipsskrokkurinn snéri á
botninum, því að lægi hann þvert á
strauminn, yrði ekki hægt að hemja fær-
*) Flakið liggur út af Old Head við Kinsale. - Þýð.
32
Veiðimaðurinn