Landsfundur Sjálfstæðisflokksins - 01.12.1940, Síða 38

stefnuskrá fyrir Alþýðuflokkinn, sem að langmestu
leyti var tekin upp úr stefnuskrá kommúnista, en síð-
an sendi Alþýðuflokkurinn Framsóknarflokknum þau
boð, að hann krefðist þess, að hin nýja stefnuskrá
yrði „í öllum aðal-atriðum lögð til grundvallar fyrir
samstarfinu“. Krafðist Alþýðuflokkurinn þess, að
Framsóknarflokkurinn gengi að þessum kostum inn-
an tveggja mánaða, ella yrði samstarfinu slitið.
Þegar komið var á þing vorið 1937, má að vísu telja
líklegt, að mestur vígamóðurinn hafi verið runninn af
leiðtogum jafnaðarmanna. Hinsvegar áttu þeir óhægt
um vik að renna alveg frá fortíðinni og stóryrðunum,
og endirinn varð því sá, að þeir lögðu fram á Alþingi
5 stór stefnumál. Hirði ég ekki um að lýsa þeim hér,
en læt nægja að fullyrða, að öll voru þau mjög til
hins verra, ef náð hefðu fram að ganga.
iStóð nú í all miklu þófi um þessi mál, þar til 16.
apríl 1937, að ráðherra flokksins, Haraldur Guð-
mundsson, flutti ræðu á Alþingi og lýsti því yfir, að
Alþýðuflokkurinn krefðist þess, að þessi frumvörp
hans næðu lögfestu, ella yrði samvinnunni slitið.
Þegar hér var komið, spymti Framsóknarflokkur-
inn í fyrsta skipti, svo að Sjálfstæðismenn vissu, fót-
um við. Forsætisráðherra svaraði samstundis ræðu
Haraldar Guðmundssonar og tilkynnti, að Framsókn-
arflokkurinn myndi ekki verða við þessum óskum,
hverjar afleiðingar sem það hefði.
Upp úr þessu varð svo þingrof, eins og menn muna,
og hinar nýju kosningar, sumarið 1937. Úrslit þeirra
kosninga urðu svo sem kunnugt er þau, að Framsókn-
arflokkurinn fékk 19 þingmenn kjöma, Alþýðuflokk-
urinn 8 og kommúnistar 3 þingmenn. Sjálfstæðis-
flokkurinn fékk hinsvegar aðeins 17 þingmenn og
36