Landsfundur Sjálfstæðisflokksins - 01.12.1940, Blaðsíða 42

stæðisflokkinn, en lét jafnframt í ljós þá persónulegu
skoðun mína, að fylling tímans væri ekki komin, og
myndi slík samvinna þurfa að eiga lengri aðdraganda
milli svo gamalla og gróinna andstæðinga, og féllu þá
niður umræður um þetta í bili. Var þessi skoðun mín
í samræmi við skoðun formanns 'Framsóknarflokks-
ins, en milli okkar hafði þetta áður borizt í tal.
1 októbermánuði 1938 flutti ég ræðu í Varðarfélag-
inu. Leiddi ég þar ýms rök að því, að eins og komið
væri um hag þjóðarinnar ut á við og inn á við, þá
yrði varla hjá því komizt, að hefja nánari samvinnu
milli fyrri andstæðinga á sviði stjámmálanna, en taldi
hinsvegar, að í þeim efnum væri það eðlilegt, að sá
flokkur, sem með stjómina færi, hefði forystuna, þar
eð slíkt væri þingræðisleg skylda hans.
Skömmu eftir óskaði forsætisráðherrann eftir við-
tali við mig, til þess að ræða þessi mál, en úr fram-
kvæmdinni varð þó ekki fyrr en þingið kom saman í
febrúar 1939. En þá í þingbyrjun nefncfu lýðræðis-
flokkamir þrír, Sjálfstæðisflokkurinn, Framsóknar-
flokkurinn og Alþýðuflokkurinn 4 menn hver, til þess
að ræða um möguleikana fyrir samvinnu og þjóð-
stjórn. Stóðu þær viðræður, sem kunnugt er, all-lengi
yfir, en lauk með myndun þjóðstjórnarinnar 17. apríl
síðastliðinn.
Þetta eru í höfuðdráttum tildrögin til samvinn-
unnar.
Ég ætla nú að varpa fram þeirri spumingu, sem
um þessar mundir var ofarlega í hugum margra Sjálf-
stæðismanna:
Gerði Sjálfstæðisflokkurinn rétt í því að ganga til
samvinnu ?
Til þess að svara réttilega þeirri spumingu, er nauð-
40