Landsfundur Sjálfstæðisflokksins - 01.12.1940, Síða 51

gat oltið á því, að örðugleikamir væru teknir réttum
tökum.
Hvemig átti t. d. að skifta þeirri björg, sem til var
í búinu?
Hvemig átti að afla nauðsynja til landsins, þegar
við vorum peningalausir og lántraustslitlir, en allir
kröfðust staðgreiðslu ?
Átti að taka upp landsverzlun, eins og 1917?
Hvernig var hægt að halda uppi siglingum?
Hvernig var hægt að halda uppi framleiðslu-
starfsemi þjóðarinnar?
Hvernig var hægt að draga úr innlendri verð-
hækkun o. s. frv.?
Já, allt kallaði þetta á viðstöðulaus svör, en
þekkingin og reynzlan var, eins og ég gat um, tak-
mörkuð.
Ég get þess svona til fróðleiks, að í Noregi, þar
sem ráðuneytin eru skipuð 12 mönnum, og hvert
þeirra hefir á að skipa 2 forstjórum og mörgum
skrifstofustjómm og tugum hæfra starfsmanna,
þótti nauðsynlegt að skipa, vegna stríðsráðstafan-
anna, nýtt ráðuneyti, sem hefir heila legio af starfs-
mönnum á að skipa, og ætlað er að kosta muni
um eina og hálfa miljón króna á ári, og voru þó Norð-
menn á meðal þeirra* er í mörg ár höfðu búið sig und-
ir að taka á móti ófriði.
Við reyndum eftir atvikum að ráða fram úr
vandkvæðunum. Fyrst var ákveðið að taka upp
vöruskömmtunina, og sóttum við í þeim efnum for-
dæmið til nágrannaþjóðanna, og höfðum þegar á
síðastliðnu sumri aflað okkur allra gagna frá þeim
varðandi skömmtunarskipulagið, og var því á til-
tölulega skömmum tíma komið á hér. Má að vísu
49